نعیم بن دجاجه اسدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:امام علی\]\]↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]' به 'رده:مدخل رده:اصحاب امام علی رده:اعلام') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[نعیم بن دجاجه اسدی در تاریخ اسلامی]] - [[نعیم بن دجاجه اسدی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[نعیم بن دجاجه اسدی در تاریخ اسلامی]] - [[نعیم بن دجاجه اسدی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | ||
| خط ۱۰: | خط ۹: | ||
اما جواب تو ای نعیم! این که گفتی ایستادن در کنار من [[ذلت]] است، این سخن تو گناهی است که تو مرتکب شدی و اما گفتارت که [[فراق]] من [[کفر]] است، سخن درست و ثوابی گفتی - زیرا [[فراق]] و جدایی از [[حضرت علی]]{{ع}} [[کفر]] است - و لذا آن گناهت به این [[کلام]] ثوابت [[پاک]] شد"<ref>فروع کافی، ج۷، ص۲۶۸؛ رجال کشی، ص۹۰، ش۱۴۴؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج۲، ص۱۱۳.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۳۸۷-۱۳۸۸.</ref> | اما جواب تو ای نعیم! این که گفتی ایستادن در کنار من [[ذلت]] است، این سخن تو گناهی است که تو مرتکب شدی و اما گفتارت که [[فراق]] من [[کفر]] است، سخن درست و ثوابی گفتی - زیرا [[فراق]] و جدایی از [[حضرت علی]]{{ع}} [[کفر]] است - و لذا آن گناهت به این [[کلام]] ثوابت [[پاک]] شد"<ref>فروع کافی، ج۷، ص۲۶۸؛ رجال کشی، ص۹۰، ش۱۴۴؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج۲، ص۱۱۳.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۳۸۷-۱۳۸۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۲۱: | خط ۱۸: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اصحاب امام علی]] | [[رده:اصحاب امام علی]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
نسخهٔ ۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۴۱
نعیم بن دجاجه اسدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: نعیم بن دجاجه اسدی در تاریخ اسلامی - نعیم بن دجاجه اسدی در تراجم و رجال - پرسش مرتبط نداردمقدمه
شیخ طوسی، نعیم بن دجاجه اسدی که به او نعیم بن خارجه نیز گفته شده، از اصحاب امیرمؤمنان(ع) نیز به شمار آورده است[۱].
از امام صادق(ع) نقل است که فرمود: امیرالمؤمنین(ع) شخصی را نزد بشر بن عطارد به علت سخن ناپسندی که گفته بود، فرستاد. هنگامی که نماینده امام(ع) نزد بنی‌اسد رسید، نعیم نزد بشر بن عطارد رفت و او را فراری داد. امام(ع) پس از اطلاع از فراری شدن بشر بن عطارد دستور داد که نعیم را بیاورند تا تنبیه شود، وقتی نعیم خدمت امام(ع) آمد، با جسارت و بی‌ادبی گفت: ای علی به خدا قسم، ایستادن در کنار شما ذلت است و جدا شدن از شما هم کفر است.
امام(ع) با شنیدن این سخن از او فرمود: "تو را بخشیدم؛ زیرا خداوند می‌فرماید: 
ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ
[۲]؛
اما جواب تو ای نعیم! این که گفتی ایستادن در کنار من ذلت است، این سخن تو گناهی است که تو مرتکب شدی و اما گفتارت که فراق من کفر است، سخن درست و ثوابی گفتی - زیرا فراق و جدایی از حضرت علی(ع) کفر است - و لذا آن گناهت به این کلام ثوابت پاک شد"[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ رجال طوسی، ص۶۰، ش۴.
- ↑ سوره مؤمنون، آیه ۹۶.
- ↑ فروع کافی، ج۷، ص۲۶۸؛ رجال کشی، ص۹۰، ش۱۴۴؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج۲، ص۱۱۳.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۳۸۷-۱۳۸۸.