یکی از باورهای شیعه این است که در عصر ظهور امام مهدی انسان‌هایی دوباره زنده خواهند شد آیا این حقیقت دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::#'''هفتاد نفر از یاران [[حضرت موسی|موسی]]{{ع}}:''' از آیات [[قرآن]] به دست می‌آید که در زمان [[حضرت موسی]]{{ع}} انبوهی از انسان‌ها پس از مرگ زنده شده و به دنیا برگشتند. خداوند در این باره فرموده است: {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَن نُّؤْمِنَ لَكَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْكُمُ الصَّاعِقَةُ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ ثُمَّ بَعَثْنَاكُم مِّن بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}} }}<ref> و (یاد کنید) آنگاه را که گفتید: ای موسی! ما تا خداوند را آشکارا نبینیم، به تو ایمان نمی‌آوریم و در حالی که خود می‌نگریستید  آذرخش شما را فرا گرفت.باز، از پس مرگتان شما را برانگیختیم، باشد که سپاس بگزارید؛ سوره بقره، آیه: ۵۵- ۵۶.</ref>. این آیه به نظر عموم مفسران [[شیعه]] و [[اهل سنت]]، تصریح در مردن و زنده شدن دارد. <ref> شیخ طبرسی، مجمع البیان، ج ۱- ۲، ص ۲۵۲؛ تفسیر قمی، ج ۱، ص ۴۶؛ قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ج ۱، ص ۴۰۳؛ مدارک التنزیل، ج ۱، ص ۵۳.</ref>

::::#'''کشته بنی اسرائیل:''' این داستان که به زیبایی تمام در [[قرآن]] مورد اشاره قرار گرفته گویای امکان و وقوع زنده شدن مردگان در دنیا است. در این باره در [[قرآن مجید]] می‌خوانیم: {{متن قرآن|وَإِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادَّارَأْتُمْ فِيهَا وَاللَّهُ مُخْرِجٌ مَّا كُنتُمْ تَكْتُمُونَ فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا كَذَلِكَ يُحْيِي اللَّهُ الْمَوْتَى وَيُرِيكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ}} }}<ref> و چون شخصی را کشتید و درباره او با یکدیگر به ستیزه برخاستید، و حال آنکه خدا، آنچه را کتمان میکردید، آشکار گردانید. پس فرمودیم: پارهای از آن [گاو سر بریده را] به آن [مقتول] بزنید [تا زنده شود] اینگونه خدا مردگان را زنده میکند و آیات خود را به شما مینمایاند، باشد که بیندیشید؛ سوره بقره، آیه: ۷۲ - ۷۳.</ref>. این آیه نیز همانند آیه پیش از سوی بیشتر مفسران [[شیعه]] و [[اهل سنت]]، بر وقوع [[رجعت]] و بازگشت به دنیا تفسیر شده است. <ref> تفسیر المیزان، ج ۱، ص ۲۰۴؛ الجامع لاحکام القرآن، ج ۱، ص ۴۶۲؛ تفسیر طبری، ج ۱، ص ۲۶۸.</ref>

::::#'''هزاران نفر از مردگان:''' آنگاه که خداوند اراده فرمود تا قدرت بی‌پایان خود را آشکار سازد در کمترین زمان ممکن هزاران انسان را که در کام مرگ گرفتار شده، بند از بندشان جدا شده بود، را در دم زنده ساخت. آیات [[قرآن]] در این باره اینگونه سخن به میان آورده است: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ خَرَجُواْ مِن دِيَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُواْ ثُمَّ أَحْيَاهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَشْكُرُونَ }} }}<ref> آیا در (کار) کسانی ننگریسته‌ای که از بیم مرگ از سرزمین خود بیرون رفتند و آنان هزاران کس بودند و خداوند به آنان فرمود: بمیرید سپس آنان را زنده کرد؛ بی‌گمان خداوند دارای بخشش بر مردم است اما بیشتر مردم سپاس نمی‌گزارند؛ سوره بقره، آیه: ۲۴۳.</ref>. افزون بر آیات یاد شده، می‌توان به زنده شدن عزیر [[نبی]] پس از یکصد سال <ref> سوره بقره، آیه: ۲۵۹.</ref> و زنده شدن افراد فراوانی به دست حضرت [[عیسی بن مریم]]{{عم}} به اذن خداوند <ref> سوره آل عمران، آیه:۲۹.</ref> اشاره کرد.

::::#آیه مربوط به خروج "[[دابه الارض]]" که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لا يُوقِنُونَ}} }}<ref> و چون قول [عذاب] بر ایشان واجب گردد، جنبندهای را از زمین برای آنان بیرون میآوریم که با ایشان سخن گوید که: مردم [چنانکه باید] به نشانههای ما یقین نداشتند؛ سوره نمل، آیه: ۸۲.</ref>. بین [[شیعه]] و [[اهل سنت]] در تفسیر و تأویل این آیه، اختلاف شدیدی وجود دارد؛ در حالی که [[اهل سنت]] [[دابه الارض]] را موجودی بسیار شگفت‌آور و غریب معرفی کرده‌اند؛ <ref> تفسیر سمرقندی، ج ۲، ص ۵۰۵؛ در المنثور، ج ۶، ص ۳۸۱؛ الفتوحات الالهیه، ج ۳، ص ۳۲۷.</ref>. [[شیعه]] با استناد به روایاتی، آن را انسانی والامقام دانسته‌اند که زنده خواهد شد و صف کافران را از مؤمنان جدا می‌سازد. <ref> من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۵۸۹؛ علل الشرایع، ج ۱، ص ۱۶۴؛ شیخ طوسی، أمالی، ص ۲۰۵؛ دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۲، ص ۲۵۵.</ref> این انسان کسی نیست جز نخستین [[امام]] شیعیان [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} که خود فرمود: {{عربی|" وَ إِنِّي ... الدَّابَّةُ الَّتِي‏ تُكَلِّمُ‏ النَّاسَ‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref> کافی، ج ۱، ص ۱۹۷، ح ۳.</ref>

::::#در آیه‌ای دیگر آمده است: {{متن قرآن|وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِّمَّن يُكَذِّبُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ يُوزَعُونَ}} }}<ref> و (یاد کن) روزی (را) که از هر امتی دسته‌ای از آنان را که نشانه‌های ما را دروغ می‌شمردند گرد می‌آوریم و آنگاه آنان را به هم می‌پیوندند؛ سوره نمل، آیه: ۸۳.</ref>. روایات فراوانی از [[ائمه معصومین{{عم}} در ذیل این آیه نیز وارد شده که گویای بازگشت انسان‌هایی در عصر ظهور [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. و این گونه استدلال شده که در آیه، به برانگیخته شدن عدهای محدود اشاره گشته است؛ در حالی که در قیامت همه انسان‌ها محشور می‌شوند. به علاوه سیاق آیات در مقام بیان رخدادهایی است که در دنیا و پیش از قیامت است و پس از چند آیه، حوادث مربوط به قیامت را بیان کرده است. <ref> مجمع البیان؛ ج ۷- ۸، ص ۳۶۶؛ تفسیر المیزان، ج ۱۵، ص ۵۷۰.</ref>. افزون بر این آیات، بزرگان [[شیعه]] به آیاتی همچون آیه ۱۱ سوره غافر نیز برای اثبات [[رجعت]] استناد کرده‌اند. از جمله کسانی که معتقدند روایات [[رجعت]] متواتر است، می‌توان به [[شیخ طوسی]]، <ref> رسالة العقاید الجعفریة، ص ۲۵۰.</ref> [[شیخ صدوق]]<ref> الخصال، ص ۱۰۸.</ref>، [[علامه مجلسی]]<ref> بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۲۲.</ref>، مرحوم [[مظفر]] <ref> عقاید الامامیه، ص ۲۹۷.</ref> و [[علامه طباطبایی]] اشاره کرد. <ref> تفسیر المیزان، ج ۲، ص ۱۰۷.</ref>

:::::*از [[امام سجاد]]{{ع}} نقل شده است که ذیل آیه شریفه {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرَادُّكَ إِلَى مَعَادٍ قُل رَّبِّي أَعْلَمُ مَن جَاءَ بِالْهُدَى وَمَنْ هُوَ فِي ضَلالٍ مُّبِينٍ }} }}<ref> بی‌گمان آن کس که قرآن را بر تو واجب کرده است تو را به بازگشتگاهی باز می‌گرداند؛ بگو: پروردگار من بهتر می‌داند چه کسی رهنمود آورده است و چه کسی در گمراهی آشکاری است؛ سوره قصص، آیه: ۸۵.</ref> فرمود: "پیامبرتان و [[امام علی|امیر مؤمنان]] و [[امامان]] به سوی شما باز می‌گردند". <ref> تفسیر قمی، ج ۲، ص ۱۴۷.</ref>. افزون بر آیات و روایات، ادعیه و زیارت‌نامه‌های فراوانی نیز به [[رجعت]] اشاره کرده‌اند؛ <ref> بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۹۵، ح ۱۱۱.</ref> از جمله: دعای مشهور عهد، دعای روز سوم شعبان، <ref> مصباح المتهجد، ص ۵۴۳.</ref> زیارت جامعه، زیارت اربعین، <ref> من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۶۱۳.</ref> برخی زیارت‌های [[امام حسین]]{{ع}}؛ <ref> مصباح المتهجد، ص ۷۳۰.</ref> و زیارت ابو الفضل {{ع}}. <ref> بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۵۹.</ref>

::::#'''[[رجعت]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}}''' از [[امام سجاد]]{{ع}} نقل شده که در تفسیر آیه {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرَادُّكَ إِلَى مَعَادٍ قُل رَّبِّي أَعْلَمُ مَن جَاءَ بِالْهُدَى وَمَنْ هُوَ فِي ضَلالٍ مُّبِينٍ }} }}<ref> بی‌گمان آن کس که قرآن را بر تو واجب کرده است تو را به بازگشتگاهی باز می‌گرداند؛ بگو: پروردگار من بهتر می‌داند چه کسی رهنمود آورده است و چه کسی در گمراهی آشکاری است؛ سوره قصص، آیه: ۸۵.</ref> فرمود: "پیامبرتان به سوی شما برمی‌گردد"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" يَرْجِعُ‏ إِلَيْكُمْ‏ نَبِيُّكُم‏ {{صل}}"}}؛ تفسیر قمی، ج ۱، ص ۱۴۷.</ref>

::::#'''نخستین رجعت‌کننده از معصومین{{عم}}''' در روایات، [[امام حسین]]{{ع}} به عنوان نخستین رجعت‌کننده معرفی شده است. <ref> تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۲۸۲.</ref>. همچنین از [[امام کاظم]]{{ع}} روایت شده که [[امام حسین]]{{ع}} پیش از شهادت خود با یاران خود سخن گفتند و از جمله فرمودند: "هنگامی که [[رسول خدا]]{{صل}} زنده بودند به من فرمودند: فرزندم تو به زودی به سمت عراق خواهی رفت؛ سرزمینی که [[انبیا]] و اوصیاء در آنها باهم برخورد کردند این سرزمین "عمورا" نام دارد و در آن محل تو و یارانت به شهادت خواهید رسید و اصحاب تو کسانی هستند که درد آهن را نخواهند چشید و آنگاه، این آیه را تلاوت فرمود: {{متن قرآن|قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلامًا عَلَى إِبْرَاهِيمَ}} }}<ref>  سوره انبیاء، آیه: ۶۹.</ref> و فرمود جنگ بر شما سرد و سلامت خواهد بود. آنگاه [[امام حسین]]{{ع}} پس از نقل این روایت از [[پیامبر اکرم ]]{{صل}} فرمود: "بشارت باد بر شما، اگر ما کشته شویم همانا به سوی [[پیامبر]] خود باز می‌گردیم و مدتی که خدا بخواهد در آنجا می‌مانیم و پس از آن، من نخستین نفری هستم که زمین بر او باز میشود و [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[امام علی|علی]]{{ع}} و من و برادرم [[امام حسن|حسن]]{{ع}} و جمیع آنان که خداوند بر آنها منّت گذارده، بر مرکب‌هایی از نور، که خداوند بر [[ایمان]] فرستاده و پیش از ما مخلوقی بر آنها سوار نشده، نازل می‌شویم و سپس [[نبی اکرم]]{{صل}} پرچم خود را به حرکت درآورده و آن را به همراه شمشیرش به قائم آل محمّد می‌دهد ... سپس [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} شمشیر [[نبی اکرم]]{{صل}} را به من می‌دهد و مرا به سمت مشرق و مغرب رهسپار می‌کند و من با دشمنی از دشمنان خدا برخورد نمی‌کنم مگر آنکه او را به هلاکت برسانم و با بتی برخورد نمی‌کنم مگر اینکه آنرا آتش می‌زنم و سپس به هند می‌روم و آنجا را نیز فتح می‌کنم"<ref> محمّد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۴۵، ص ۸۰ و ج ۵۳، ص ۶۱.</ref>. در برخی از روایات نقل شده که [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} هنگام رحلت سر بر زانوی [[امام حسین]]{{ع}} نهاده و جان می‌دهد و پس از آن [[امام حسین]]{{ع}} به کفن و دفن بدن مطهر آن حضرت می‌پردازد و بر ایشان نماز می‌خواند و طبق روایات [[امام حسین]]{{ع}} سالها پس از [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} خلافت و حکومت خواهد کرد و آنقدر پیر و سالخورده خواهد شد که ابروان حضرت بر روی چشمان مبارک خواهد افتاد و آنگاه با مرگ طبیعی از دنیا خواهند رفت. <ref> محمّد بن یعقوب کلینی، کافی، ج ۸، ص ۲۰۶.</ref>

::::#'''مدت توقف [[پیامبر خاتم|حضرت رسول]]{{صل}} در زمان [[رجعت]]:''' از [[اسد بن اسماعیل]] روایت شده است که وقتی از [[امام صادق]]{{ع}} درباره این آیه شریفه {{متن قرآن|تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ }} }}<ref>  فرشتگان و روح، در روزی که اندازه آن پنجاه هزار سال است به سوی او فرا می‌روند؛ سوره معارج ، آیه: ۴.</ref> سؤال کردند؛ حضرت در پاسخ فرمودند:"و این آیه درباره [[رجعت]] و بازگشت [[پیامبر خاتم|رسول اکرم]]{{صل}} است. ملک و سلطنت او به هنگام بازگشت پنجاه هزار سال خواهد بود" <ref> علامه مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۰۴؛ منتخب الانوار المضیئه، ۱۴۰۱ ه. ق، ص ۲۰۲.</ref>. البته برخی از روایاتی که در این زمینه وارد شده محل تأمل است»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص: ۲۹۶ - ۳۰۶.</ref>.