بیانیه: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[بیانیه در سیره معصوم]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[بیانیه در سیره معصوم]]| پرسش مرتبط = }} | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۷: | ||
[[رده:بیانیه]] | [[رده:بیانیه]] | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۸
بیانیه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: بیانیه در سیره معصوم - پرسش مرتبط نداردمقدمه
این گروه طرفداران بیان بن سمعان بودند. وی معتقد به الوهیت علی(ع) بود و اینکه امامت از وی به محمد بن حنفیه و از او به ابو هاشم فرزند وی رسیده و از ابو هاشم به بیان منتقل شده است[۱]. او امامت را از بنی هاشم خارج می‌داند و خود را خدا و آگاه از ملاحم می‌دانست. گروهی که قایل به امامت محمد حنفیه بودند، اعتقاد داشتند بعد از ابو هاشم امامت به محمد بن عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب منتقل شده است[۲]؛ به این گروه روندیه(یا راوندیه) می‌گویند[۳]. آن عده که معتقدند امامت از ابو هاشم به عبدالله بن عمرو بن حرب منتقل شده است، حربیه نامیده می‌شوند[۴]. برخی بیانیه را طائفه‌ای از خوارج دانسته‌اند[۵]. بیان تمیمی ادعای رسالت داشت و در نامه‌ای، امام باقر(ع) را به رسالت خود دعوت کرد[۶]. در اخباری از وی با عنوان بنان یاد شده است [۷]. درباره بیانیه و گروه حربیه روایتی خاص در منابع اولیه نیامده است و در بسیاری از مواردی که مغیریه مورد سرزنش قرار گرفته‌اند، این گروه‌ها هم مورد لعن و طرد قرار گرفته است.[۸]
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج۲۵، ص۲۷۱؛ ابوسعید عبدالکریم بن محمد تمیمی سمعانی، الأنساب، ج۲، ص۳۸۷ و ج۴، ص۲۱۹.
- ↑ قاضی نعمان، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار(ع)، ج۳، ص۳۲۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۷، ص۱۴۹.
- ↑ ابوسعید عبدالکریم بن محمد تمیمی سمعانی، الأنساب، ج۶، ص۱۱۱.
- ↑ عبدالقاقر بن طاهر بغدادی، الفرق بین الفرق، ص۲۸.
- ↑ سیدمحمد مرتضی حسینی زبیدی، تاج العروس، ج۱۸، ص۸۵.
- ↑ شمس الدین محمد بن احمد ذهبی، تاریخ الإسلام، ج۷، ص۳۳۰؛ حسن بن موسی نوبختی، فرق الشیعه، ص۳۴.
- ↑ شیخ طوسی، إختیار معرفة الرجال، ص۳۰۱.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه، ص ۲۴۹.