نامۀ ۶۰ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== پرسش‌های وابسته == ==' به '==') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*[[امام]] {{ع}} همواره به [[رفع ظلم]] و [[گسترش عدالت]] توجه داشت. در [[دوران جاهلیت]] رسم بر این بود که [[سپاهیان]] اعزام شده برای [[مأموریت]] در [[شهرها]] و آبادی‌های میان راه نسبت به [[مردمان]] [[ظلم]] روا می‌داشتند و از [[اموال]] آن‌ها برای خود توشه برمی‌گرفتند. [[امام]] {{ع}} از این رسم [[تبری]] می‌جوید و در این [[نامه]] [[کارگزاران]] شهرهایی را که در مسیر حرکت [[لشکریان]] قرار داشتند، از این مهم مطلع می‌سازد و هشدار می‌دهد که هرگز نباید به ساکنان [[شهرها]] [[آزار]] و آسیبی برسانند. [[لشکریان]] [[ستمگر]] را از [[کیفر]] عملشان [[انذار]] می‌دهد و [[مردمان]] را به دادخواهی از سربازان [[ستم‌پیشه]] [[هدایت]] می‌کند. قراین [[تاریخی]] برمی‌آید که این [[نامه]] مربوط به سال ۳۶ ق است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 804.</ref>. | * [[امام]] {{ع}} همواره به [[رفع ظلم]] و [[گسترش عدالت]] توجه داشت. در [[دوران جاهلیت]] رسم بر این بود که [[سپاهیان]] اعزام شده برای [[مأموریت]] در [[شهرها]] و آبادی‌های میان راه نسبت به [[مردمان]] [[ظلم]] روا می‌داشتند و از [[اموال]] آن‌ها برای خود توشه برمی‌گرفتند. [[امام]] {{ع}} از این رسم [[تبری]] می‌جوید و در این [[نامه]] [[کارگزاران]] شهرهایی را که در مسیر حرکت [[لشکریان]] قرار داشتند، از این مهم مطلع می‌سازد و هشدار می‌دهد که هرگز نباید به ساکنان [[شهرها]] [[آزار]] و آسیبی برسانند. [[لشکریان]] [[ستمگر]] را از [[کیفر]] عملشان [[انذار]] می‌دهد و [[مردمان]] را به دادخواهی از سربازان [[ستم‌پیشه]] [[هدایت]] می‌کند. قراین [[تاریخی]] برمی‌آید که این [[نامه]] مربوط به سال ۳۶ ق است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 804.</ref>. | ||
*افزون بر [[سید رضی]]، [[نصر بن مزاحم]] در [[وقعة الصفین]]، این [[نامه]] را [[روایت]] کرده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 804.</ref>. | *افزون بر [[سید رضی]]، [[نصر بن مزاحم]] در [[وقعة الصفین]]، این [[نامه]] را [[روایت]] کرده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 804.</ref>. | ||
==فرازی از [[نامه]]== | ==فرازی از [[نامه]]== | ||
*اما بعد، سپاهیانی را راهی کرده‌ام که به خواست [[خدا]]، از سرزمین‌هایی که زیر [[فرمان]] شماست خواهند گذشت و آنچه به [[فرمان الهی]] بر آنان [[واجب]] است، مانند نیازردن [[مردم]] و [[خویشتن‌داری]] از [[شرارت]]، به آنان سفارش کرده‌ام. اگر به [[مسلمانان]] و ذِمیان<ref>مقصود، اهل کتاب از یهود و نصار هستند که در پناه حکومت اسلامی به‌سر می‌برند.</ref> دیار شما زیانی رسانند من از چنین کاری بیزارم، مگر از کار آن سپاهی که از [[گرسنگی]] در آستان [[مرگ]] باشد و برای سیر کردن خود راهی نیابد. پس هر یک از [[سپاهیان]] را که از [[مردم]] به [[ستم]] چیزی ستانند به این [[ستم]] [[کیفر]] دهید و دست [[بی‌خردان]] [[قوم]] خود را از [[آزار]] و زیان و تعرض به سربازان گرسنه که استثنا کرده‌ام کوتاه کنید. من در پس پشت سپاهم، اگر ستمی بر شما رفت به من گزارش کنید و اگر از سرباز و افسری، دشواری به شما رسد که جز با [[یاری]] [[خدا]] و [[کمک]] من [[توان]] جلوگیری از آن را نداشته باشید، مرا [[آگاه]] سازید تا به [[یاری]] [[پروردگار]]، او را از کار برکنار سازم<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 804.</ref>. | *اما بعد، سپاهیانی را راهی کرده‌ام که به خواست [[خدا]]، از سرزمین‌هایی که زیر [[فرمان]] شماست خواهند گذشت و آنچه به [[فرمان الهی]] بر آنان [[واجب]] است، مانند نیازردن [[مردم]] و [[خویشتن‌داری]] از [[شرارت]]، به آنان سفارش کرده‌ام. اگر به [[مسلمانان]] و ذِمیان<ref>مقصود، اهل کتاب از یهود و نصار هستند که در پناه حکومت اسلامی به‌سر می‌برند.</ref> دیار شما زیانی رسانند من از چنین کاری بیزارم، مگر از کار آن سپاهی که از [[گرسنگی]] در آستان [[مرگ]] باشد و برای سیر کردن خود راهی نیابد. پس هر یک از [[سپاهیان]] را که از [[مردم]] به [[ستم]] چیزی ستانند به این [[ستم]] [[کیفر]] دهید و دست [[بی‌خردان]] [[قوم]] خود را از [[آزار]] و زیان و تعرض به سربازان گرسنه که استثنا کرده‌ام کوتاه کنید. من در پس پشت سپاهم، اگر ستمی بر شما رفت به من گزارش کنید و اگر از سرباز و افسری، دشواری به شما رسد که جز با [[یاری]] [[خدا]] و [[کمک]] من [[توان]] جلوگیری از آن را نداشته باشید، مرا [[آگاه]] سازید تا به [[یاری]] [[پروردگار]]، او را از کار برکنار سازم<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 804.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۵: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:امام علی]] | [[رده:امام علی]] | ||
[[رده:مدخل نهج البلاغه]] | [[رده:مدخل نهج البلاغه]] | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۴۶
مقدمه
- امام (ع) همواره به رفع ظلم و گسترش عدالت توجه داشت. در دوران جاهلیت رسم بر این بود که سپاهیان اعزام شده برای مأموریت در شهرها و آبادی‌های میان راه نسبت به مردمان ظلم روا می‌داشتند و از اموال آن‌ها برای خود توشه برمی‌گرفتند. امام (ع) از این رسم تبری می‌جوید و در این نامه کارگزاران شهرهایی را که در مسیر حرکت لشکریان قرار داشتند، از این مهم مطلع می‌سازد و هشدار می‌دهد که هرگز نباید به ساکنان شهرها آزار و آسیبی برسانند. لشکریان ستمگر را از کیفر عملشان انذار می‌دهد و مردمان را به دادخواهی از سربازان ستم‌پیشه هدایت می‌کند. قراین تاریخی برمی‌آید که این نامه مربوط به سال ۳۶ ق است[۱].
- افزون بر سید رضی، نصر بن مزاحم در وقعة الصفین، این نامه را روایت کرده است[۲].
فرازی از نامه
- اما بعد، سپاهیانی را راهی کرده‌ام که به خواست خدا، از سرزمین‌هایی که زیر فرمان شماست خواهند گذشت و آنچه به فرمان الهی بر آنان واجب است، مانند نیازردن مردم و خویشتن‌داری از شرارت، به آنان سفارش کرده‌ام. اگر به مسلمانان و ذِمیان[۳] دیار شما زیانی رسانند من از چنین کاری بیزارم، مگر از کار آن سپاهی که از گرسنگی در آستان مرگ باشد و برای سیر کردن خود راهی نیابد. پس هر یک از سپاهیان را که از مردم به ستم چیزی ستانند به این ستم کیفر دهید و دست بی‌خردان قوم خود را از آزار و زیان و تعرض به سربازان گرسنه که استثنا کرده‌ام کوتاه کنید. من در پس پشت سپاهم، اگر ستمی بر شما رفت به من گزارش کنید و اگر از سرباز و افسری، دشواری به شما رسد که جز با یاری خدا و کمک من توان جلوگیری از آن را نداشته باشید، مرا آگاه سازید تا به یاری پروردگار، او را از کار برکنار سازم[۴].
منابع
پانویس
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 804.
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 804.
- ↑ مقصود، اهل کتاب از یهود و نصار هستند که در پناه حکومت اسلامی به‌سر می‌برند.
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 804.