مرزداری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[مرزداری در قرآن]] - [[مرزداری در حدیث]] - [[مرزداری در اخلاق اسلامی]] - [[مرزداری در معارف دعا و زیارات]] - [[مرزداری در معارف و سیره سجادی]] - [[مرزداری در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = مرزداری (پرسش)}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[مرزداری در قرآن]] - [[مرزداری در حدیث]] - [[مرزداری در اخلاق اسلامی]] - [[مرزداری در معارف دعا و زیارات]] - [[مرزداری در معارف و سیره سجادی]] - [[مرزداری در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = مرزداری (پرسش)}}


خط ۵: خط ۴:
مرز، حد و نهایت یک چیز و خط فاصل بین دو چیز است. مرزهای جغرافیایی هر [[کشور]]، خطوط فاصل آن با کشورهای همجوار است. مرز گاه به معنایی اعم از مرزهای جغرافیایی به کار رفته و شامل مرزهای [[فکری]] و [[عقیدتی]] نیز می‌شود. [[نیایش بیست و هفتم صحیفه سجادیه]] اختصاصاً درباره مرزداران [[مملکت اسلامی]] است. [[امام سجاد]]{{ع}} در این [[دعا]] از [[خدای بزرگ]] [[توفیق]] و [[پیروزی]] مرزداران را درخواست و برای [[دشمنان]] آنها [[طلب]] [[شکست]]، هزیمت و نابودی می‌نماید.
مرز، حد و نهایت یک چیز و خط فاصل بین دو چیز است. مرزهای جغرافیایی هر [[کشور]]، خطوط فاصل آن با کشورهای همجوار است. مرز گاه به معنایی اعم از مرزهای جغرافیایی به کار رفته و شامل مرزهای [[فکری]] و [[عقیدتی]] نیز می‌شود. [[نیایش بیست و هفتم صحیفه سجادیه]] اختصاصاً درباره مرزداران [[مملکت اسلامی]] است. [[امام سجاد]]{{ع}} در این [[دعا]] از [[خدای بزرگ]] [[توفیق]] و [[پیروزی]] مرزداران را درخواست و برای [[دشمنان]] آنها [[طلب]] [[شکست]]، هزیمت و نابودی می‌نماید.
آن [[حضرت]] برای مرزداران [[سرزمین‌های اسلامی]] [[توانایی]]، [[دانایی]]، [[توجه به خدا]] و [[آخرت]] [[فراموشی]] [[دنیا]] هنگام رویارویی با [[دشمن]]، [[یاری]] و [[امداد]] [[ملائکه]]، [[اخلاص]] و [[پیروزی]] درخواست می‌کند و برای [[دشمنان]] آنها، [[ناتوانی]]، [[سرگردانی]]، [[ترس]] و [[شکست]] مسئلت می‌فرماید: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ حَصِّنْ‏ ثُغُورَ الْمُسْلِمِينَ‏ بِعِزَّتِكَ، وَ أَيِّدْ حُمَاتَهَا بِقُوَّتِكَ...}}<ref>دعای ۲۷.</ref>؛ «بار خدایا [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندان او]] و مرزهای [[مسلمانان]] را به پیروزمندی خویش [[استوار]] گردان و مرزبانان را به نیروی خود [[یاری]] ده و از [[خزانه]] افضال خویش عطایاشان به فراوانی ارزانی دار... ای [[خداوند]] به این [[نیایش]] خصمشان [[درهم]] شکن و چنگال [[دشمن]] از تنشان کوتاه کن و میان آنان و سلاح‌هایشان جدایی افکن... آنگاه [[حضرت]] درباره کسانی که مرزبانان را [[یاری]] می‌کنند و در پشت [[جبهه]] به خانواده‌های آنان کمک می‌رسانند چنین [[دعا]] می‌فرماید: ای [[خداوند]] هر [[مسلمانی]] که پس از رفتن یکی از [[رزمندگان]] یا مرزبانان به میدان [[نبرد]] به جای او عهده‌دار امور خانه‌اش گردد یا بازماندگانش را [[سرپرستی]] کند یا به بخشی از [[مال]] خود [[جنگجو]] را مدد رساند... او را پاداشی ده همچند [[پاداش]] آن [[جنگجو]].»..<ref>دعای ۲۷.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «مرزداران»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹۷.</ref>
آن [[حضرت]] برای مرزداران [[سرزمین‌های اسلامی]] [[توانایی]]، [[دانایی]]، [[توجه به خدا]] و [[آخرت]] [[فراموشی]] [[دنیا]] هنگام رویارویی با [[دشمن]]، [[یاری]] و [[امداد]] [[ملائکه]]، [[اخلاص]] و [[پیروزی]] درخواست می‌کند و برای [[دشمنان]] آنها، [[ناتوانی]]، [[سرگردانی]]، [[ترس]] و [[شکست]] مسئلت می‌فرماید: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ حَصِّنْ‏ ثُغُورَ الْمُسْلِمِينَ‏ بِعِزَّتِكَ، وَ أَيِّدْ حُمَاتَهَا بِقُوَّتِكَ...}}<ref>دعای ۲۷.</ref>؛ «بار خدایا [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندان او]] و مرزهای [[مسلمانان]] را به پیروزمندی خویش [[استوار]] گردان و مرزبانان را به نیروی خود [[یاری]] ده و از [[خزانه]] افضال خویش عطایاشان به فراوانی ارزانی دار... ای [[خداوند]] به این [[نیایش]] خصمشان [[درهم]] شکن و چنگال [[دشمن]] از تنشان کوتاه کن و میان آنان و سلاح‌هایشان جدایی افکن... آنگاه [[حضرت]] درباره کسانی که مرزبانان را [[یاری]] می‌کنند و در پشت [[جبهه]] به خانواده‌های آنان کمک می‌رسانند چنین [[دعا]] می‌فرماید: ای [[خداوند]] هر [[مسلمانی]] که پس از رفتن یکی از [[رزمندگان]] یا مرزبانان به میدان [[نبرد]] به جای او عهده‌دار امور خانه‌اش گردد یا بازماندگانش را [[سرپرستی]] کند یا به بخشی از [[مال]] خود [[جنگجو]] را مدد رساند... او را پاداشی ده همچند [[پاداش]] آن [[جنگجو]].»..<ref>دعای ۲۷.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «مرزداران»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹۷.</ref>
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==
خط ۱۷: خط ۱۴:


[[رده:مرزداری]]
[[رده:مرزداری]]
[[رده:مدخل]]

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۲

مقدمه

مرز، حد و نهایت یک چیز و خط فاصل بین دو چیز است. مرزهای جغرافیایی هر کشور، خطوط فاصل آن با کشورهای همجوار است. مرز گاه به معنایی اعم از مرزهای جغرافیایی به کار رفته و شامل مرزهای فکری و عقیدتی نیز می‌شود. نیایش بیست و هفتم صحیفه سجادیه اختصاصاً درباره مرزداران مملکت اسلامی است. امام سجاد(ع) در این دعا از خدای بزرگ توفیق و پیروزی مرزداران را درخواست و برای دشمنان آنها طلب شکست، هزیمت و نابودی می‌نماید. آن حضرت برای مرزداران سرزمین‌های اسلامی توانایی، دانایی، توجه به خدا و آخرت فراموشی دنیا هنگام رویارویی با دشمن، یاری و امداد ملائکه، اخلاص و پیروزی درخواست می‌کند و برای دشمنان آنها، ناتوانی، سرگردانی، ترس و شکست مسئلت می‌فرماید: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ حَصِّنْ‏ ثُغُورَ الْمُسْلِمِينَ‏ بِعِزَّتِكَ، وَ أَيِّدْ حُمَاتَهَا بِقُوَّتِكَ...»[۱]؛ «بار خدایا درود بفرست بر محمد و خاندان او و مرزهای مسلمانان را به پیروزمندی خویش استوار گردان و مرزبانان را به نیروی خود یاری ده و از خزانه افضال خویش عطایاشان به فراوانی ارزانی دار... ای خداوند به این نیایش خصمشان درهم شکن و چنگال دشمن از تنشان کوتاه کن و میان آنان و سلاح‌هایشان جدایی افکن... آنگاه حضرت درباره کسانی که مرزبانان را یاری می‌کنند و در پشت جبهه به خانواده‌های آنان کمک می‌رسانند چنین دعا می‌فرماید: ای خداوند هر مسلمانی که پس از رفتن یکی از رزمندگان یا مرزبانان به میدان نبرد به جای او عهده‌دار امور خانه‌اش گردد یا بازماندگانش را سرپرستی کند یا به بخشی از مال خود جنگجو را مدد رساند... او را پاداشی ده همچند پاداش آن جنگجو.»..[۲].[۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. دعای ۲۷.
  2. دعای ۲۷.
  3. صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.
  4. شیرزاد، امیر، مقاله «مرزداران»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۹۷.