ابوسلمه تابعی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:1100558.jpg' به 'پرونده:IM009657.jpg') |
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوسلمه تابعی در تاریخ اسلامی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوسلمه تابعی در تاریخ اسلامی]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۳۰
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
مقدمه
به گفته ابن حجر[۱]، حاکم نیشابوری وی را غیر از ابوسلمه کهمس، دانسته و روایتی از او به نقل از رسول خدا(ص) آورده است. بر اساس این روایت، شیطان میگوید: صاحب مال از یکی از این سه چیز رهایی ندارد. به دست آوردن آن به غیر حق آسان باشد، یا صرف آن در راه غیر حق لذت بخش شود یا آن را دوست بدارد، به طوری که او را از حق باز دارد[۲].
البته دارقطنی برای راوی این روایت، چهار نام نقل کرده است:
- ابوسلمه عبدالرحمان عن ابیه که روایت از طریق او نقل شده است؛
- ابوسلمة بن عبدالرحمان عن ابیه که آن را توهم میداند؛
- سلمة بن ابی سلمة عن ابیه که آن را به صورت مرسل درست میداند؛
- سلمة بن ابی سلمة بن عبدالرحمان بن عوف عن ابیه که آن را نزدیکتر به واقع بر میشمارد.
به نظر میرسد این روایت، در اصل از ابوسلمة بن عبدالرحمان بن عوف، از عبدالرحمان بن عوف نقل شده باشد [۳]. بنابراین، راوی این روایت - ابوسلمه - از تابعین است[۴] و در اسامی یاد شده، کلمات یا نامهایی ساقط یا اضافه شده و تشخیص راوی حدیث را دشوار کرده است.[۵]
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۵۹.
- ↑ دارقطنی، ج۴، ص۲۸۰؛ ابن حجر، ج۷، ص۱۵۹.
- ↑ چنانکه برخی منابع آوردهاند؛ ر.ک: طبرانی، ج۱، ص۱۳۶؛ هیثمی، ج۱۰، ص۲۴۵.
- ↑ ر.ک: ابن سعد، ج۵، ص۱۱۸.
- ↑ خانجانی، قاسم، مقاله «ابوسلمه»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۳۵۷.