ولایت ولىّ سفیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\'\'\'\[\[(.*)\]\]\'\'\'(.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\sn...) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
* [[تفاضل ولایت‌ها]] | * [[تفاضل ولایت‌ها]] | ||
* [[عموم ولایت]] | * [[عموم ولایت]] | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:ولایت]] | [[رده:ولایت]] | ||
[[رده:ولایت غیر خدا]] | [[رده:ولایت غیر خدا]] | ||
نسخهٔ ۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۵۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ولایت است. ولایت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ولایت در لغت - ولایت در قرآن - ولایت در حدیث - ولایت در کلام اسلامی - ولایت در فقه اسلامی - ولایت در گفتگوهای بین‌المذاهب - ولایت در عرفان اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
- ﴿فَإِنْ كَانَ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهًا أَوْ ضَعِيفًا أَوْ لَا يَسْتَطِيعُ أَنْ يُمِلَّ هُوَ فَلْيُمْلِلْ وَلِيُّهُ بِالْعَدْلِ﴾[۱] آیه درباره قرض و معامله نسیه می‌فرماید: اگر مدیون، سفیه یا صغیر یا کسی که توان املا یا نوشتن و امضا را ندارد، باشد، ولیّ و سرپرست شرعی او، با لحاظ صلاح وی، آن را املا کند یا بنویسد و امضا کند.
منابع
جستارهای وابسته
- تفاضل ولایت‌ها
- عموم ولایت
- مرتبه ولایت
- مقام ولایت
- ولایت الهی
- ولایت امام
- ولایت انسان کامل
- ولایت تام
- ولایت تشریعی
- ولایت تکوینی
- ولایت حاکم
- ولایت خاصه
- ولایت شعبیه
- ولایت عامه
- ولایت مطلقه
- ولایت معنوی
- ولایت خلیفه الهى
- ولایت ملائکه
- ولایت مؤمنین
- ولایت ولىّ دَم
- ولایت ولىّ نکاح
- ولایت شیطان
- ولایت طاغوت
- ولایت اهل کتاب
- ولایت ظالمان
- ولایت کافران
پانویس
- ↑ «و امّا اگر وامدار، کم خرد یا ناتوان باشد یا نتواند املا کند باید سرپرست او دادگرانه املا کند» سوره بقره، آیه ۲۸۲.