اخرم هجیمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\{\{صحابه\}\}\n↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]↵\[\[رده\:اصحاب پیامبر\]\]' به 'رده:مدخل رده:اعلام رده:اصحاب پیامبر') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اخرم هجیمی در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط = }} | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۰۱
اخرم هجیمی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اخرم هجیمی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
نام و نسب وی شناخته نیست؛ اما «اخرم» لقب وی و به معنای بریدگی بینی است، مستند ذکر نام وی در شمار صحابه، نقل حدیثی از سوی فرزندش، عبدالله بن اخرم به نقل از اخرم است، که گوید: پیامبر درباره واقعه ذی قار (جنگ ایرانیان و عرب‌ها که به اختلاف اقوال در سال‌های اولیه بعثت با سال‌های اولیه هجرت رسول خدا(ص) رخ داد)[۱] فرمود: در این روز عرب انتقام خود را از عجم گرفت و به واسطه من پیروز شد[۲]. عموم صحابه‌نگاران براساس این حدیث نام وی را در شمار صحابه آورده[۳] و بر ناشناخته بودن نام و نسب وی تأکید کرده‌اند [۴].
اما بعضی دیگر از صحابه‌نگاران[۵] وی را همان اخرم هجیمی دانسته‌اند که بزرگ قبیله خود در جاهلیت بود و او نیز فرزندی به نام عبدالله داشته است[۶]. اگر این احتمال صحیح باشد، آنگاه نام وی ربیعة بن سیدان بن فهم از تیره بنو هجیم[۷] و از قبیله بنوتمیم[۸] خواهد بود. البته ابن ماکولا[۹] از دو نفر با عناوین «أخرم هجیمی» و «أخرم ابوعبدالله» یاد کرده است که با توجه به توضیحات قبلی، روشن است که این دو یک نفر هستند[۱۰]. تنها خبر درباره اخرم هجیمی این است که وی در جاهلیت به همسرش، رحضة بن قُرط عنبری گفت: برایم آوازه‌خوانی کن، ولی همسرش پاسخ داد حُرّه (زن آزاده) چنین نمی‌کند. [۱۱]
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: مسعودی، ج۱، ص۳۰۷.
- ↑ خلیفة بن خیاط، ص۸۷؛ بخاری، ج۲، ص۶۳.
- ↑ ابن قانع، ج۱، ص۶۵؛ ابونعیم، ج۱، ص۳۶۷.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۱، ص۱۶۷؛ ابن اثیر، اسدالغابه، ج۱، ص۱۸۱.
- ↑ خلیفة بن خیاط، ص۸۷؛ ابن حجر، ج۱، ص۱۹۱.
- ↑ بلاذری، ج۱۳، ص۶۲.
- ↑ خلیفة بن خیاط، ص۸۷.
- ↑ ابن اثیر، اللباب، ج۳، ص۳۸۲.
- ↑ ابن ماکولا، ج۱، ص۳۷.
- ↑ ر.ک: ابن حجر، ج۱، ص۱۹۱.
- ↑ صادقی، مصطفی، مقاله «اخرم هجیمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۹-۲۰.