سوره انسان در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

سوره انسان [[سوره]] هفتاد و ششم [[قرآن کریم]] است. این سوره دارای ۳۱ [[آیه]] است و به آن [[سوره دهر]] و [[ابرار]] نیز می‌گویند<ref>مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۰۸.</ref>. در [[مکی و مدنی]] بودن آن اقوال متعددی است؛ [[مدنی]] بودن همه سوره، مکی بودن همه سوره، و مدنی بودن به جز برخی [[آیات]] آخر سوره<ref>مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۰۸.</ref>. البته همه [[روایت‌های اهل بیت]]{{عم}} و بسیاری از روایت‌های [[اهل سنت]] بر مدنی بودن این سوره دلالت دارند<ref>المیزان، ج۲۰، ص۱۲۰.</ref>.  

بر اساس منابع [[فریقین]]، آیات ۵ الی ۲۲ این سوره در [[شأن]] [[امیر مؤمنان]]{{ع}}، [[حضرت فاطمه]]‌{{س}}، [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} و [[کنیز]] آنان نازل شده است که سه [[روز]] مستمر هنگام [[افطار]]، غذای خود را [[انفاق]] کرده و فقط با آب افطار می‌کردند<ref>تفسیر القمی، ج۲، ص۳۹۸، ۳۹۹؛ الأمالی، صدوق، ص۲۵۷-۲۶۲؛ روضة الواعظین، ج۱، ص۱۶۰- ۱۶۳، الکشاف، ج۴، ص۶۷۰.</ref>. به عنوان مثال، [[علامه امینی]] در [[الغدیر]]، ۳۴ نفر از علمای معروف اهل سنت را نام می‌برد که این قضیه را در کتاب‌های خود آورده‌اند<ref>الغدیر، ج۳، ص۱۰۷-۱۱۱.</ref>. برخی از مهم‌ترین مطالب این سوره بدین شرح است: اشاره به [[خلقت انسان]] و سپس نشان دادن راه به او و [[اختیار انسان]] در طی نمودن این راه، آماده بودن [[عذاب الهی]] برای [[کافران]]، تبیین انواع نعمت‌هایی که [[خداوند]] برای ابرار اعطا خواهد نمود. سفارش به [[رسول خدا]]{{صل}} که در برابر [[حکم خداوند]] [[صبر]] کرده و [[پروردگار]] خود را [[صبح و شام]] به یاد بیاورد و شب‌ها برای او [[سجده]] نموده، و [[تسبیح]] بگوید<ref>المیزان، ج۲۰، ص۱۲۰.</ref>.