مسلمانان در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

#{{متن قرآن|يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ}}<ref>«بر تو منّت می‌نهند که اسلام آورده‌اند؛ بگو: برای اسلامتان بر من منّت ننهید، بلکه این خداوند است که بر شما منّت می‌نهد که شما را به ایمان رهنمون شده است، اگر راست می‌گویید» سوره حجرات، آیه ۱۷.</ref>؛ '''نکته''': منّت بر دو گونه است: لفظی و عملی. منّت لفظی آن است که شخصی به دیگری چیزی بدهد سپس به او [[یادآوری]] کند. منت‌های [[انسان‌ها]] از این نوع است و این کاری [[زشت]] و [[ناپسند]] است. اما منّت عملی به معنای [[بخشش]] [[نعمت]] [[ارزشمند]] است که کاری [[ممدوح]] و نیکوست. منّت [[الهی]] از این قبیل است. {{متن قرآن|يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ}} یعنی ای [[پیامبر]] بر تو [[منت]] می‌گذارند که [[اسلام]] آورده‌اند، و چه خطایی در این منت‌گذاری خود مرتکب شده‌اند، زیرا اولاً [[حقیقت]] آن چیزی که بر آن [[منت]] می‌گذارند [[ایمان]] است که کلید [[سعادت دنیا]] و [[آخرت]] است، نه [[اسلامی]] که جز فوائد صوری، از قبیل تأمین جانی و شرکت با مسلمانان واقعی در جواز [[نکاح]] [[وارث]] خاصیتی ندارد. و ثانیاً: همین [[اسلام]] را هم نباید بر [[پیامبر]] [[منت]] بگذارند، برای اینکه آن جناب شخصی است که از طرف [[خدای تعالی]] [[مأمور]] شده [[اسلام]] را به شما برساند نه از [[اسلام آوردن]] آنهایی که [[اسلام]] آوردند چیزی عاید شخص او می‌شود و نه از [[اسلام]] نیاوردن آنها که نیاوردند چیزی از دست می‌دهد. پس احدی از مسلمانان بر او منتی ندارد. و اگر منتی باشد برای [[خدای سبحان]] است که ایشان را [[هدایت]] فرموده، چون [[دین]]، [[دین]] او است، و خود او هم از دینش بهره‌مند نمی‌شود تا هر کس [[دین]] او را پذیرفت بر او [[منت]] بگذارد، بلکه بهره‌مند از [[دین]] او در [[دنیا]] و [[آخرت]] [[مؤمنین]] هستند، زیرا [[خدای تعالی]] [[غنی]] [[علی]] الاطلاق است، پس [[منت]] را [[خدا]] بر آنان دارد که هدایتشان کرده، نه آنان بر [[خدا]]. به طوری که ملاحظه می‌فرمایید کلمه [[اسلام]] را از دهان منت‌گذاران گرفته و در سخن خود آن را مبدل به [[ایمان]] کرد تا بفهماند [[منت]] همه و هر چه هست به [[ایمان]] است، نه به [[اسلام]] که تنها در [[ظواهر]] [[زندگی]] آثاری دارد. پس جمله {{متن قرآن|قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ...}} متضمن این اشاره است که خطای این منت‌گذاران از هر دو جهت است: اول اینکه منت‌گذاری خود را متوجه [[رسول خدا]] {{صل}} کردند، با اینکه او یک [[رسول]] است و بس، و غیر از [[رسالت]] چیزی ندارد. و در این باره فرموده: {{متن قرآن|لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ}} [[اسلام]] خود را بر من [[منت]] نگذارید و جهت دوم اینکه [[منت]] را - البته اگر منتی باشد - به [[اسلام]] خود نهادند با اینکه باید به [[ایمان]] خود گذاشته باشند. و در ذیل [[آیه]] گفتیم که کلمه [[اسلام]] را بدین سبب مبدل به [[ایمان]] کرد تا اشاره به جهت دوم کند<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱۸، ص۴۹۴.</ref>.

#{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانت‌های خود دانسته خیانت نورزید» سوره انفال، آیه ۲۷.</ref>؛ '''نکته''': [[نهی]] از [[خیانت به خدا]] و [[رسول]] {{صل}} ناظر به عمل بعضی از [[مسلمین]] بوده است که تصمیمات سری را به [[دشمن]] اطلاع می‌داده‌اند. پس معلوم می‌شود گویا بعضی از افراد [[مسلمین]] تصمیمات سری و [[سیاسی]] [[رسول خدا]] {{صل}} را در نزد [[مشرکین]] فاش می‌کرده، و [[خدا]] این عمل را [[خیانت]] دانسته و از آن [[نهی]] کرده است، و آن را [[خیانت به خدا]] و [[رسول]] و [[مؤمنین]] اعلام نموده است<ref>ترجمه المیزان، ج۹، ص۷۰.</ref>.

== نکات ==

# ترک [[رسول خدا]] در حال [[خطبه]] [[جمعه]] و روی آوردن به [[تجارت]] و خرید و فروش از سوی برخی مسلمانان، نشانگر [[دنیا‌طلبی]] آنان: {{متن قرآن|وَإِذَا رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْوًا انْفَضُّوا إِلَيْهَا وَتَرَكُوكَ قَائِمًا قُلْ مَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ مِنَ اللَّهْوِ وَمِنَ التِّجَارَةِ وَاللَّهُ خَيْرُ الرَّازِقِينَ}}؛