احمد بن حسن تیمی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
{{متن حدیث|محمد بن عبدالجبار عن الحسین بن الحسن<ref>مصحف الحسن بن الحسین است؛ و مقصود از آن الحسن بن الحسین اللؤلوئی است به قرینه راوی و مروی عنه.</ref>، عن احمد بن الحسن التیمی عن فیض بن المختار عن ابی عبدالله{{ع}} قال: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} أُفْضِيَتْ إِلَيْهِ صُحُفُ إِبْرَاهِيمَ وَ مُوسَى{{عم}} فَائْتَمَنَ عَلَيْهَا رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} عَلِيّاً{{ع}} وَ اتَّمَنَ عَلَيْهَا عَلِيٌّ الْحَسَنَ{{ع}} وَ اتَّمَنَ عَلَيْهَا الْحَسَنُ الْحُسَيْنَ{{عم}} حتی انتهت الینا}}<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۱۴، ص۲۴۱، به نقل از: بصائر الدرجات، ص۱۳۷، ح۱۰.</ref>. | {{متن حدیث|محمد بن عبدالجبار عن الحسین بن الحسن<ref>مصحف الحسن بن الحسین است؛ و مقصود از آن الحسن بن الحسین اللؤلوئی است به قرینه راوی و مروی عنه.</ref>، عن احمد بن الحسن التیمی عن فیض بن المختار عن ابی عبدالله{{ع}} قال: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} أُفْضِيَتْ إِلَيْهِ صُحُفُ إِبْرَاهِيمَ وَ مُوسَى{{عم}} فَائْتَمَنَ عَلَيْهَا رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} عَلِيّاً{{ع}} وَ اتَّمَنَ عَلَيْهَا عَلِيٌّ الْحَسَنَ{{ع}} وَ اتَّمَنَ عَلَيْهَا الْحَسَنُ الْحُسَيْنَ{{عم}} حتی انتهت الینا}}<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۱۴، ص۲۴۱، به نقل از: بصائر الدرجات، ص۱۳۷، ح۱۰.</ref>. | ||
عنوان مزبور، [[مصحف]] احمد بن الحسن المیثمی است؛ زیرا اولاً، در منبع اصلی یعنی [[بصائر الدرجات]] «المیثمی» ثبت شده است؛ ثانیاً، این [[حدیث]] در کتاب‌های دیگر مانند [[رجال کشی]]، [[الکافی]] و [[الغیبة نعمانی]] با سندهای متفاوت نیز نقل شده و در همه آنها به جای «التیمی»، «المیثمی» آمده است<ref>ر.ک: بصائر الدرجات، ص۱۳۷، ح۱۰؛ رجال الکشی (إختیار معرفة الرجال، ص۳۵۴، ش۶۶۳؛ الغیبة (نعمانی)، ص۳۲۴، ح۲.</ref> و ثالثاً، به قرینه [[راوی]] و مروی عنه<ref>{{عربی|عن محمد بن عبدالجبار، عن الحسن بن الحسين، عن أحمد بن الحسن الميثمي، عن فيض بن المختار}}؛ الکافی، ج۱، ص۳۰۹، ح۹؛ نیز ر.ک: ج۵، ص۲۶۹، ح۲.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۱۳۵-۱۳۶.</ref> | عنوان مزبور، [[مصحف]] احمد بن الحسن المیثمی است؛ زیرا اولاً، در منبع اصلی یعنی [[بصائر الدرجات]] «المیثمی» ثبت شده است؛ ثانیاً، این [[حدیث]] در کتاب‌های دیگر مانند [[رجال کشی]]، [[الکافی]] و [[الغیبة نعمانی]] با سندهای متفاوت نیز نقل شده و در همه آنها به جای «التیمی»، «المیثمی» آمده است<ref>ر. ک: بصائر الدرجات، ص۱۳۷، ح۱۰؛ رجال الکشی (إختیار معرفة الرجال، ص۳۵۴، ش۶۶۳؛ الغیبة (نعمانی)، ص۳۲۴، ح۲.</ref> و ثالثاً، به قرینه [[راوی]] و مروی عنه<ref>{{عربی|عن محمد بن عبدالجبار، عن الحسن بن الحسين، عن أحمد بن الحسن الميثمي، عن فيض بن المختار}}؛ الکافی، ج۱، ص۳۰۹، ح۹؛ نیز ر. ک: ج۵، ص۲۶۹، ح۲.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۱۳۵-۱۳۶.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۷
احمد بن حسن تیمی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: احمد بن حسن تیمی در تراجم و رجال - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
احمد بن الحسن التیمی[۱] تنها در سند یک روایت تفسیر کنز الدقائق، به نقل از کتاب بصائر الدرجات آمده است:
«محمد بن عبدالجبار عن الحسین بن الحسن[۲]، عن احمد بن الحسن التیمی عن فیض بن المختار عن ابی عبدالله(ع) قال: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ(ص) أُفْضِيَتْ إِلَيْهِ صُحُفُ إِبْرَاهِيمَ وَ مُوسَى(ع) فَائْتَمَنَ عَلَيْهَا رَسُولُ اللَّهِ(ص) عَلِيّاً(ع) وَ اتَّمَنَ عَلَيْهَا عَلِيٌّ الْحَسَنَ(ع) وَ اتَّمَنَ عَلَيْهَا الْحَسَنُ الْحُسَيْنَ(ع) حتی انتهت الینا»[۳].
عنوان مزبور، مصحف احمد بن الحسن المیثمی است؛ زیرا اولاً، در منبع اصلی یعنی بصائر الدرجات «المیثمی» ثبت شده است؛ ثانیاً، این حدیث در کتاب‌های دیگر مانند رجال کشی، الکافی و الغیبة نعمانی با سندهای متفاوت نیز نقل شده و در همه آنها به جای «التیمی»، «المیثمی» آمده است[۴] و ثالثاً، به قرینه راوی و مروی عنه[۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ مصحف أحمد بن الحسن المیثمی است.
- ↑ مصحف الحسن بن الحسین است؛ و مقصود از آن الحسن بن الحسین اللؤلوئی است به قرینه راوی و مروی عنه.
- ↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۱۴، ص۲۴۱، به نقل از: بصائر الدرجات، ص۱۳۷، ح۱۰.
- ↑ ر. ک: بصائر الدرجات، ص۱۳۷، ح۱۰؛ رجال الکشی (إختیار معرفة الرجال، ص۳۵۴، ش۶۶۳؛ الغیبة (نعمانی)، ص۳۲۴، ح۲.
- ↑ عن محمد بن عبدالجبار، عن الحسن بن الحسين، عن أحمد بن الحسن الميثمي، عن فيض بن المختار؛ الکافی، ج۱، ص۳۰۹، ح۹؛ نیز ر. ک: ج۵، ص۲۶۹، ح۲.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۱۳۵-۱۳۶.