تسلل: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[تسلل در قرآن]] - [[تسلل در حدیث]] - [[تسلل در فقه سیاسی]] | پرسش مرتبط  = تسلل (پرسش)}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[تسلل در قرآن]] - [[تسلل در حدیث]] - [[تسلل در فقه سیاسی]] | پرسش مرتبط  = تسلل (پرسش)}}


==مقدمه==
==مقدمه==
*[[تسلّل]]: خروج اختیاری، نهانی خود را بیرون‌ کشیدن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۵.</ref>. اصل آن "سَلّ" به معنای کشیدن چیزی در [[آرامش]] و خفاء<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۵۹.</ref>، حصول و خروج از چیزی<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۳، ص۱۸۵.</ref>، کَندن و بیرون‌کشیدن<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۳۷.</ref>.   
* [[تسلّل]]: خروج اختیاری، نهانی خود را بیرون‌ کشیدن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۵.</ref>. اصل آن "سَلّ" به معنای کشیدن چیزی در [[آرامش]] و خفاء<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۵۹.</ref>، حصول و خروج از چیزی<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۳، ص۱۸۵.</ref>، کَندن و بیرون‌کشیدن<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۳۷.</ref>.   
*{{متن قرآن|قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِوَاذًا}}<ref>«بی‌گمان خداوند کسانی از شما را که در پناه کسان دیگر، پنهانی بیرون می‌آیند می‌شناسد» سوره نور، آیه ۶۳.</ref>. این [[آیه شریفه]] حال [[منافقان]] و مخالفانی را بیان می‌کند که از شنیدن سخنان [[حضرت]] [[رسول الله]]{{صل}} و [[آیات الهی]] و شرکت در شوراهای [[مسلمین]] و تصمیم‌گیری‌های مهم، [[کراهت]] داشتند و در امور جمعی و همگانی مشارکت نمی‌کردند و مخفیانه خود را کنار می‌کشیدند<ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۸، ص۳۱۵.</ref>.
*{{متن قرآن|قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِوَاذًا}}<ref>«بی‌گمان خداوند کسانی از شما را که در پناه کسان دیگر، پنهانی بیرون می‌آیند می‌شناسد» سوره نور، آیه ۶۳.</ref>. این [[آیه شریفه]] حال [[منافقان]] و مخالفانی را بیان می‌کند که از شنیدن سخنان [[حضرت]] [[رسول الله]]{{صل}} و [[آیات الهی]] و شرکت در شوراهای [[مسلمین]] و تصمیم‌گیری‌های مهم، [[کراهت]] داشتند و در امور جمعی و همگانی مشارکت نمی‌کردند و مخفیانه خود را کنار می‌کشیدند<ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۸، ص۳۱۵.</ref>.
*حاشیه‌نشین و گوشه‌نشین در [[فرهنگ]] [[سیاسی]] به افراد غیر فعال در جریانات [[سیاسی]] (و [[اجتماعی]]) اطلاق می‌گردد که از دخالت در [[امور سیاسی]] کنار کشیده‌اند<ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۲۴۶.</ref><ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۸۲.</ref>.
*حاشیه‌نشین و گوشه‌نشین در [[فرهنگ]] [[سیاسی]] به افراد غیر فعال در جریانات [[سیاسی]] (و [[اجتماعی]]) اطلاق می‌گردد که از دخالت در [[امور سیاسی]] کنار کشیده‌اند<ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۲۴۶.</ref><ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۸۲.</ref>.

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۵

مقدمه

  • تسلّل: خروج اختیاری، نهانی خود را بیرون‌ کشیدن[۱]. اصل آن "سَلّ" به معنای کشیدن چیزی در آرامش و خفاء[۲]، حصول و خروج از چیزی[۳]، کَندن و بیرون‌کشیدن[۴].
  • قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِوَاذًا[۵]. این آیه شریفه حال منافقان و مخالفانی را بیان می‌کند که از شنیدن سخنان حضرت رسول الله(ص) و آیات الهی و شرکت در شوراهای مسلمین و تصمیم‌گیری‌های مهم، کراهت داشتند و در امور جمعی و همگانی مشارکت نمی‌کردند و مخفیانه خود را کنار می‌کشیدند[۶].
  • حاشیه‌نشین و گوشه‌نشین در فرهنگ سیاسی به افراد غیر فعال در جریانات سیاسیاجتماعی) اطلاق می‌گردد که از دخالت در امور سیاسی کنار کشیده‌اند[۷][۸].

منابع

پانویس

  1. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۵.
  2. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۵۹.
  3. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۳، ص۱۸۵.
  4. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۳۷.
  5. «بی‌گمان خداوند کسانی از شما را که در پناه کسان دیگر، پنهانی بیرون می‌آیند می‌شناسد» سوره نور، آیه ۶۳.
  6. وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۸، ص۳۱۵.
  7. علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۲۴۶.
  8. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۸۲.