گوشه‌گیری در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

گوشه‌گیری در حدیث (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۳:۱۷

۹ بایت حذف‌شده ، ‏۱ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{امامت}}
 {{مدخل مرتبط
 | موضوع مرتبط = گوشه‌گیری
@@ خط ۸: / خط ۷: @@
 ==روایات مرتبط==
-#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "اگر می‌توانید کاری کنید که اصلاً شناخته نشوید، چنان کنید. برای تو ضرری ندارد اگر [[مردمان]] مدحت نگویند، و نیز برایت ضرر ندارد اگر وقتی نزد [[خداوند]] [[پسندیده]] هستی [[مردمان]] مذمّتت کنند"<ref>{{متن حدیث|عَنِ الصَّادِقِ{{ع}} قَالَ: إِنْ قَدَرْتُمْ أَنْ لَا تُعْرَفُوا فَافْعَلُوا وَ مَا عَلَيْكَ إِنْ لَمْ يُثْنِ عَلَيْكَ النَّاسُ وَ مَا عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مَذْمُوماً عِنْدَ النَّاسِ إِذَا كُنْتَ عِنْدَ اللَّهِ مَحْمُوداً}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛
+# [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "اگر می‌توانید کاری کنید که اصلاً شناخته نشوید، چنان کنید. برای تو ضرری ندارد اگر [[مردمان]] مدحت نگویند، و نیز برایت ضرر ندارد اگر وقتی نزد [[خداوند]] [[پسندیده]] هستی [[مردمان]] مذمّتت کنند"<ref>{{متن حدیث|عَنِ الصَّادِقِ{{ع}} قَالَ: إِنْ قَدَرْتُمْ أَنْ لَا تُعْرَفُوا فَافْعَلُوا وَ مَا عَلَيْكَ إِنْ لَمْ يُثْنِ عَلَيْكَ النَّاسُ وَ مَا عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مَذْمُوماً عِنْدَ النَّاسِ إِذَا كُنْتَ عِنْدَ اللَّهِ مَحْمُوداً}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛
-#[[امیرمؤمنان]]{{ع}} فرمودند: "ای [[مردم]]! خوشا به حال کسی که در خانه خود بنشیند و نان خشک خود را بخورد و بر گناهش [[گریه]] کند و از خود در [[رنج]] باشد و [[مردم]] از دست او راحت باشند"<ref>{{متن حدیث|قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ{{ع}} أَيُّهَا النَّاسُ طُوبَى لِمَنْ لَزِمَ بَيْتَهُ وَ أَكَلَ كِسْرَتَهُ وَ بَكَى عَلَى خَطِيئَتِهِ وَ كَانَ مِنْ نَفْسِهِ فِي تَعَبٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛
+# [[امیرمؤمنان]]{{ع}} فرمودند: "ای [[مردم]]! خوشا به حال کسی که در خانه خود بنشیند و نان خشک خود را بخورد و بر گناهش [[گریه]] کند و از خود در [[رنج]] باشد و [[مردم]] از دست او راحت باشند"<ref>{{متن حدیث|قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ{{ع}} أَيُّهَا النَّاسُ طُوبَى لِمَنْ لَزِمَ بَيْتَهُ وَ أَكَلَ كِسْرَتَهُ وَ بَكَى عَلَى خَطِيئَتِهِ وَ كَانَ مِنْ نَفْسِهِ فِي تَعَبٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛
-#[[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "سه چیز [[نجات]] بخش است: آنکه زبانت را نگاه داری، و بر گناهت بگریی، و در خانه خود بنشینی و ملازم آن باشی" <ref>{{متن حدیث|عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ{{ع}} قَالَ قَالَ النَّبِيُّ{{صل}} ثَلَاثٌ مُنْجِيَاتٌ تَكُفُّ لِسَانَكَ وَ تَبْكِي عَلَى خَطِيئَتِكَ وَ تَلْزَمُ بَيْتَكَ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛
+# [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "سه چیز [[نجات]] بخش است: آنکه زبانت را نگاه داری، و بر گناهت بگریی، و در خانه خود بنشینی و ملازم آن باشی" <ref>{{متن حدیث|عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ{{ع}} قَالَ قَالَ النَّبِيُّ{{صل}} ثَلَاثٌ مُنْجِيَاتٌ تَكُفُّ لِسَانَكَ وَ تَبْكِي عَلَى خَطِيئَتِكَ وَ تَلْزَمُ بَيْتَكَ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛
-#[[حضرت عیسی]]{{ع}} فرمودند: "خوشا به حال کسی که سکوتش [[تفکّر]]، و نگاهش [[عبرت]] باشد، خانه‌اش او را در برگیرد، و بر گناهش بگیرد و [[مردم]] از زبانش در [[امان]] باشند" <ref>{{متن حدیث|عَنْ عَلِيٍّ{{ع}} قَالَ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ‌: طُوبَى لِمَنْ كَانَ صَمْتُهُ فِكْراً وَ نَظَرُهُ عَبَراً وَ وَسِعَهُ بَيْتُهُ وَ بَكَى عَلَى خَطِيئَتِهِ وَ سَلِمَ النَّاسُ مِنْ يَدِهِ وَ لِسَانِهِ‌}}؛بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛
+# [[حضرت عیسی]]{{ع}} فرمودند: "خوشا به حال کسی که سکوتش [[تفکّر]]، و نگاهش [[عبرت]] باشد، خانه‌اش او را در برگیرد، و بر گناهش بگیرد و [[مردم]] از زبانش در [[امان]] باشند" <ref>{{متن حدیث|عَنْ عَلِيٍّ{{ع}} قَالَ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ‌: طُوبَى لِمَنْ كَانَ صَمْتُهُ فِكْراً وَ نَظَرُهُ عَبَراً وَ وَسِعَهُ بَيْتُهُ وَ بَكَى عَلَى خَطِيئَتِهِ وَ سَلِمَ النَّاسُ مِنْ يَدِهِ وَ لِسَانِهِ‌}}؛بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛
 #به [[روایت]] [[علی بن مهزیار]] [[امام عسکری]]{{ع}} فرمودند: "زمانی بر [[مردم]] خواهد آمد، که [[سلامتی]] در آن بر ده جزء خواهد بود، نُه جزء از آن ده جزء در کناره‌گیری از [[مردم]]، و یک جزء دیگر در [[سکوت]] خواهد بود"<ref>{{متن حدیث|عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ قَالَ: قَالَ{{ع}}: يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ تَكُونُ الْعَافِيَةُ فِيهِ عَشَرَةَ أَجْزَاءٍ تِسْعَةٌ مِنْهَا فِي اعْتِزَالِ النَّاسِ وَ وَاحِدَةٌ فِي الصَّمْتِ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۱۰.</ref>؛
-#[[امام عسکری]]{{ع}} فرمودند: "هرکس به [[خداوند متعال]] اُنس گرفت، از [[مردم]] [[وحشت]] و دوری می‌کند" <ref>{{متن حدیث|قَالَ أَبُو مُحَمَّدٍ{{ع}}: مَنْ آنَسَ بِاللَّهِ اسْتَوْحَشَ مِنَ النَّاسِ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۱۰.</ref>؛
+# [[امام عسکری]]{{ع}} فرمودند: "هرکس به [[خداوند متعال]] اُنس گرفت، از [[مردم]] [[وحشت]] و دوری می‌کند" <ref>{{متن حدیث|قَالَ أَبُو مُحَمَّدٍ{{ع}}: مَنْ آنَسَ بِاللَّهِ اسْتَوْحَشَ مِنَ النَّاسِ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۱۰.</ref>؛
-#[[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "[[عزلت]] از [[مردم]] [[عبادت]] است"<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّه‌{{صل}}: الْعُزْلَةُ عِبَادَةٌ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۴، ص۱۸۳.</ref>؛
+# [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "[[عزلت]] از [[مردم]] [[عبادت]] است"<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّه‌{{صل}}: الْعُزْلَةُ عِبَادَةٌ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۴، ص۱۸۳.</ref>؛
 #بنابر آنچه در "غُرر الحکم" آمده، [[امیرمؤمنان]]{{ع}} فرمودند: "[[عزلت]] [[برترین]] خلق زیرکان است؛ چون دیدی که [[خداوند]] تو را به خلقش انس می‌دهد و از یاد خود دور می‌دارد، این علامت آن است که او بر تو [[غضب]] کرده است؛ در کناره‌گیری از [[دنیاطلبان]]، همه درستی نهفته است؛ چگونه کسی که از [[مردم]] [[وحشت]] و دوری نمی‌کند، به [[خداوند]] انس گرفته است؟!؛ هر کس [[مردم]] را [[شناخت]]، از آنان منزوی شد؛ خلوت‌گزینی روش [[صالحان]] است؛[[سلامتی]] و [[دوری از گناهان]] در خلوت‌گزینی است؛ در گم‌نامی [[آسایش]] نهفته است؛ سالم ماندن [[دین]] [[انسان]]، در دوری از [[مردم]] است"<ref>{{متن حدیث|قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ{{ع}} فِي الْغُرَرِ الْحِکَمْ: الْعُزْلَةُ أَفْضَلُ شِيَمِ الْأَكْيَاسِ‌؛ إِذَا رَأَيْتَ اللَّهَ يُؤْنِسُكَ بِخَلْقِهِ وَ يُوحِشُكَ مِنْ ذِكْرِهِ فَقَدْ أَبْغَضَكَ؛ فِي اعْتِزَالِ أَبْنَاءِ الدُّنْيَا جِمَاعُ الصَّلَاحِ؛ كَيْفَ يَأْنَسُ بِاللَّهِ مَنْ لَا يَسْتَوْحِشُ مِنَ الْخَلْقِ؛ مَنْ عَرَفَ النَّاسَ تَفَرَّدَ؛ مُلَازَمَةُ الْخَلْوَةِ دَأْبُ الصُّلَحَاءِ؛ السَّلَامَةُ فِي التَّفَرُّدِ؛ إِنَّ فِي الْخُمُولِ لَرَاحَةً؛ سَلَامَةُ الدِّينِ فِي اعْتِزَالِ النَّاسِ}}؛ تصنیف غرر الحکم، ص۳۱۸ حدیث ۷۳۴۹ تا ۷۳۶۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۴۹۰-۴۹۲.</ref>.