محاضیر: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(...)
خط ۱۰: خط ۱۰:
*"محاضیر" به‌معنای "اسب‌های چموش مغرور" است. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: {{عربی|"الغبرة علی من اثارها، هلک المحاضیر"}}؛ "گرد و غبار به ضرر کسی است که آن را برانگیخته است و اسب‌های چموش مغرور، هلاک می‌شوند. عرضه شد: اسب‌های چموش چه کسانی هستند؟ فرمود: "المستعجلون"؛ کسانی که شتاب می‌کنند..."<ref>فروع کافی، ج ۸، ص ۲۷۳؛ وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۶-۳۷.</ref>. در این حدیث، شتاب نکردن در رسیدن به دولت حقّه جهانی، منظور است<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱۴.</ref>.
*"محاضیر" به‌معنای "اسب‌های چموش مغرور" است. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: {{عربی|"الغبرة علی من اثارها، هلک المحاضیر"}}؛ "گرد و غبار به ضرر کسی است که آن را برانگیخته است و اسب‌های چموش مغرور، هلاک می‌شوند. عرضه شد: اسب‌های چموش چه کسانی هستند؟ فرمود: "المستعجلون"؛ کسانی که شتاب می‌کنند..."<ref>فروع کافی، ج ۸، ص ۲۷۳؛ وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۶-۳۷.</ref>. در این حدیث، شتاب نکردن در رسیدن به دولت حقّه جهانی، منظور است<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱۴.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۰۱

مقدمه

  • "محاضیر" به‌معنای "اسب‌های چموش مغرور" است. امام صادق (ع) می‌فرماید: "الغبرة علی من اثارها، هلک المحاضیر"؛ "گرد و غبار به ضرر کسی است که آن را برانگیخته است و اسب‌های چموش مغرور، هلاک می‌شوند. عرضه شد: اسب‌های چموش چه کسانی هستند؟ فرمود: "المستعجلون"؛ کسانی که شتاب می‌کنند..."[۱]. در این حدیث، شتاب نکردن در رسیدن به دولت حقّه جهانی، منظور است[۲].

منابع

پانویس

  1. فروع کافی، ج ۸، ص ۲۷۳؛ وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۶-۳۷.
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱۴.