عبدالله بن مسمع همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>این\sمدخل\sاز\sچند\sمنظر\sمتفاوت\،\sبررسی\sمی‌شود\:<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\...) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = | ||
| خط ۹: | خط ۸: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
'''عبدالله بن مسمع همدانی''' از تلاشگران در [[راه]] [[نهضت عاشورا]]. پیکی بود که نامۀ [[سلیمان بن صرد]] و جمعی از بزرگان [[کوفه]] را در [[مکه]] به [[امام حسین]]{{ع}} رساند. محتوای [[نامه]]، [[دعوت]] به آمدن آن [[حضرت]] به [[کوفه]] بود. وی [[نامه]] را در ۱۰ [[رمضان]] [[سال]] ۶۰ به [[امام]] رساند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۲۸.</ref>. | '''عبدالله بن مسمع همدانی''' از تلاشگران در [[راه]] [[نهضت عاشورا]]. پیکی بود که نامۀ [[سلیمان بن صرد]] و جمعی از بزرگان [[کوفه]] را در [[مکه]] به [[امام حسین]]{{ع}} رساند. محتوای [[نامه]]، [[دعوت]] به آمدن آن [[حضرت]] به [[کوفه]] بود. وی [[نامه]] را در ۱۰ [[رمضان]] [[سال]] ۶۰ به [[امام]] رساند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۲۸.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۰
عبدالله بن مسمع همدانی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عبدالله بن مسمع همدانی در حدیث - عبدالله بن مسمع همدانی در تاریخ اسلامی - عبدالله بن مسمع همدانی در معارف و سیره حسینی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
عبدالله بن مسمع همدانی از تلاشگران در راه نهضت عاشورا. پیکی بود که نامۀ سلیمان بن صرد و جمعی از بزرگان کوفه را در مکه به امام حسین(ع) رساند. محتوای نامه، دعوت به آمدن آن حضرت به کوفه بود. وی نامه را در ۱۰ رمضان سال ۶۰ به امام رساند[۱].
منابع
پانویس
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۲۸.