|
|
| خط ۲۰۰: |
خط ۲۰۰: |
|
| |
|
| در خصوص [[اثبات عصمت اهل بیت]] باید گفت: وقتی تنها راه نجات، راه اهل بیت باشد و آنان تنها [[ملجأ]] و مرجع [[مردم]] در پیمودن راه حق‌اند، این یگانه طریق نجات، همسان با [[عصمت]] است، چون اگر اهل بیت [[معصوم]] نبوده و دچار [[اشتباه]] شوند، [[اطاعت]] از آنها عقلاً و شرعاً جایز نیست و [[عدم اطاعت]] در برخی موارد با [[اطاعت]] مطلق سازگار نیست<ref>ر.ک: [[ابراهیم صفرزاده|صفرزاده، ابراهیم]]، [[عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی (کتاب)|عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی]]، ص۲۴۳.</ref>. | | در خصوص [[اثبات عصمت اهل بیت]] باید گفت: وقتی تنها راه نجات، راه اهل بیت باشد و آنان تنها [[ملجأ]] و مرجع [[مردم]] در پیمودن راه حق‌اند، این یگانه طریق نجات، همسان با [[عصمت]] است، چون اگر اهل بیت [[معصوم]] نبوده و دچار [[اشتباه]] شوند، [[اطاعت]] از آنها عقلاً و شرعاً جایز نیست و [[عدم اطاعت]] در برخی موارد با [[اطاعت]] مطلق سازگار نیست<ref>ر.ک: [[ابراهیم صفرزاده|صفرزاده، ابراهیم]]، [[عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی (کتاب)|عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی]]، ص۲۴۳.</ref>. |
|
| |
| ==== [[احادیث معیت]] ====
| |
| ===== بررسی متنی =====
| |
| دو [[روایت]] دیگر نیز در منابع حدیثی فریقین وجود دارد که تقریبا با الفاظ مشابه نقل شده و دلالت بر [[عصمت]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} در مرحله اول، و [[امامان]] بعد به تبع عصمت آن [[حضرت]] دارند. [[پیامبر خدا]]{{صل}} در شان امیرالمومنین {{ع}} می فرمایند:{{متن حدیث|عَلِیٌّ مَعَ الْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ مَعَ عَلِیٍّ لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّی یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ}}<ref>«علی با قرآن است و قرآن با علی است، از هم جدا نمی‌شوند تا آنکه کنار حوض کوثر بر من وارد شوند». الجمل، ص۴۱۸؛ الأمالی (للطوسی)، ص۴۶۰، حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۳۴</ref>. در حدیث نبوی دیگر، تعبیر [[معیّت]] دربارۀ امام [[علی]] و [[حق]] نیز آمده است: {{متن حدیث|علیّ مع الحقّ و الحقّ مع علیّ}}<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۹۴؛ خزاز قمی، کفایة الأثر، ص۲۰؛ ابن حیون، شرح الأخبار، ج۲، ص۶۰؛ شیخ مفید، الفصول المختارة، ص۹۷؛ دینوری، ابن قتیبه، الإمامة والسیاسة، ج ۱، ص ۹۸؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج۱۸، ص ۲۴</ref>.
| |
|
| |
| ===== بررسی سندی =====
| |
| اسناد هر دو [[روایت]] صحیح و قابل استناد هسنتند چنانچه برخی بزرگان [[اهل سنت]] بر این مهم تصریح کرده‌اند. به عنوان نمونه [[ابوبکر [هیثمی]] درباره یکی از اسناد روایت [[علی مع الحق]] می‌‌نویسد: [[راویان]] این روایت همگی [[ثقه]] و مورد [[اعتماد]] هستند<ref>ر.ک: الهیثمی، [[ابوالحسن]] علی بن أبی بکر، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج۷، ص۲۳۵</ref>. [[سند حدیث]] «علی مع القرآن» را نیز می‌‌توان مطابق نقل برخی از علمای [[اهل سنت]] تصحیح نمود.
| |
|
| |
| به عنوان نمونه می‌‌توان سند حدیث [[ابویعلی]] موصلی را نام برد که تمام [[راویان]] آن نزد اهل سنت [[ثقه]] هستند<ref>مسند ابویعلی، ج ۲، ص۳۱۸، ح ۱۰۵۲</ref>.
| |
|
| |
| ===== کیفیت استدلال =====
| |
| [[امام علی]]{{ع}} از نخستین روزهای [[نزول وحی]]، در کنار [[پیامبر]] بود و [[آیات]] [[قرآن]] و صدای [[جبرئیل]] را می‌شنید و [[معارف قرآن]] را از [[پیامبر]] می‌آموخت و [[فکر]] و جانش، [[کلام]] و زندگی‌اش، [[گفتار]] و کردارش همه [[قرآنی]] بود از این رو [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} دربارۀ او فرمود: «علی با قرآن است و قرآن با علی است، از هم جدا نمی‌شوند تا آنکه کنار حوض کوثر بر من وارد شوند». این روایت [[همراهی]] همیشگی و همه‌شئونی [[قرآن]] و [[امام]] و تفکیک ناپذیری آنها را از یکدیگر بیان می‌کند. به عبارت دیگر همانگونه که [[قرآن کریم]] [[کلام الهی]] و پیراسته از سخنان بشری و اوهام [[شیطانی]] است، [[امیرمؤمنان]] (علیه‌السّلام) که همراه همیشه [[قرآن]] است، نیز [[معصوم]] از هرگونه [[خطا]] و [[اشتباه]] در هر [[زمان]] است.
| |
|
| |
| تعبیر [[معیّت]] دربارۀ [[امام علی|علی]] و [[حق]] نیز گویای آن است که [[امام علی|علی]]{{ع}} و [[عترت]]، عِدل [[قرآن]] و حقّ‌اند و میان آنان جدایی نیست که باز هم حاکی از عصمت امیرالمومنین {{ع}} است<ref>به مدخل «علی در قرآن» مراجعه شود</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۲۱؛ [[حسن علی‌پور وحید|علی‌پور وحید، حسن]]، [[مکتب در فرآیند نواندیشی (کتاب)|مکتب در فرآیند نواندیشی]]، ص ۴۳.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==== سایر [[احادیث]] ==== | | ==== سایر [[احادیث]] ==== |
