تشیع و ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==')
جز (جایگزینی متن - 'قابل\sدسترسی\sخواهند\sبود\.\<\/div\> \n\'\'\'\[\[(.*)\]\]\'\'\'' به 'قابل دسترسی خواهند بود.</div> '''$1'''')
خط ۴: خط ۴:
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[تشیع و ایران (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[تشیع و ایران (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>


'''[[تشیع و ایران]]''' از مهمترین کشورهای [[شیعی]]، [[ایران]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۶۷.</ref>.
'''تشیع و ایران''' از مهمترین کشورهای [[شیعی]]، [[ایران]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۶۷.</ref>.


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۱۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۰۳

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل تشیع و ایران (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

تشیع و ایران از مهمترین کشورهای شیعی، ایران است[۱].

مقدمه

مردم ایران بیش از هرملت دیگر به روح و معنی در اسلام توجّه داشتند، به همین دلیل توجّه ایرانیان به خاندان رسالت از هر ملّت دیگر بیشتر بود و تشیّع در میان ایرانیان نفوذ بیشتری یافت، یعنی ایرانیان روح اسلام و معنی اسلام را در نزد خاندان رسالت یافتند، فقط خاندان رسالت بودند که پاسخگوی پرسش‌ها و نیازهای واقعی روح ایرانیان بودند.[۲] امروز، تنها کشور جهان که مذهب رسمی آن تشیّع است و حکومتش مبتنی‌بر مکتب اهل بیت عصمت و طهارت و زیر نظر یک مرجع شیعی و ولی فقیه اداره می‌شود و عظیم‌ترین پایگاه نشر علوم خاندان رسالت و فقه شیعه و پایگاه منتظران ظهور حضرت مهدی(ع) است، کشور ایران است[۳].

منابع

پانویس

  1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۶۷.
  2. خدمات متقابل اسلام و ایران (چاپ اول، انتشار) ص ۱۲۲
  3. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۶۷.