اوس بن عوف بن جابر ثقفی: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

اوس بن عوف بن جابر ثقفی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۳۷

۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 :<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[اوس بن عوف بن جابر ثقفی در تاریخ اسلامی]] </div>
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-[[نسب]] او را چنین گفته‌اند: [[اوس بن عوف بن جابر بن سفیان بن عبدیالیل بن سالم بن مالک ثقفی]]<ref>ابن حبان، ج۳، ص۹.</ref> [[ذهبی]]<ref>ذهبی، ج۱، ص۳۵.</ref> به نقل از [[ابن ابی عاصم]]، و [[ابونعیم]] در معرفة الصحابه<ref>ابونعیم، ج۱، ص۳۱۵.</ref>، او را همان [[اوس بن حذیفه]] دانسته‌اند. دلیل آنان این است که شخص مورد بحث به یکی از اجدادش منتسب شده و [[پدر]] او درحقیقت حذیفه است؛ بنابراین، نسب کامل فرد مورد بحث چنین است: [[اوس بن حذیفة  بن ربیعة بن ابی سلمة بن عنزة بن عوف بن جابر]]<ref>ابونعیم، ج۱، ص۳۱۵؛ ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۶؛ ذهبی، ج۱، ص۳۵.</ref> این در حالی است که ابونعیم<ref>ابونعیم، ج۱، ص۳۰۷.</ref> و [[ابن اثیر]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۷.</ref> به نقل از [[بخاری]]، نسب اوس بن حذیفه را کاملا به گونه دیگری گفته‌اند و در اجداد او نیز کسی به نام عوف درج نشده است.
+[[نسب]] او را چنین گفته‌اند: [[اوس بن عوف بن جابر بن سفیان بن عبدیالیل بن سالم بن مالک ثقفی]]<ref>ابن حبان، ج۳، ص۹.</ref> [[ذهبی]]<ref>ذهبی، ج۱، ص۳۵.</ref> به نقل از [[ابن ابی عاصم]]، و [[ابونعیم]] در معرفة الصحابه<ref>ابونعیم، ج۱، ص۳۱۵.</ref>، او را همان [[اوس بن حذیفه]] دانسته‌اند. دلیل آنان این است که شخص مورد بحث به یکی از اجدادش منتسب شده و [[پدر]] او درحقیقت حذیفه است؛ بنابراین، نسب کامل فرد مورد بحث چنین است: [[اوس بن حذیفة بن ربیعة بن ابی سلمة بن عنزة بن عوف بن جابر]]<ref>ابونعیم، ج۱، ص۳۱۵؛ ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۶؛ ذهبی، ج۱، ص۳۵.</ref> این در حالی است که ابونعیم<ref>ابونعیم، ج۱، ص۳۰۷.</ref> و [[ابن اثیر]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۷.</ref> به نقل از [[بخاری]]، نسب اوس بن حذیفه را کاملا به گونه دیگری گفته‌اند و در اجداد او نیز کسی به نام عوف درج نشده است.
 با توجه به تفاوت نسب، [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۳۰۵.</ref> [[سخن]] ابونعیم را رد کرده و آن دو را یکی ندانسته است. [[ابن منده]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۸.</ref>، [[ابن عبدالبر]]<ref>ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۰۹.</ref> و ابن اثیر<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۶ و ۳۲۵.</ref> نیز اوس بن عوف را غیر از اوس بن حذیفه دانسته‌اند. همچنین سخن ذهبی [[صحت]] ندارد؛ زیرا ابن ابی عاصم، کوچک‌ترین اشاره‌ای به [[وحدت]] آن دو ندارد، بلکه ذهبی با توجه به تصورش از وحدت نسب هر دو، و نیز سخن ابونعیم این موضوع را به ابن ابی عاصم نسبت داده است؛ از این رو، ذیل نام اوس بن حذیفه از اوس بن عوف نام برده و آنچه را ابن ابی عاصم درباره وی گفته، نقل کرده است<ref> ذهبی، ج۱، ص۳۵ و ۳۷.</ref>.
-دلیل دیگر ابونعیم بر وحدت اوس بن عوف با اوس بن حذیفه، سخن [[ابن سعد]] است که گوید: آنکه با نمایندگانی از ثقیف نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمد و در [[طائف]] ساکن شد، اوس بن عوف ثقفی است، و ابونعیم گوید: این همان اوس بن حذیفه است<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۸.</ref>.
+دلیل دیگر ابونعیم بر وحدت اوس بن عوف با اوس بن حذیفه، سخن [[ابن سعد]] است که گوید: آنکه با نمایندگانی از ثقیف نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمد و در [[طائف]] ساکن شد، اوس بن عوف ثقفی است، و ابونعیم گوید: این همان اوس بن حذیفه است<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۸.</ref>.
 [[ابن اثیر]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۳۱۸.</ref> در رد این سخن گوید: [[ابن منده]] به نقل از [[ابن سعد]] تنها از اوس بن حذیفه نام برده که در [[طائف]] ساکن شده است. بنابراین، [[سخن]] [[ابونعیم]] بدون دلیل خواهد بود. با این حال، ابن اثیر [[تاریخ]] [[وفات]] [[ابن عوف]] را در سال ۵۹، شاهدی بر [[صحت]] سخن ابونعیم دانسته است؛ چراکه به [[اعتقاد]] [[ابو نعیم]]، ابن حذیفه نیز در سال ۵۹ از [[دنیا]] رفته است.
-هیچ یک از این سخنان را نمی‌توان پذیرفت؛ زیرا ابن سعد<ref>ابن سعد، ج۶، ص۴۹.</ref> ذیل {{عربی|"تسمیة من نزل الطائف من أصحاب رسول الله{{صل}}"}} هر دو را نام برده و برای هر کدام شرح حالی جداگانه نوشته است. همچنین تصریح کرده که ابن عوف در سال ۵۹ و ابن حذیفه در شب‌های [[واقعه حره]] (لیالی [[حره]] سال ۶۳) درگذشته است. دست‌کم در نسخه‌های موجود ابن سعد چنین است.
+هیچ یک از این سخنان را نمی‌توان پذیرفت؛ زیرا ابن سعد<ref>ابن سعد، ج۶، ص۴۹.</ref> ذیل {{عربی|"تسمیة من نزل الطائف من أصحاب رسول الله {{صل}}"}} هر دو را نام برده و برای هر کدام شرح حالی جداگانه نوشته است. همچنین تصریح کرده که ابن عوف در سال ۵۹ و ابن حذیفه در شب‌های [[واقعه حره]] (لیالی [[حره]] سال ۶۳) درگذشته است. دست‌کم در نسخه‌های موجود ابن سعد چنین است.
-بنا بر یک نظریه، اوس بن عوف همان کسی است که [[عروة بن مسعود ثقفی]] را به [[شهادت]] رساند <ref>ابن سعد، ج۱، ص۲۳۷؛ ابن هشام، ج۴، ص۹۲۴؛ ابن سید الناس، ج۲، ص۲۷۱؛ برخی وهب بن جابر را قاتل او گفته‌اند، ر.ک: مقریزی، ج۱، ص۴۹۰.</ref>. وی از بزرگان ثقیف بود که به همراه [[نمایندگان]] آن نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمد و [[اسلام]] آورد<ref>ابن سعد، ج۱، ص۲۳۷؛ واقدی، ج۳، ص۹۶۳.</ref>. بنا بر گزارشی، پیش از اینکه نمایندگان تقیف اسلام آورند و رسول خدا{{صل}} [[پیمان]] نامه‌ای برای آنان بنویسد، اوس بن عوف از [[ابو ملیح بن عروه]] و [[قارب بن اسود بن مسعود]] می‌ترسید. وقتی آن دو موضوع را با [[ابوبکر]] در میان گذاشتند، وی آنان را از [[انتقام]] برحذر داشت و آن دو نیز از [[خون]] [[عروة بن مسعود]] گذشتند<ref>ابن سعد، ج۵، ص۵۱۰.</ref>.
+بنا بر یک نظریه، اوس بن عوف همان کسی است که [[عروة بن مسعود ثقفی]] را به [[شهادت]] رساند <ref>ابن سعد، ج۱، ص۲۳۷؛ ابن هشام، ج۴، ص۹۲۴؛ ابن سید الناس، ج۲، ص۲۷۱؛ برخی وهب بن جابر را قاتل او گفته‌اند، ر. ک: مقریزی، ج۱، ص۴۹۰.</ref>. وی از بزرگان ثقیف بود که به همراه [[نمایندگان]] آن نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمد و [[اسلام]] آورد<ref>ابن سعد، ج۱، ص۲۳۷؛ واقدی، ج۳، ص۹۶۳.</ref>. بنا بر گزارشی، پیش از اینکه نمایندگان تقیف اسلام آورند و رسول خدا {{صل}} [[پیمان]] نامه‌ای برای آنان بنویسد، اوس بن عوف از [[ابو ملیح بن عروه]] و [[قارب بن اسود بن مسعود]] می‌ترسید. وقتی آن دو موضوع را با [[ابوبکر]] در میان گذاشتند، وی آنان را از [[انتقام]] برحذر داشت و آن دو نیز از [[خون]] [[عروة بن مسعود]] گذشتند<ref>ابن سعد، ج۵، ص۵۱۰.</ref>.
 این خبر صحیح به نظر نمی‌رسد؛ زیرا عروه پیش از شهادت وقتی دید بستگانش برای انتقام، [[سلاح]] برداشته‌اند، آنان را از این کار [[نهی]] کرد و برای [[اصلاح]] در میان ثقیف، [[قاتل]] خود را بخشید<ref>ابن سعد، ج۱، ص۲۳۷.</ref>؛ مگر اینکه بگوییم بار دیگر بستگانش ندای [[انتقام]] سر دادند. چنان که گفته شد، اوس بن عوف در سال ۵۹ درگذشت.<ref>[[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اوس بن عوف بن جابر ثقفی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۷۱.</ref>