مهدویت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* همه [[ادیان]] بر آن‌اند که سرانجام، مردی [[ظهور]] می‌کند که با رسالتی [[الهی]]، [[انسان]] را از [[تاریکی]] [[ظلم]] و [[گمراهی]] و گناهکاری می‌رهاند و برای [[زمین]] و زمینیان، [[خوشبختی]] و خیر و [[برکت]] می‌آورد. این [[منجی]]، در [[مذهب تشیع]]، همنام و از [[نسل]] [[پیامبر]] {{صل}} و [[امام دوازدهم]] است و "[[مهدی]]" از مشهورترین لقب‌های او است. برخی دیگر از لقب‌هایش عبارت‌اند از: [[قائم]]، [[صالح]]، [[منتظَر]]، [[صاحب‌الامر]]، صاحب‌الزمان و [[بقیةالله]]. او هم اکنون زنده و [[غایب]] است و هرگاه [[شرایط ظهور]] فراهم شود و [[خداوند]] [[اذن]] دهد، ظاهر می‌گردد. همه [[ادیان الهی]] و حتی آیین‌های بشری، مانند دین‌های هندویی و [[بودایی]]، از وجود [[منجی]] به صراحت یا کنایت یاد کرده‌اند<ref>معارف اسلامی در جهان معاصر، ۲۴۵؛ مصلح جهانی‌، ۵۳؛ امامت و مهدویت‌، ۲/ ۱۲۹.</ref>. وجود او در [[معارف]] و [[تعالیم]] [[ادیان]]، نویدی است از اینکه سرانجام، [[جهان]] روی به [[خوشبختی]] و بهروزی و [[آسایش]] می‌نهد. [[قرآن]] نیز از این [[حقیقت]] یاد کرده و به وجود [[منجی]] اشارت برده است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 434.</ref>.

* در نظر [[قرآن]]، [[دین حق]] [[پیامبر]] {{صل}} روزی فراگیر می‌شود<ref>{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}؛ سوره توبه، آیه ۳۳؛ {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا }}؛ سوره فتح، آیه ۲۸.</ref> و سرانجام، [[نور]] [[خدا]] به درخشش نهایی خویش می‌رسد<ref>{{متن قرآن|يُرِيدُونَ أَن يُطْفِؤُواْ نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَيَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَن يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ}}؛ سوره توبه، آیه ۳۲.</ref> و [[باطل]] از میان می‌رود<ref>{{متن قرآن|وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا }}؛ سوره اسراء، آیه ۸۱.</ref> و [[بندگان]] [[صالح]] [[خدا]]، [[وارث زمین]] خواهند شد<ref>{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ }}؛ سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref> و این [[وعده الهی]]، تخلف‌ناپذیر است<ref>{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}}؛ سوره نور، آیه ۵۵.</ref>. [[خوش‌بینی]] و [[امیدواری]] [[شیعیان]] به [[آینده]]، ناشی از [[ایمان]] به [[ظهور مهدی]] {{ع}} است که بنابر روایتی از [[پیامبر اسلام]] {{صل}}، حتی اگر یک روز از [[دنیا]] بماند، [[خدا]] آنقدر طولانی‌اش می‌کند تا [[مهدی]] {{ع}} [[ظهور]] یابد<ref>امامت و مهدویت، ۲/ ۱۲۹.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 435.</ref>.