گفته‌اند على در حال نماز از خود بی‌خود بوده و توجهی به اطراف نداشت پس چگونه صدای سائل را در رکوع می‌شنود و انگشتری را به او می‌بخشد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[عبدالله محمدی]]''' در کتاب ''«[[امیر مؤمنان علی (کتاب)|امیر مؤمنان علی]] {{ع}}»'' به نقل از '''[[:رده:آثار مرتضی مطهری|آثار شهید مطهری]]''' در این باره گفته است:

:«اینکه علی {{ع}} در نماز از خود بی‌خود می‌شد حقیقتی انکارناپذیر است، اما حالات اولیای الهی همواره یکسان نیست؛ پیامبر {{صل}} گاهی چنان حالت جذبه‌ای پیدا می‌کرد که طاقت انتظار پایان اذان را نداشت و به بلال می‌فرمود: "زودتر اذان را تمام کن تا نماز را شروع کنیم". و گاهی [[امام حسن]] {{ع}} یا [[امام حسین]] {{ع}} در سجده بر شانه‌اش می‌نشستند و حضرت با آرامش صبر می‌کرد تا مبادا طفل به زمین بیفتد. بنابراین حالات اولیا حالات مختلفی بوده است. کسانی که مذاق عرفانی دارند معتقدند در انجذاب کامل "حالت برگشت" وجود دارد. یعنی شخص در عین اینکه مشغول به خدا است، مشغول به ماورا هم هست. به نظر ایشان آن حالتی که در وقت نماز تیر را از بدن علی {{ع}} بیرون بکشند و متوجه نشود، ناقص‌تر از آن حالتی است که در حین نماز توجه به فقیر دارد، نه اینکه در اینجا از خدا غافل است و به فقیر توجه کرده، بلکه آن‌چنان توجهش به خدا کامل است که در آن حالت تمام عالم را می‌بیند.<ref>مجموعه آثار، ج ۴، ص ۹۲۹.</ref> یعنی انسان در سلوک عرفانی خود هرچه بیشتر جذب حق‌تعالی می‌شود احاطه بیشتری بر آیات و اسماء الهی یافته در نتیجه اشراف او بر عالم امکان افزون می‌شود»<ref>[[عبدالله محمدی]]، [[امیر مؤمنان علی (کتاب)|امیر مؤمنان علی]] {{ع}}، ص ۱۱۲ و ۱۱۳.</ref>