عطیه بن سعد بن جناده عوفی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[ابوالحسن عطیّة بن سعد بن جناده عوفی بکالی کوفی قیسی]] در [[کوفه]] به [[دنیا]] آمد <ref>الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.</ref> و از تیره هَمدان بود.<ref>رجال الطوسی ۵۱.</ref> [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} او را | [[ابوالحسن عطیّة بن سعد بن جناده عوفی بکالی کوفی قیسی]] در [[کوفه]] به [[دنیا]] آمد <ref>الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.</ref> و از تیره هَمدان بود.<ref>رجال الطوسی ۵۱.</ref> [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} او را «عطیة الله» ([[هدیه خدا]]) نامید.<ref> الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.</ref> او از [[اصحاب امام علی]] و [[امام باقر]]{{ع}} بود<ref>رجال الطوسی ۵۱ و ۱۲۹.</ref> و از افرادی چون [[ابن عباس]]، [[عبدالله بن عمر]] و [[ابوسعید خدری]] [[روایت]] نقل کرده است.<ref>الجرح و التعدیل ۶/۳۸۲.</ref> | ||
[[عطیه]] فردی [[محدث]]، [[مفسّر]]،<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> [[فقیه]]<ref>المعارف ۵۱۸.</ref> و از [[شیعیان کوفه]] به شمار می‌‌رفت. او [[قرآن]] را سه مرتبه به گونه [[تفسیر]] به ابن عباس عرضه داشت و هفتاد مرتبه نیز قرآن را نزد او قرائت کرد.<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> کلبیه گفته او را در زمینه [[تفسیر قرآن]]، [[حجت]] می‌‌دانست.<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> [[ابان بن تغلب]]، [[حسن بن عطیه کوفی]] و [[اعمش]] از جمله [[شاگردان]] وی به حساب می‌‌آیند.<ref>تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۶.</ref> | [[عطیه]] فردی [[محدث]]، [[مفسّر]]،<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> [[فقیه]]<ref>المعارف ۵۱۸.</ref> و از [[شیعیان کوفه]] به شمار می‌‌رفت. او [[قرآن]] را سه مرتبه به گونه [[تفسیر]] به ابن عباس عرضه داشت و هفتاد مرتبه نیز قرآن را نزد او قرائت کرد.<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> کلبیه گفته او را در زمینه [[تفسیر قرآن]]، [[حجت]] می‌‌دانست.<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> [[ابان بن تغلب]]، [[حسن بن عطیه کوفی]] و [[اعمش]] از جمله [[شاگردان]] وی به حساب می‌‌آیند.<ref>تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۶.</ref> | ||
عطیه به همراه جابر اولین [[زایران]] [[امام حسین]]{{ع}} بودند.<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> وی در [[قیام]] [[عبدالرحمان بن اشعث]] علیه [[حجاج]] حضور داشت و پس از [[شکست]] این [[قیام]] به [[سرزمین]] [[فارس]] گریخت و در پی این واقعه به دستور حجاج و به دلیل خودداری از [[لعن]] [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} چهارصد ضربه تازیانه خورد و سر و محاسنش نیز تراشیده شد، سپس به [[خراسان]] رفت و در دوران [[عمر بن هبیره]] به [[عراق]] بازگشت و تا آخر [[عمر]] در کوفه به سر برد.<ref>الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.</ref> از او [[تفسیری]] در پنج جزء<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> بر جای مانده که [[طبری]] در تفسیر خود بسیار از آن نقل کرده است.<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> عطیه در سال ۱۱۱ هـ در کوفه درگذشت.<ref> الطبقات الکبری ۶/۳۴۰.</ref> برخی نیز [[زمان]] فوتش را سال ۱۲۶ هـ آورده‌اند<ref>تاریخ خلیفة بن خیاط ۲۷۷.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۵۱۸.</ref> | عطیه به همراه جابر اولین [[زایران]] [[امام حسین]]{{ع}} بودند.<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> وی در [[قیام]] [[عبدالرحمان بن اشعث]] علیه [[حجاج]] حضور داشت و پس از [[شکست]] این [[قیام]] به [[سرزمین]] [[فارس]] گریخت و در پی این واقعه به دستور حجاج و به دلیل خودداری از [[لعن]] [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} چهارصد ضربه تازیانه خورد و سر و محاسنش نیز تراشیده شد، سپس به [[خراسان]] رفت و در دوران [[عمر بن هبیره]] به [[عراق]] بازگشت و تا آخر [[عمر]] در کوفه به سر برد.<ref>الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.</ref> از او [[تفسیری]] در پنج جزء<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> بر جای مانده که [[طبری]] در تفسیر خود بسیار از آن نقل کرده است.<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> عطیه در سال ۱۱۱ هـ در کوفه درگذشت.<ref> الطبقات الکبری ۶/۳۴۰.</ref> برخی نیز [[زمان]] فوتش را سال ۱۲۶ هـ آورده‌اند<ref>تاریخ خلیفة بن خیاط ۲۷۷.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۵۱۸.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۹ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۴
مقدمه
ابوالحسن عطیّة بن سعد بن جناده عوفی بکالی کوفی قیسی در کوفه به دنیا آمد [۱] و از تیره هَمدان بود.[۲] امیرمؤمنان علی(ع) او را «عطیة الله» (هدیه خدا) نامید.[۳] او از اصحاب امام علی و امام باقر(ع) بود[۴] و از افرادی چون ابن عباس، عبدالله بن عمر و ابوسعید خدری روایت نقل کرده است.[۵]
عطیه فردی محدث، مفسّر،[۶] فقیه[۷] و از شیعیان کوفه به شمار می‌‌رفت. او قرآن را سه مرتبه به گونه تفسیر به ابن عباس عرضه داشت و هفتاد مرتبه نیز قرآن را نزد او قرائت کرد.[۸] کلبیه گفته او را در زمینه تفسیر قرآن، حجت می‌‌دانست.[۹] ابان بن تغلب، حسن بن عطیه کوفی و اعمش از جمله شاگردان وی به حساب می‌‌آیند.[۱۰]
عطیه به همراه جابر اولین زایران امام حسین(ع) بودند.[۱۱] وی در قیام عبدالرحمان بن اشعث علیه حجاج حضور داشت و پس از شکست این قیام به سرزمین فارس گریخت و در پی این واقعه به دستور حجاج و به دلیل خودداری از لعن علی بن ابی طالب(ع) چهارصد ضربه تازیانه خورد و سر و محاسنش نیز تراشیده شد، سپس به خراسان رفت و در دوران عمر بن هبیره به عراق بازگشت و تا آخر عمر در کوفه به سر برد.[۱۲] از او تفسیری در پنج جزء[۱۳] بر جای مانده که طبری در تفسیر خود بسیار از آن نقل کرده است.[۱۴] عطیه در سال ۱۱۱ هـ در کوفه درگذشت.[۱۵] برخی نیز زمان فوتش را سال ۱۲۶ هـ آورده‌اند[۱۶].[۱۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.
- ↑ رجال الطوسی ۵۱.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.
- ↑ رجال الطوسی ۵۱ و ۱۲۹.
- ↑ الجرح و التعدیل ۶/۳۸۲.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۳۴۷.
- ↑ المعارف ۵۱۸.
- ↑ الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۳۴۷.
- ↑ تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۶.
- ↑ الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.
- ↑ الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۳۴۷.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۴۰.
- ↑ تاریخ خلیفة بن خیاط ۲۷۷.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۵۱۸.