رحمت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

| پرسش مرتبط  =  

}}

[[رحمت]] واژه‌ای [[عربی]] به‌معنای رحم و دل‌سوزی و [[بخشش]] آمده و در [[نهج البلاغه]] نوزده بار تکرار شده است. شخص دارای صفت [[رحمت]] را "رحیم" به‌معنای بخشاینده گویند. صفت رحیم در مرحله کمال مخصوص [[خداوند]] است. از این‌رو نقطه آغاز همه سوره‌های [[قرآن]] (به‌جز یک مورد) با جمله {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}}، (به نام [[خداوند]] بزرگ بخشاینده همیشه بخشایشگر) آغاز می‌شود. [[امام علی]] {{ع}} از [[رحمت خدا]]، با عنوان "رحمتی همیشه برقرار" یاد می‌کند<ref>{{متن حدیث|الَّذِي لَا تَبْرَحُ مِنْهُ رَحْمَةٌ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۴۵.</ref>. [[قرآن کریم]] نیز از وجود [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به‌عنوان رحمتی برای عالمیان نام می‌برد<ref>{{متن قرآن| وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ}}؛ سوره انبیاء، آیه ۱۰۷.</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۲۹.</ref>