حسن بن سهل سرخسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==')
خط ۱۰: خط ۱۰:
[[شیخ طوسی]] در کتاب [[رجال]] و [[شیخ مفید]] در کتاب [[ارشاد]]، او را از [[راویان حدیث]] امام رضا{{ع}} می‌داند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۵۵. </ref>. او از [[حسن بن علی بن مهران]] [[نقل روایت]] کرده و [[ابراهیم بن اسحاق احمر]]، نیز از حسن بن سهل [[روایت]] می‌کند<ref>اصول کافی، ج۶، ح۲.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۲۴۰.</ref>
[[شیخ طوسی]] در کتاب [[رجال]] و [[شیخ مفید]] در کتاب [[ارشاد]]، او را از [[راویان حدیث]] امام رضا{{ع}} می‌داند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۵۵. </ref>. او از [[حسن بن علی بن مهران]] [[نقل روایت]] کرده و [[ابراهیم بن اسحاق احمر]]، نیز از حسن بن سهل [[روایت]] می‌کند<ref>اصول کافی، ج۶، ح۲.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۲۴۰.</ref>


== جستارهای وابسته ==
* [[فضل بن سهل]] (برادر)
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}

نسخهٔ ‏۲۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۳۵

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

حسن بن سهل، از اهالی خراسان بود که در علم نجوم مهارت داشت. خاندان او مجوسی بودند که در زمان خلافت مهدی عباسی اسلام آوردند. وی برادر فضل بن سهل (ذوالریاستین) بود و به مانند برادرش از دولتمردان ایران در دستگاه حکومت عباسی محسوب می‌شد. او به عنوان وزیر هارون الرشید و در دوره خلافت مأمون، به عنوان والی خراسان انتخاب گردید.

بعد از اینکه امام رضا(ع)، به مرو آمدند و بالاجبار ولایتعهدی مأمون را پذیرفتند، مأمون در جشن ولایتعهدی امام(ع) اقداماتی انجام داد که یکی از آنها ازدواج خودش با پوران، دختر حسن بن سهل سرخسی بود[۱]. بعد از کشته شدن فضل توسط مأمون، با اینکه مأمون برای اثبات بی‌گناهیش اقداماتی انجام داد، اما حسن مأمون را عامل این جنایت می‌دانست.

شیخ طوسی در کتاب رجال و شیخ مفید در کتاب ارشاد، او را از راویان حدیث امام رضا(ع) می‌داند[۲]. او از حسن بن علی بن مهران نقل روایت کرده و ابراهیم بن اسحاق احمر، نیز از حسن بن سهل روایت می‌کند[۳].[۴]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. تاریخ الخلفاء، ص۳۰۷؛ تذکرة الخواص، ص۲۰۰؛ تاریخ خلیفه، ج۲، ص۵۰۸.
  2. معجم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۵۵.
  3. اصول کافی، ج۶، ح۲.
  4. محمدی، حسین، رضانامه ص۲۴۰.