طفیل بن عمرو دوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == پانویس ==' به '== پانویس ==')
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۲: خط ۲:
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[طفیل بن عمرو دوسی در تراجم و رجال]] - [[طفیل بن عمرو دوسی در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[طفیل بن عمرو دوسی در تراجم و رجال]] - [[طفیل بن عمرو دوسی در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۵۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

طفیل بن عمرو، ملقب به ذو النور[۱] از طایفه ازد و قبیله دوس و مردی دانا، عاقل، شاعر، رئیس قبیله و با گذشت بود [۲]. او در مسافرتی که به مکه (با وجود جلوگیری قریش) کرد، با پیامبر(ص) ملاقات کرد و اسلام آورد. و پیامبر(ص) او را مأمور کرد تا اسلام را در میان قوم خود تبلیغ کند[۳]. او در جنگ خیبر[۴] شرکت کرد و بتخانه ذوالکفین به دست وی به آتش کشیده شد[۵] و در جنگ یمامه، در زمان ابوبکر به شهادت رسید [۶].[۷]

اسلام آوردن طفیل

طفیل و مأموریت تبلیغ

سریه طفیل

شهادت طفیل

منابع

پانویس

  1. الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۴۹؛ معجم الصحابه، ابن قانع، ج۸، ص۴۸۹.
  2. الاعلام، زرکلی، ج۳، ص۲۲۷.
  3. السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۲-۳۸۵؛ عیون الاثر، ابن سید الناس، ج۱، ص۱۶۲-۱۶۳.
  4. السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۵؛ عیون الاثر، ابن سید الناس، ج۱، ص۱۶۲.
  5. السیرة النبویة، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۵؛ المغازی، واقدی، ج۳، ص۹۲۳.
  6. السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۵؛ البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۳، ص۱۰۰.
  7. علی‌زاده، فرهاد، مقاله «طفیل بن عمرو دوسی»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۵، ص:۵۱۱.