رشد روحیه محبت و عشق‌ورزی به عنوان یکی از آثار روان‌شناختی انتظار در بعد رشد شخصیت روانی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«[[انسان]] تشنۀ [[محبت]] است و [[محبت]] حیات بخش دلهاست. هر کسی خود را [[دوست]] دارد و می‌‌خواهد [[محبوب]] دیگران نیز باشد، احساس [[محبوبیت]] [[دل]] را شادمان می‌‌گرداند. [[محبت]] مفهومی است که به‌طور دو جانبه بر [[رفتار]] مربی و متربی اثر می‌‌گذارد. تا فردی کسی را [[دوست]] نداشته باشد، چگونه می‌‌تواند او را [[تربیت]] کند و تا شخص سیراب از [[محبت]] نشود آن گونه که باید تحت تاثیر قرار نخواهد گرفت. [[انسان]] علاوه بر بعد مادی دارای جنبه‌های غیر مادی و [[روح]] خدایی نیز هست. روحی که با [[مرگ]] نابود نمی‌شود و قوام [[شخصیت انسان]] به همان [[روح]] است. بخلاف آنهایی که می‌‌گویند هستی منحصر به ماده است یا دست کم [[انسان]] را پدیده ای کاملا مادی می‌‌شمرند و همه [[قوانین]] [[حاکم]] بر [[انسان]] [[قوانین]] مادی و تمامی رفتارها و پدیده‌های روانی را با نگرش مادی تحلیل می‌‌کنند. [[محبت]] و [[عشق ورزی]] در [[انسان]] [[منتظر]] زمانی به اوج خود خواهد رسید که برای [[تحقق ظهور]] [[منجی موعود]] تلاش می‌‌کند و به [[زمینه سازی]] [[ظهور]] آن [[حضرت]] [[کمک]] می‌‌کند»<ref>مکاتبه اختصاصی دانشنامه مجازی امامت و ولایت</ref>.