عصمت امام در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[جامعه]] [[شیعی]] که بیش از دو قرن خود را همواره در کنار امامی از [[نسل رسول خدا]] {{صل}} می‌دید، اینک باید به [[تنهایی]] و بدون [[حضور امام]] راه خود را می‌پیمود و به سرمنزل مقصود می‌رسید. [[امامت حضرت ولی عصر]] {{ع}} در پنج سالگی همراه و هم‌زمان با [[غیبت]] ایشان بود. [[شیعیان]]، حدود هفتاد سال از راه [[نایبان]] ویژه ایشان با آن [[حضرت]] [[ارتباط]] داشتند، و [[امام]] {{ع}} در این مدت با صدور توقیعاتی به [[هدایت]] جامعه شیعی می‌پرداختند. در میان [[توقیعات]] رسیده از آن حضرت، توقیعی که خطاب به [[محمد بن عثمان عمری]] است، بیاناتی را دربردارد که به بحث [[عصمت]] مربوط است.

[[امام عصر]] {{ع}} در این [[توقیع]] درباره [[پدر]] بزرگوارشان، [[امام حسن عسکری]] {{ع}} فرمودند: «او به [[حق]] و [[راه مستقیم]] هدایت می‌کرد؛ نوری ساطع و شهابی روشن و ماهی [[نورانی]] بود»<ref>{{متن حدیث|يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَ إِلى طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ كَانُوا نُوراً سَاطِعاً وَ شِهَاباً لَامِعاً وَ قَمَراً زَاهِراً}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، کمال الدین، ص۵۱۰).</ref>.

[[حضرت مهدی]] {{ع}} در [[نامه]] دیگری خطاب به [[اسحاق بن احمد]] با [[صراحت]] بیشتری از مسئله عصمت سخن به میان آورده و راجع به [[امامان]] شیعی فرمودند: {{متن حدیث|بِأَنْ عَصَمَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ بَرَّأَهُمْ مِنَ الْعُيُوبِ وَ طَهَّرَهُمْ مِنَ الدَّنَسِ وَ نَزَّهَهُمْ مِنَ اللَّبْسِ}}<ref>محمد بن حسن شیخ طوسی، الغیبة، ص۲۸۸؛ احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۶۸.</ref>؛ «... [[خداوند متعال]] آنها را از [[گناهان]] [[معصوم]] ساخته و از [[عیب‌ها]] مبرا نموده و از [[پلیدی‌ها]] [[تطهیر]] و از [[شبهات]] [[منزه]] کرده است».<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۸۴.</ref>