←جستارهای وابسته
(←منابع) |
|||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
از این دو رخداد که نمونه ده‌ها [[رفتار]] دادگرانه فاطمه{{س}} با فرزندانش می‌باشد بر می‌آید آن حضرت سعی می‌کرد با فرزندانش به گونه‌ای برخورد کند که ضمن [[رشد]] و تعالی آنان، نسبت به همدیگر خیلی [[مهربان]] و صمیمی باشند و [[احترام]] یکدیگر را [[حفظ]] کنند.<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[درآمدی بر سیره فاطمی (کتاب)|درآمدی بر سیره فاطمی]]، ص ۱۳۹.</ref> | از این دو رخداد که نمونه ده‌ها [[رفتار]] دادگرانه فاطمه{{س}} با فرزندانش می‌باشد بر می‌آید آن حضرت سعی می‌کرد با فرزندانش به گونه‌ای برخورد کند که ضمن [[رشد]] و تعالی آنان، نسبت به همدیگر خیلی [[مهربان]] و صمیمی باشند و [[احترام]] یکدیگر را [[حفظ]] کنند.<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[درآمدی بر سیره فاطمی (کتاب)|درآمدی بر سیره فاطمی]]، ص ۱۳۹.</ref> | ||
==توجه به [[تعلیم و تربیت]] [[معنوی]] [[فرزندان]]== | |||
[[فاطمه]] در [[مکتب]] [[رسول خدا]]{{صل}} پرورش یافته بود و فرزندانش را نیز بر اساس [[تعالیم]] [[نبوی]] [[تربیت]] می‌کرد. برای نمونه، [[امام حسین]] در [[روز عاشورا]]، دعایی را به فرزندش ([[امام سجاد]]{{ع}}) [[تعلیم]] داد که آن را از مادرش فاطمه، او از رسول خدا{{صل}} و او نیز از [[جبرئیل]] فراگرفته بود. این [[دعا]] مربوط به هنگام [[غم]] و [[اندوه]] و حوادث مهم بود<ref>{{متن حدیث|وَ عَنْ زَيْنِ الْعَابِدِينَ{{ع}} قَالَ ضَمَّنِي وَالِدِي إِلَى صَدْرِهِ يَوْمَ قُتِلَ وَ الدِّمَاءُ تَغْلِي وَ هُوَ يَقُولُ يَا بُنَيَّ احْفَظْ عَنِّي دُعَاءً عَلَّمَتْنِيهِ فَاطِمَةُ{{س}} وَ عَلَّمَهَا رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} وَ عَلَّمَهُ جَبْرَئِيلُ{{ع}} فِي الْحَاجَةِ وَ الْهَمِّ وَ الْغَمِّ وَ النَّازِلَةِ إِذَا نَزَلَتْ وَ الْأَمْرِ الْعَظِيمِ الْفَادِحِ قَالَ ادْعُ بِحَقِّ {{متن قرآن|يس * وَالْقُرْآنِ الْحَكِيمِ}} وَ بِحَقِّ {{متن قرآن|طه}} وَ الْقُرْآنِ الْعَظِيمِ يَا مَنْ يَقْدِرُ عَلَى حَوَائِجِ السَّائِلِينَ يَا مَنْ يَعْلَمُ مَا فِي الضَّمِيرِ يَا مُنَفِّسُ عَنِ الْمَكْرُوبِينَ يَا مُفَرِّجُ عَنِ الْمَغْمُومِينَ يَا رَاحِمَ الشَّيْخِ الْكَبِيرِ يَا رَازِقَ الطِّفْلِ الصَّغِيرِ يَا مَنْ لَا يَحْتَاجُ إِلَى التَّفْسِيرِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بِي كَذَا وَ كَذَا}}؛ (قطب الدین راوندی، الدعوات، ص۵۵).</ref>. | |||
[[حضرت فاطمه]] بر اساس عمل به [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ}}<ref>«ای مؤمنان! خود و خانواده خویش را از آتشی بازدارید که هیزم آن آدمیان و سنگ‌هاست؛ فرشتگان درشتخوی سختگیری بر آن نگاهبانند که از آنچه خداوند به آنان فرمان دهد سر نمی‌پیچند و آنچه فرمان یابند بجای می‌آورند» سوره تحریم، آیه ۶.</ref> و نیز [[آیه]] {{متن قرآن|وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا}}<ref>«و خانواده‌ات را به نماز فرمان ده و بر آن شکیب کن» سوره طه، آیه ۱۳۲.</ref> اهتمامی خاص به مسائل معنوی فرزندان خود داشت و در این مسیر به انجام [[واجبات]] آنان بسنده نمی‌کرد و در حد [[طاقت]] و توانشان، آنان را به انجام [[مستحبات]] [[ترغیب]] می‌کرد. از این رو در آستانه شب [[بیست و سوم ماه رمضان]] - که احتمال [[شب قدر]] بودن آن بسیار است - [[فرزندان]] را با [[ترغیب]] به [[خواب]] در [[روز]] و با تهیه قدری [[غذا]]، برای احیای آن شب آماده می‌کرد<ref>{{متن حدیث|وَ كَانَتْ فَاطِمَةُ{{س}} لَا تَدَعُ أَحَداً مِنْ أَهْلِهَا يَنَامُ تِلْكَ اللَّيْلَةَ وَ تُدَاوِيهِمْ بِقِلَّةِ الطَّعَامِ وَ تَتَأَهَّبُ لَهَا مِنَ النَّهَارِ وَ تَقُولُ مَحْرُومٌ مَنْ حُرِمَ خَيْرَهَا}}؛ (تمیمی مغربی، دعائم الاسلام، ج۱، ص۲۸۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۹۴، ص۱۰).</ref>. | |||
او نگران میراث‌های [[معنوی]] [[پیامبر]]{{صل}} برای فرزندانش بود، نه میراث‌های مادی. در [[بیماری پیامبر]] که به [[رحلت]] آن [[حضرت]] انجامید، نزد [[پدر]] آمد و [[میراث]] [[نبوی]] را [[طلب]] کرد؛ پیامبر{{صل}} نیز [[هیبت]]، آقایی و جلالش را به حسن و جرئت و جودش را به حسین بخشید<ref>{{متن حدیث|عَنْ فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} أَنَّهَا أَتَتْ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} وَ مَعَهَا الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ فِي مَرَضِهِ الَّذِي تُوُفِّيَ فِيهِ قَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ هَذَيْنِ لَمْ تُورِثْهُمَا شَيْئاً قَالَ أَمَّا الْحَسَنُ فَلَهُ هَيْبَتِي وَ سُؤْدُدِي وَ أَمَّا الْحُسَيْنُ فَلَهُ جُرْأَتِي وَ جُودِي}}؛ ([[طبری]]، دلائل الامامه، ص۶۹؛ [[ابن شهر آشوب مازندرانی]]، [[مناقب]] [[آل ابی طالب]]، ج۳، ص۱۶۵؛ طبری، ذخائرالعقبی، ص۱۲۹؛ [[ابن ابی عاصم]]، الاحاد و المثانی، ج۱، ص۲۹۹؛ ج۵، ص۳۷۰؛ [[طبرانی]]، [[المعجم الکبیر]]، ج۲۲، ص۴۲۳؛ [[سیوطی]]، [[مسند فاطمه الزهرا]]، ص۷۴، ح۱۸۳؛ [[مجلسی]]، [[بحارالانوار]]، ج۴۳، ص۲۹۳). | |||
{{متن حدیث|عن ابی رافع، أن فاطمه اتت رسول الله بالحسن والحسین و هما صغیران. فقالت: یا رسول الله هذان ابناک، فانحلهما. فقال: نعم، اما الحسن فقد نحلته هیبتی و حلمی، و اما الحسین فقد نحلته جودی و نجدتی. ارضیت یا فاطمه؟ فقالت: رضیت یا رسول الله}} (تمیمی [[مغربی]]، شرح الاخبار، ج۳، ص۱۰۰؛ [[ابن عساکر]]، [[تاریخ مدینه دمشق]]، ج۱۴، ص۱۲۸)؛ {{متن حدیث|... فقال: نحلت هذا الکبیر المهابه والحلم، و نحلت هذا الصغیر المحبه والرضی}} (سیوطی، مسند فاطمه الزهرا{{س}}، ص۷۴، ح۱۸۴؛ [[متقی هندی]]، کنزالعمال، ج۱۳، ص۶۷۰).</ref>. روشن است که این [[روایت]] بدان مفهوم نیست که هر یک از این دو [[نواده رسول]] [[خدا]]{{صل}} از آن صفات [[معنوی]] که دیگری از جدش به [[ارث]] برده بود، [[محروم]] بود؛ بلکه مراد می‌تواند آن باشد که هر یک از آن دو - به طور خاص - محل تجلی صفات ویژه‌ای از جدشان بودند. | |||
مزدوران [[فرهنگی]] [[بنی‌امیه]] تلاش زیادی کردند تا [[امام حسن]] را فردی مصالحه‌گر و فاقد [[شجاعت]] معرفی کنند؛ در حالی که شجاعت آن [[حضرت]] در جنگ‌های [[عصر امیرالمؤمنین]] زبانزد بود.<ref>[[محمد رضا جباری|اسحاقی، سید حسین]]، [[سیره اخلاقی و سبک زندگی حضرت زهرا (کتاب)|سیره اخلاقی و سبک زندگی حضرت زهرا]]، ص ۱۱۸.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||