غزوه بدر اولی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[غزوه بدر اولی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[غزوه بدر اولی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}


==مقدمه==
== مقدمه ==
[[غزوه]] «[[بدر اولی]]» (یا [[غزوه سفوان|غزوه سَفَوان]]) در [[جمادی الاخر]] (بعد از [[غزوه عشیره|غزوه عُشَیره]]) یا [[ربیع الاول]] (قبل از غزوه مذکور) در [[سال دوم هجرت]]، پس از آنکه گروهی از [[قریشیان]] به سرکردگی [[کُرز بن جابر فِهری]] گلّه [[مدینه]] را [[غارت]] کردند، روی داد.
[[غزوه]] «[[بدر اولی]]» (یا [[غزوه سفوان|غزوه سَفَوان]]) در [[جمادی الاخر]] (بعد از [[غزوه عشیره|غزوه عُشَیره]]) یا [[ربیع الاول]] (قبل از غزوه مذکور) در [[سال دوم هجرت]]، پس از آنکه گروهی از [[قریشیان]] به سرکردگی [[کُرز بن جابر فِهری]] گلّه [[مدینه]] را [[غارت]] کردند، روی داد.


[[پیامبر اسلام]]{{صل}} پس از شنیدن این خبر، [[زید بن حارثه]] را به [[جانشینی]] خود در [[اداره امور]] [[شهر مدینه]] گماشت و به تعقیب [[غارت‌گران]] شتافت و تا وادی سفوان از ناحیه [[بدر]] پیش رفت، ولی بر آنها دست نیافت و به مدینه باز آمد<ref>ابن هشام، سیرت رسول اللّه، ترجمه و انشای رفیع الدّین اسحاق بن محمد همدانی، چاپ اصغر مهدوی، تهران ۱۳۶۱ش، ج۲، ص۵۲۸؛ محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن ۱۹۶۶، ج۱، ص۱۲؛ علی بن ابراهیم حَلَبی، السیرة الحلبیّة، بیروت، ج۲، ص۱۲۸؛ محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبراسلام، چاپ ابوالقاسم گرجی، تهران ۱۳۶۶ش، ص۲۵۱.</ref>. به گفته برخى [[کُرز بن جابر فِهری]] چون با [[قریش]] رابطه داشت این [[حمله]] یک [[تجاوز]] سیاسى تلقى شد. این [[غزوه]]، غزوه «سفوان» نیز نام گرفته است. در این [[غزوه]] نیز [[پرچمدار]] [[سپاه اسلام]] [[امیرالمؤمنین]] [[امام علی]]{{ع}} بود<ref>[https://lib.eshia.ir/23019/1/713/130 '''دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بدر»، شماره۷۱۳.]؛ هاشم رسولى محلاتى، زندگانى حضرت محمد صلی الله علیه و آله، ص۲۹۱.</ref>.  
[[پیامبر اسلام]] {{صل}} پس از شنیدن این خبر، [[زید بن حارثه]] را به [[جانشینی]] خود در [[اداره امور]] [[شهر مدینه]] گماشت و به تعقیب [[غارت‌گران]] شتافت و تا وادی سفوان از ناحیه [[بدر]] پیش رفت، ولی بر آنها دست نیافت و به مدینه باز آمد<ref>ابن هشام، سیرت رسول اللّه، ترجمه و انشای رفیع الدّین اسحاق بن محمد همدانی، چاپ اصغر مهدوی، تهران ۱۳۶۱ش، ج۲، ص۵۲۸؛ محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن ۱۹۶۶، ج۱، ص۱۲؛ علی بن ابراهیم حَلَبی، السیرة الحلبیّة، بیروت، ج۲، ص۱۲۸؛ محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبراسلام، چاپ ابوالقاسم گرجی، تهران ۱۳۶۶ش، ص۲۵۱.</ref>. به گفته برخى [[کُرز بن جابر فِهری]] چون با [[قریش]] رابطه داشت این [[حمله]] یک [[تجاوز]] سیاسى تلقى شد. این [[غزوه]]، غزوه «سفوان» نیز نام گرفته است. در این [[غزوه]] نیز [[پرچمدار]] [[سپاه اسلام]] [[امیرالمؤمنین]] [[امام علی]] {{ع}} بود<ref>[https://lib.eshia.ir/23019/1/713/130 '''دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بدر»، شماره۷۱۳.]؛ هاشم رسولى محلاتى، زندگانى حضرت محمد صلی الله علیه و آله، ص۲۹۱.</ref>.  


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۸

مقدمه

غزوه «بدر اولی» (یا غزوه سَفَوان) در جمادی الاخر (بعد از غزوه عُشَیره) یا ربیع الاول (قبل از غزوه مذکور) در سال دوم هجرت، پس از آنکه گروهی از قریشیان به سرکردگی کُرز بن جابر فِهری گلّه مدینه را غارت کردند، روی داد.

پیامبر اسلام (ص) پس از شنیدن این خبر، زید بن حارثه را به جانشینی خود در اداره امور شهر مدینه گماشت و به تعقیب غارت‌گران شتافت و تا وادی سفوان از ناحیه بدر پیش رفت، ولی بر آنها دست نیافت و به مدینه باز آمد[۱]. به گفته برخى کُرز بن جابر فِهری چون با قریش رابطه داشت این حمله یک تجاوز سیاسى تلقى شد. این غزوه، غزوه «سفوان» نیز نام گرفته است. در این غزوه نیز پرچمدار سپاه اسلام امیرالمؤمنین امام علی (ع) بود[۲].

منابع

پانویس

  1. ابن هشام، سیرت رسول اللّه، ترجمه و انشای رفیع الدّین اسحاق بن محمد همدانی، چاپ اصغر مهدوی، تهران ۱۳۶۱ش، ج۲، ص۵۲۸؛ محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن ۱۹۶۶، ج۱، ص۱۲؛ علی بن ابراهیم حَلَبی، السیرة الحلبیّة، بیروت، ج۲، ص۱۲۸؛ محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبراسلام، چاپ ابوالقاسم گرجی، تهران ۱۳۶۶ش، ص۲۵۱.
  2. دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بدر»، شماره۷۱۳.؛ هاشم رسولى محلاتى، زندگانى حضرت محمد صلی الله علیه و آله، ص۲۹۱.