آیا مسأله غیبت مختص به امام مهدی است؟ انبیاء و پیشوایان قبل از او نیز چنین سرنوشتی نداشته‌اند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::[[ابو بصیر]] می‌گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} شنیدم که می‌فرمود<ref>علامه مجلسى، بحارالانوار،(تهران، المکتبة الاسلامیة، ۱۳۸۴ ه.ش)، ج ۵۱، ص ۱۴۶، باب ۶، ح ۱۴. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، صححه و علق علیه على اکبر الغفارى(مؤسسة النشر الاسلامى التابعة لجماعة المدرسین بقم المشرفة)، ۱۴۰۵ ه.ق، ۱۳۶۲ ه.ش، ج ۲، ص ۳۴۵، باب ۳۳، ح ۳۱.</ref>: تمام غیبت‌های [[پیامبران]] در زندگی [[امام مهدی|قائم]] ما [[اهل بیت]] نیز مو به مو جاری است. [[ابو بصیر]] می‌گوید: عرض کردم، آیا [[امام مهدی|قائم]] از شما [[اهل بیت]] است؟ [[حضرت]] فرمود: ای [[ابو بصیر]] او پنجمین فرزندم پسر [[امام کاظم|موسی کاظم]] {{ع}} و [[فرزند]] [[بانوی کنیزان]] عالم است. غیبتش طولانی گردد که [[اهل باطل]] دچار [[تردید]] شوند، سپس [[خداوند]] او را ظاهر کرده و شرق و غرب [[جهان]] را به دست او بگشاید، و [[حضرت عیسی|عیسی بن مریم]] از [[آسمان]] فرود آید و پشت سر او [[نماز]] گذارد، [[زمین]] با [[نور خداوند]] منوّر گردد، و جایی در روی [[زمین]] نمی‌ماند که در آن غیر از [[خداوند]] [[پرستش]] شود، همه [[ادیان]] [[باطل]] از میان برود، و فقط [[دین خدا]] می‌ماند، هرچند [[مشرکین]] نپسندند!

::::::'''نمونه‌ای از غیبت‌های [[پیشوایان]] گذشته‏'''

::::::۱. '''[[حضرت خضر]] {{ع}}:''' به تصریح [[قرآن کریم]]، [[حضرت موسی]] در زمان [[غیبت]] [[حضرت خضر]] {{ع}} از [[علم]] او بهره‌مند می‌شد، او با اینکه از دیدگان پنهان بود، هرگز از حوادث و اوضاع زمان [[غفلت]] نداشت. [[ولایت]] و اختیاراتی که از جانب [[خداوند]] به او داده شده بود در [[اموال]] و [[نفوس]] تصرّف می‌کرد و اوضاع را طبق مصالحی [[رهبری]] می‌نمود.

::::::۴. '''داستان [[غیبت]] [[حضرت عیسی|عیسی]] {{ع}}:''' [[یهود]] و [[نصاری]] بر کشته شدن وی اتفاق دارند، اما [[خداوند]] می‌فرماید: "و گفتارشان که ما [[مسیح]] [[عیسی بن مریم]] [[پیامبر خدا]] را کشتیم در حالی که نه او را کشتند و نه به دار آویختند لکن امر بر آنها مشتبه شد و کسانی که در مورد (قتل) او [[اختلاف]] کردند از آن در [[شک]] هستند و [[علم]] به آن ندارند و تنها از گمان [[پیروی]] می‌کنند و قطعاً او را نکشتند"<ref>نساء، آیه ۱۵۶.</ref>.

::::::وقتی به طرف امّت بازگشت می‌کند از [[اسلام]] اسمی و از [[قرآن]] جز [[رسوم]] و [[آداب]] ظاهری نمانده باشد! در چنین شرایطی [[خدا]] به او اجازه خروج می‌دهد! و [[خدا]] [[اسلام]] را به وسیله او ظاهر کرده و تجدید می‌نماید. خوشا به حال کسانی که او را [[دوست]] داشته و از او [[پیروی]] کنند، و [[بدا]] به حال کسانی که او را [[دشمن]] داشته و با او [[مخالفت]] نمایند! و خوشا به حال کسانی که به برنامه‌های [[هدایت]] و [[راهنمایی]] او متمسّک شوند<ref>شیخ سلیمان قندوزى، ینابیع المودّة، ص ۹۷، فصل اول، باب ۸، ح ۱.</ref>.