جاریة بن مجمع بن جاریه انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر | عنوان مدخل = جاریة بن مجمع بن جاریه انصاری | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == «جاریه» فرزند مجمع بن جاریه، از تیر بنوضبیعه، از قبیله اوس است<ref>ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب مع وا...» ایجاد کرد)
 
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر
| موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر
خط ۱۳: خط ۱۲:
== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
{{مدخل وابسته}}
{{مدخل وابسته}}
*[[اوس]] (قبیله)
* [[اوس]] (قبیله)
{{پایان مدخل وابسته}}
{{پایان مدخل وابسته}}


خط ۲۴: خط ۲۳:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:مدخل]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۰

آشنایی اجمالی

«جاریه» فرزند مجمع بن جاریه، از تیر بنوضبیعه، از قبیله اوس است[۱]. پدرش مُجَمّع و جدش جاریه، در شمار کسانی بودند که در راه مخالفت با پیامبر، مسجد ضرار را بنیان نهادند[۲] و حتی پدرش امام جماعت آن مسجد بود[۳].

ابوموسی مدینی، براساس خبری که طبرانی[۴] درباره حضور او در میان جمع کنندگان قرآن آورده، نام او را در شمار صحابه قرار داده است، اما ابن اثیر[۵] گوید: در نقل‌های دیگر این خبر تصریح شده که شخص حاضر در میان جمع کنندگان قرآن پدرش، مُجَمّع بوده است. با توجه به اینکه مُجَمّع خود در دوران پیامبر نوجوان بوده[۶]، از این رو حتی نمی‌توان تولد جاریه را در زمان رسول خدا(ص) دانست؛ از این رو او صحابی نیست. با اینکه ابن حجر[۷] نیز تصریح کرده که روایت نقل شده درباره جاریه، برای پدرش صحیح می‌باشد، با این حال، به جای اینکه نام جاریه را در قسم چهارم (توهمات)، بیاورد، نام او را در قسم اول (صحابه)، آورده است.[۸]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب مع والیمن الکبیر، ج۲، ص۹.
  2. ابن حبیب بغدادی، المحبر، ص۴۶۸.
  3. واقدی، المغازی، ج۳، ص۱۰۴۶.
  4. طبرانی، المعجم الکبیر ، ج۲، ص۲۶۱.
  5. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۵۰۳.
  6. ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۱۶۹؛ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۳، ص۴۱۸.
  7. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۵۵۶.
  8. قلیچ، رسول، مقاله «جاریة بن مجمع بن جاریه انصاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۳۵۹.