خوات بن جبیر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
جز (جایگزینی متن - 'رده:صحابه' به 'رده:صحابه پیامبر') |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:خوات بن جبیر]] | [[رده:خوات بن جبیر]] | ||
[[رده:صحابه]] | [[رده:صحابه پیامبر]] | ||
{{صحابه}} | {{صحابه}} | ||
نسخهٔ ۱۵ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۶
مقدمه
نام و نسب او خوات بن جبیر بن نعمان بن امیة بن برک است؛ برک همان امرؤ القیس معروف است [۱]. خوات بن جبیر به همراه برادرش عبدالله از شجاعان سپاه رسول خدا(ص) بودند[۲]. خوات اهل مدینه و از قبیله خزرج است. او مردی چهار شانه و موهای خود را با حنا رنگ می‌کرده است. مادرش از بنی عبدالله بن غطفان است. وی برادر عبدالله بن جبیر، فرمانده معروف تنگه أحد است. وی دارای دو زن بوده است. فرزندان خوات به این شرح‌اند: صالح و حبیب که مادرشان از خاندان فقیم از بنی ثعلبه است. سالم، ام سالم و ام قاسم که مادرشان عمیره دختر حنظلة بن حبیب از بنی انیف است. حنظله هم پیمان بنی ثعلبة بن عمرو بن عوف است، به گفته عبدالله بن محمد بن عمارة انصاری، داوود و عبدالله کنیه خوات بوده و برخی دیگر از دانشمندان ابوعبدالله و واقدی ابو صالح نقل کرده‌اند. حبیب پسر خوات در واقعه حره کشته شد. قیس بن ابی حذیفة نقل می‌کند که خوات خود می‌گفته کنیه‌اش ابو عبدالله است. خوات مسلمانی پای بند و متعهد بود. واقدی نقل می‌کند: خوات بن جبیر در جنگ بدر همراه رسول خدا(ص) از مدینه بیرون آمد. چون به روحاء رسید، سنگی نیز به او خورد و زخمی شد. پیامبر(ص) او را به مدینه برگرداندند و سهم او را از غنایم پرداخت فرمودند و مانند کسانی بود که در بدر شرکت داشته‌اند. گویند، خوات در حد و خندق و تمام جنگ‌های دیگر همراه پیامبر(ص) بوده است [۳].[۴]
خوات؛ مأمور پیامبر(ص)
شهادت برادر خوات
خبر شهادت پیامبر(ص)
اسیر گرفتن خوات
خوات در روز جنگ خندق
کنایه زدن پیامبر(ص) به خوات
خوات و نقل روایات از پیامبراکرم(ص)
اشعار خوات در مذمت یهودیان
سرانجام خوات
منابع
جستارهای وابسته
- عبدالله بن جبیر (برادر)
پانویس
- ↑ الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۴، ص۳۹۹.
- ↑ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۴۵۶.
- ↑ الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۴، ص۴۰۱.
- ↑ کاظمی، محمد ایوب، مقاله «خوات بن جبیر»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۵، ص:۷۲-۷۳.