طب الرضا: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{مدخل‌های وابسته}} +{{مدخل‌ وابسته}}))
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۲: خط ۲:
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[طب الرضا در تاریخ اسلامی]] - [[طب الرضا در معارف و سیره رضوی]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[طب الرضا در تاریخ اسلامی]] - [[طب الرضا در معارف و سیره رضوی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۵۰

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

امام رضا(ع)، به عنوان عالم آل محمد(ص)، در برگیرنده تمام علوم زمانه می‌باشد که «علم طب»، از این قاعده مستثنی نبوده و امام(ع)، در مقام «طبیبی حاذق»، طبابت‌های منحصر به فردی را انجام داده‌اند که نمونه بارز آن، محتوای رساله ذهبیه می‌باشد[۱]. علی بن نعمان می‌گوید: «به علی بن موسی الرضا(ع) عرض کردم: فدایت شوم! من زگیل بسیاری در بدن دارم که اسباب ناراحتی مرا فراهم کرده است، از شما می‌خواهم که چاره‌ای برای رفع آن به من بدهید. امام(ع) فرمودند: برای هر کدام از آنها هفت دانه جو برگیر و بر هر یک هفت بار سوره واقعه را تا آیه ۶ و سپس آیات ۱۰۴ تا ۱۰۷ سوره طه را بخوان و بدان بِدَم، آنگاه دانه دانه آن جوها را بر هر زگیل بسای، سپس همه را در پارچه نشسته‌ای بریز و آن را به سنگی ببند و در جای تاریکی بیاویز. علی بن نعمان می‌گوید: طبق دستورات امام(ع) عمل کردم در روز هفتم دیگر اثری از زگیل در بدن من نبود»[۲].[۳]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. برای مطالعه بیشتر در این زمینه، به کتاب مفاتیح الصحة فی طب النبی(ص) و الائمه(ع)، نوشته سید محمود ده سرخی مراجعه کنید.
  2. عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۷۳.
  3. محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۷۹.