پیشینه غیبت رهبران الهی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

{{یادآوری پاسخ}}

{{پاسخ پرسش  

::::::[[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[قنبر علی صمدی]]'''، در کتاب ''«[[آخرین منجی (کتاب)|آخرین منجی]]»'' در این‌باره گفته است:

:::::*«[[شناخت]] پیشینه تاریخی [[غیبت]]، دو اثر مثبت را به همراه دارد: یکی محسوس شدن موضوع برای سهولت [[پذیرش مردم]] یعنی [[تبیین]] این مسأله که [[غیبت]] یک پدیده جدید و نوظهور نیست تا کسی بگوید این مسأله غیرعادی است و با [[عقل]] سازگار نمی‌باشد و دوم، اتصال حوادث مشابه در سلسله [[تاریخ]] و استفاده از تجربه و حوادث گذشته در [[فهم]] مسائل [[آینده]]. بی‌شک موضوع [[غیبت]] و [[پنهان زیستی]]، پدیده‌ای بدیع و بی‌سابقه نیست که برای اولین بار و تنها درباره [[آخرین حجت الهی]] روی داده باشد؛ بلکه این پدیده قبلاً نیز در میان [[اولیای الهی]] سابقه داشته است. از [[روایات]] فراوان استفاده می‌شود که تعدادی از [[پیامبران بزرگ الهی]]، بخشی از [[زندگی]] خود را پنهانی و در [[غیبت]] به سر برده‌اند و این امر به جهت [[حکمت]] و [[مصلحت]] خدایی بوده است، نه یک خواسته شخصی یا [[مصلحت]] [[خانوادگی]]. بر اساس [[آیات]] و [[روایات]]، موضوع [[غیبت]] یکی از سنت‌های دیرینه خداوندی بوده است که گاه گاه در مقاطعی از [[تاریخ]] [[زندگی]] برخی [[انبیا]] و [[اولیا]] دیده شده است. [[قرآن کریم]] در [[آیات]] متعددی به جاری شدن این [[سنت الهی]] در [[زندگی]] برخی از [[پیامبران]] گذشته اشاره کرده است<ref>سوره غافر، آیه ۵۸؛ سوره فتح، آیه ۲۳؛ سوره اسراء، آیه ۷۷.</ref>. [[روایات]] نیز از وقوع [[غیبت]] در [[زندگی]] برخی از [[انبیا]] خبر داده‌اند؛ پیامبرانی چون: [[حضرت ادریس|ادریس]]، [[حضرت نوح|نوح]]، [[حضرت صالح|صالح]]، [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]]، [[حضرت یوسف|یوسف]]، [[حضرت موسی|موسی]]، [[حضرت شعیب|شعیب]]، [[حضرت الیاس|الیاس]]، [[حضرت سلیمان|سلیمان]]، [[حضرت دانیال|دانیال]]، [[حضرت عیسی|عیسی]]{{عم}} و...<ref>ر.ک: کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۲۵۴ - ۳۰۰.</ref>. برای مثال، [[حضرت یونس]]{{ع}} بعد از آن که امتش را [[انذار]] کرد و آنها [[هدایت]] نشدند، آنها را نفرین کرد؛ در حالی که اولی این بود که سعه صدر به کار برد و [[تحمل]] کند. [[خداوند]] هم به جهت این ترک اولی، او را [[کیفر]] کرد و در شکم ماهی گرفتار نمود. از این‌رو، [[حضرت یونس]]{{ع}} مدت زیادی از قومش [[غائب]] بود. [[حضرت صالح]]{{ع}} نیز مدتی طولانی از میان [[مردم]] [[غائب]] بود و چون شکل و قیافه آن [[حضرت]] پس از بازگشتن به [[جامعه]] تغییر کرده بود، [[مردم]] در قبال ایشان به سه دسته تقسیم شدند؛ یک عده منکر [[رسالت]] و [[نبوت]] [[حضرت]] شدند، یک عده درباره ایشان [[شک]] کردند و یک عده هم ایشان را پذیرفتند»<ref>[[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[آخرین منجی (کتاب)|آخرین منجی]]، ص۸۷ - ۸۸.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::نویسندگان کتاب ''«[[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]»'' در پاسخ به این پرسش آورده‌اند:

::::::«[[غیبت]] و [[نهان زیستی]]، پدیده‌ای نیست که برای نخستین بار و تنها درباره آخرین [[حجّت]] [[پروردگار]] روی داده باشد؛ بلکه از [[روایات]] فراوان استفاده می‌شود که تعدادی از [[پیامبران بزرگ الهی]]، بخشی از [[زندگی]] خود را در پنهانی و [[غیبت]] بوده‌اند و این امر به سبب تعدادی [[حکمت]] و [[مصلحت]] خدایی بوده است، نه یک خواسته شخصی یا [[مصلحت]] [[خانوادگی]]. بنابراین [[غیبت]]، یکی از سنّت‌های<ref>قرآن کریم در سوره‌های متعددی از جمله غافر، آیه ۵۸؛ فتح، آیه ۲۳ و اسراء، آیه ۷۷ از سنّت الهی سخن گفته است. از مجموع این‌ها استفاده می‌شود که مقصود از سنّت الهی، قوانین ثابت و اساسی و هم بر اقوام امروز و آینده حکومت خواهد کرد (تفسیر نمونه، ج ۱۷، ص ۴۳۵، با تلخیص).</ref> [[الهی]] است که در [[زندگی]] پیامبرانی همچون [[حضرت ادریس]]، [[حضرت نوح]]، [[حضرت صالح]]، [[حضرت ابراهیم]]، [[حضرت یوسف]]، [[حضرت موسی]]، [[حضرت شعیب]]، [[حضرت الیاس]]، [[حضرت سلیمان]]، [[حضرت دانیال]] و [[حضرت عیسی]]{{عم}} جریان یافته است و هر یک از آن [[سفیران الهی]] به تناسب شرایط، سال‌هایی را در [[غیبت]] به سر برده‌اند.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، باب اول تا هفتم، ص ۲۵۴ تا ۳۰۰.</ref> به همین [[دلیل]] است که در [[روایات]]، [[غیبت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} یکی از سنت‌های [[پیامبران]] دانسته شده است. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "در [[صاحب]] این امر سنت‌هایی از چهار تن از [[پیامبران]] وجود دارد... اما سنتی که از [[حضرت یوسف|یوسف پیامبر]] دارد، [[غیبت]] است.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، باب ۳۲، ح ۶، ص ۳۲۶.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]، [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]، [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]؛ [[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۱، ص ۹۶ - ۹۸.</ref>.