رابطه انتظار با ایمان چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:1368264.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[حسین الهی‌نژاد]]]]

::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[حسین الهی‌نژاد]]'''، در مقاله ''«[[انتظار فعال و توانمندی عقلایی منتظران (مقاله)|انتظار فعال و توانمندی عقلایی منتظران]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::وقتی که [[انتظار]] مفهوم‌شناسی شود به طور قهری مقوله [[ایمان]] از [[دل]] [[انتظار]] بیرون می‌‌آید، پس هر چه [[انتظار]] و [[فرهنگ]] آن در میان [[منتظران]] بیشتر تقویت شود، [[ایمان به خدا]] و حکیمانه بودن [[افعال]] او؛ و نیز [[اعتقاد]] به [[هدفمندی]] صنع [[الهی]] بیشتر می‌‌شود. و از نگاه دیگر، [[انتظار]] یعنی [[ایمان]] به آینده‌ای که در دسترس [[بشر]] نیست یعنی [[بشر]] با [[علم]] و [[عقل]] خود آموزه نمی‌تواند [[آینده]] و کیفیت رخداد آن را ارریابی کند. ولی [[انتظار]] دارای‌هایی است که [[آینده]] را در فراسوی [[منتظران]] ترسیم و کیفیت رخداد آن را نیز خوب روشن کرده است، پس [[منتظران]] از دریچه [[انتظار]] به [[امور غیبی]] [[اعتقاد]] و [[باور]] پیدا می‌‌کنند و همین سبب تقویت [[ایمان]] آنها به امورات غیبی دیگر می‌‌شود

::::::[[امام سجاد]]  خطاب به [[ابو خالد کابلی]] فرموده است: ای ابوخالد! مردمانی که در [[روزگار غیبت]] بسر می‌‌برند، و معتقدند که [[منتظر]]، از [[مردمان]] همه زمان‌ها افضلند؛ زیرا که [[خدای متعال]] به آنان [[خرد]] و [[فهم]] و معرفتی داده است که [[غیبت امام]] برای آنان مانند حضور است (یعنی با اینکه در [[عصر غیبت]] بسر می‌‌برند و [[امام]] را نمی‌بینند؛ از نظر [[ایمان]] و [[تقوی]] گویی در [[زمان ظهور]] بسر می‌‌برند و [[امام]] را می‌‌بینند ). آنانند [[اخلاص]] پیشگان [[حقیقی]] و آنانند [[شیعیان]] واقعی و آنانند که در ([[نهان]] و عیان) [[مردم]] را به [[دین خدا]] [[دعوت]] می‌‌کنند<ref>بحار الانوار، ج۲۵، ص۱۲۲.</ref>.

| پاسخ‌دهنده = سید محمد بنی‌هاشمی

| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[سید محمد بنی‌هاشمی]]'''، در کتاب ''«[[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۰ (کتاب)|انتظار فرج]]»'' در این‌باره گفته است:

:::::*'''[[صاحب]] شدیدترین گرفتاری''': از سوی دیگر ایشان در حال حاضر بیشترین [[رنج]] و [[مصیبت]] را به خاطر وقوع [[معاصی]] و [[ظلم‌ها]] در عالم، متحمل می‌شوند. اگر به این [[حقیقت]] توجه کنیم که ایشان – بر خلاف بقیه [[مؤمنان]] که صرفاً اجباری از اطراف عالم آن هم به طور ناقص می‌شنوند – به سبب داشتن [[مقام]] "[[شهادت]] بر خلق [[خدا]]"<ref>توضیح این مقام در درس نوزدهم از حلقه سوم آمده است.</ref> همه آن چه را روی [[زمین]] رخ می‌دهد [[شاهد]] هستند، آن گاه [[تصدیق]] می‌کنیم که گرفتاری و [[مصیبت]] [[حضرت]] از وقوع [[ظلم]] و جنایت در عالم، اصلاً قابل مقایسه با دیگران نیست. ما گاهی یک خبر را می‌شنویم و سپس وقتی تصویر آن را می‌بینیم، تفاوت بسیاری در خود احساس می‌کنیم. یا اگر خبر مربوط به وقوع یک جنایت باشد، خواندن آن در روزنامه از لحاظ تأثیر روی خواننده و بیننده، با دیدن تصاویر آن بسیار بسیار تفاوت دارد. چه برسد به این که خودمان [[شاهد]] عینی ماجرا باشیم.  

::::::از این همه [[معصیت]] و جنایت که روی [[زمین]] اتفاق می‌افتد، شاید کمتر از نصف آن گزارش می‌شود و بسیاری از آن چه گزارش می‌شود هم به ما نمی‌رسد. چه بسا آن چه ما مطلع می‌شویم، ده درصد از کل این موارد هم نباشد. علاوه بر این که در این مقدار نیز معلوم نیسیت تا چه [[میزان]] ابعاد واقعی قضایا منعکس شود. نهایتاً ما از اکثر وقایع تلخ و جانکاه و حوادث ناراحت کننده حتی در میان [[شیعیان]] اطلاع صحیحی پیدا نمی‌کنیم.  

| پاسخ‌دهنده = محمد رضا حکیمی

| پاسخ = آقای '''[[محمد رضا حکیمی]]'''، در کتاب ''«[[خورشید مغرب (کتاب)|خورشید مغرب]]»'' در این‌باره گفته است:

لازم است فروغ [[ایمان]]، و [[نور]] [[یقین]]، و پرتو [[عقیده]] به [[حق]]، و تشعشع [[اعتقادات]] [[راستین]]، همواره، در [[دل]] و [[جان]] [[مردم]] محفوظ باشد، و پیوسته ژرف‌تر و ژرف‌تر شود، و بارورتر و بارورتر گردد.