قاطع: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '== پرسشهای وابسته == ==' به '==') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
==پرسش مستقیم== | ==پرسش مستقیم== | ||
* [[امام مهدی چه مناطقی را به تصرف در میآورد؟ (پرسش)]] | * [[امام مهدی چه مناطقی را به تصرف در میآورد؟ (پرسش)]] | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
خط ۲۳: | خط ۲۴: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:امام مهدی]] | [[رده:امام مهدی]] | ||
[[رده:قاطع]] | [[رده:قاطع]] | ||
[[رده:مدخل موعودنامه]] | [[رده:مدخل موعودنامه]] |
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۴۷
مقدمه
- "قاطع" نام شهری است که به صورت جزیره و بر روی دریا است. طبق حدیثی از حضرت علی (ع)، صاحب الامر (ع) پس از گشودن شهر زنج، عازم قاطع میشود[۱]. نیز "قاطع" اسم حضرت مهدی (ع) است در کتاب قنطرة[۲][۳].
قاطع در فرهنگنامه آخرالزمان
- قاطع نام جزیرهای بسیار بزرگ در اقیانوس کبیر است. دسترسی به این جزیره بسیار سخت خواهد بود زیرا کشتیها در سواحل این جزیره به خاطر عمق کم نمیتوانند پهلو بگیرند و فقط از نقاط خاصی میتوانند به این جزیره نزدیک شوند. در آن جزیره نعمتهای فراوانی وجود دارد و یک میلیون سرباز جنگی در آن قرار دارد. حضرت مهدی(ع) پس از فتح زنگبار به سوی این جزیره حرکت میکند و چون نمیتوانند با کشتی به سوی این جزیره بروند، فریاد "الله اکبر" سر میدهند و دیوارهای این شهر فرو میریزد. حضرت مهدی(ع) در این جزیره بسیاری از سربازان را خواهند کشت و این شهر به تصرف حضرت درخواهد آمد. حضرت قائم(ع) در این جزیره هفت سال اقامت میکند و غنیمتهایی بسیار از این جنگ عاید لشکریان حضرت خواهد شد، به گونهای که ده برابر آنچه در جنگهای سابق در روم به دست آوردهاند به ایشان میرسد. حضرت از این شهر با کشتی به سوی بیت المقدس رهسپار میشود و لشکری متشکل از پنج میلیون سرباز ایشان را همراهی میکنند[۴][۵].
- قاطع به معنی جداکننده (ی حق و باطل) و نابودکننده (ی ستمگران) است[۶].
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ الشیعه و الرجعه، ج ۱، ص ۱۶۴؛ عقد الدرر، ص ۲۰۰؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۲۹.
- ↑ نجم الثاقب، باب دوم.
- ↑ تونهای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۵۳.
- ↑ یأتی، ص ۵۵۹، احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۲۹.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۴۵۷.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۹۵.