اسود بن سلمه کندی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ':2.jpg' به ':IM009658.jpg') |
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
[[ابن سعد]] در کتاب طبقاتش از این وفد یاد نکرده است. دو فرزند او یکی «یزید» و دیگری «سعید» بودند<ref>ابن حجر، ج۱، ص۵۶۶ و ج۶، ص۵۰۷.</ref>. [[جبلة بن سعید]] از [[نوادگان]] او <ref>ابن اثیر، ج۱، ص۵۱۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۵۶۶.</ref>، و نواده دیگر وی به نام [[عباس بن یزید]]، از [[شاعران]] عصر خود بود<ref>زبیدی، ص۴۱۹.</ref>.<ref>[[حسین مرادی‌نسب|مرادی‌نسب، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اسود بن سلمه کندی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۷۰.</ref> | [[ابن سعد]] در کتاب طبقاتش از این وفد یاد نکرده است. دو فرزند او یکی «یزید» و دیگری «سعید» بودند<ref>ابن حجر، ج۱، ص۵۶۶ و ج۶، ص۵۰۷.</ref>. [[جبلة بن سعید]] از [[نوادگان]] او <ref>ابن اثیر، ج۱، ص۵۱۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۵۶۶.</ref>، و نواده دیگر وی به نام [[عباس بن یزید]]، از [[شاعران]] عصر خود بود<ref>زبیدی، ص۴۱۹.</ref>.<ref>[[حسین مرادی‌نسب|مرادی‌نسب، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اسود بن سلمه کندی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۷۰.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۳۰
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
وی فرزند سلمة بن حجر بن وهب بن ربیعه، از تیره معاویة الأکرمین، از قبیله کنده است[۱]. او با فرزندش «یزید» که نوجوان بود، همراه هیئتی بر رسول خدا(ص) وارد شد و حضرت برای آنان دعا کرد. اما ابوعبیده معمر بن مثنی گفته است: وی با وفد بنی سحیم (سال نهم) نزد رسول خدا(ص) آمد و مسلمان شد و این گروه به فرمان حضرت نزد قومشان بازگشتند تا آنان را به اسلام دعوت کنند. سپس آن حضرت ظرف آبی را به عنوان تبرک، به آنان داد [۲].
ابن سعد در کتاب طبقاتش از این وفد یاد نکرده است. دو فرزند او یکی «یزید» و دیگری «سعید» بودند[۳]. جبلة بن سعید از نوادگان او [۴]، و نواده دیگر وی به نام عباس بن یزید، از شاعران عصر خود بود[۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۲۳۰؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۲۷.
- ↑ شامی، ج۶، ص۳۴۲.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۵۶۶ و ج۶، ص۵۰۷.
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۵۱۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۵۶۶.
- ↑ زبیدی، ص۴۱۹.
- ↑ مرادی‌نسب، حسین، مقاله «اسود بن سلمه کندی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۷۰.