فضائل امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

# وادار نمودن بر دوستی اهل بیت{{عم}}: [[رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید: [[اولاد]] خود را بر سه [[خصلت]] [[تربیت]] کنید: [[دوستی]] پیامبرتان، [[دوستی]] اهل بیتش و [[قرائت قرآن]]<ref>{{متن حدیث|أَدِّبُوا أَوْلَادَكُمْ عَلَى ثَلَاثِ خِصَالٍ حُبُّ نَبِيِّكُمْ وَ حُبِّ أَهْلَ بَيْتِهِ، وَقِرَاءَة الْقُرْآنِ}}؛ محمد عبدالرؤوف بن تاج العارفین مناوی، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج۱، ص۲۲۵، حدیث ۳۱۱.</ref>.

# دوستی اهل بیت{{عم}} دوستی [[رسول]] خداست: رسول خدا{{صل}} فرمود: [[خدا]] را [[دوست]] بدارید به جهت آنکه از نعمت‌هایش به شما روزی می‌دهد و مرا نیز به جهت [[دوستی خدا]] دوست بدارید و اهل بیتم را به جهت دوستی من، دوست بدارید<ref>{{متن حدیث|أَحِبُّوا اللهَ لِمَا يَغْذُوكُمْ مِنْ نِعَمِهِ، وَأَحِبُّونِي بِحُبِّ اللَّهِ، وَأَحِبُّوا أهل بيتي بِحُبِّي}}؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۶۶۴، حدیث ۳۷۸۹.</ref>.

# [[حب اهل بیت]]{{عم}} اساس [[ایمان]] است: [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: [[اساس اسلام]]، [[دوستی]] من و [[دوستی اهل بیت]] من است<ref>{{متن حدیث|و أساس الإسلام حبی و حب أهل بیتی}}؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۳، ص۲۴۱.</ref>.

# حب اهل بیت{{عم}} [[عبادت]] است: رسول خدا{{صل}} فرمود: یک [[روز]] [[دوستی]] [[آل محمد]]، بهتر از یک سال عبادت است و کسی که بر آن دوستی بمیرد، داخل [[بهشت]] می‌شود<ref>{{متن حدیث|‌حُبُّ آلِ مُحَمَّدٍ يَوْماً خَيْرٌ مِنْ عِبَادَةِ سَنَةٍ وَ مَنْ مَاتَ عَلَيْهِ دَخَلَ الْجَنَّةَ}}؛ علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، ج۱، ص۵۳؛ مؤمن شبلنجی، نور الأبصار فی مناقب آل بیت النبی المختار{{صل}}، ص۲۳۱.</ref>.

# دوستی اهل بیت{{عم}} نشانه ایمان است: رسول خدا{{صل}} فرمود: هیچ بنده‌ای [[ایمان کامل]] پیدا نمی‌کند؛ مگر در صورتی که من دوست داشتنی‌تر نزد او از خودش باشم و نیز [[اهل]] بیتم از اهلش محبوب‌تر و عترتم از عترتش دوست داشتنی‌تر و ذاتم از ذاتش محبوب‌تر باشد<ref>{{متن حدیث|لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَ أَهْلِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ عِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ ذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِهِ}}؛ ابن بابویه، الأمالی، ص۴۱۴، حدیث ۵۴۲؛ طبرانی، المعجم الأوسط، ج۶، ص۵۹، حدیث ۵۷۹۰.</ref>.

# دوستی اهل بیت{{عم}} [[نشانه]] [[پاکی]] ولادت: [[پیامبر]]{{صل}} در [[روز خیبر]] به علی{{ع}} اشاره کرد و فرمود: ای [[مردم]]! [[اولاد]] خود را به [[دوستی علی]] [[امتحان]] نمایید؛ زیرا او شما را [[گمراه]] نمی‌کند و از [[هدایت]] دور نمی‌سازد. پس هر یک از [[اولاد]] شما که علی را [[دوست]] بدارد، از شماست و هر کدام که او را [[دشمن]] بدارد، از شما نیست<ref>{{متن حدیث|يا أيّها الناس: امتحنوا أولادكم بحبّه، فإنّ عليّا لا يدعو إلى ضلالة، و لا يبعّد عن هدى، فمن أحبّه فهو منكم، و من أبغضه فليس منكم}}؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۲۸۸.</ref>.

# سؤال از [[دوستی اهل بیت]]{{عم}} در [[روز قیامت]]: رسول خدا{{صل}} فرمود: اولین چیزی که در روز قیامت از [[بنده]] سؤال می‌شود، [[دوستی]] ما اهل بیت است<ref>{{متن حدیث|عَنْهُ الْعَبْدُ حُبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ‌}}؛ محمد بن علی ابن بابویه، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۶۲، حدیث ۲۵۸.</ref>.

# [[جهنمی]] بودن دشمنان اهل بیت{{عم}}: [[ابوسعید خدری]] از [[پیامبر]]{{صل}} نقل کرده که فرمود: قسم به کسی که جانم به دست اوست، [[دشمن]] ندارد ما اهل بیت را کسی جز آن‌که [[خداوند]] او را به [[دوزخ]] افکند<ref>{{متن حدیث|وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَا يُبْغِضُنَا أَهْلَ الْبَيْتِ أَحَدٌ إِلَّا أَدْخَلَهُ اللَّهُ النَّارَ}}؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۶۲، حدیث ۴۷۱۷.</ref>.

# امر به [[محبت]] اصحاب کساء: حضرت علی{{ع}} نقل می‌کند: [[پیامبر خدا]]{{صل}} دست حسن و حسین{{عم}} را گرفت و فرمود: «هرکس من و این دو و پدر و مادر آنها را [[دوست]] بدارد، همراه من در درجه من در [[روز قیامت]] خواهد بود»<ref>{{متن حدیث|أَنَّ رَسُولُ اللهِ{{صل}} أَخَذَ بِيَدِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ فَقَالَ: مَنْ أَحَبَّنِي وَ أَحَبَّ هَذَيْنِ وَ أَبَاهُمَا وَ أُمَّهُمَا كَانَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۶۴۱-۶۴۲، حدیث ۳۷۳۳؛ ابن حنبل، مسند الإمام احمد بن حنبل، ج۲، ص۱۸، حدیث ۵۷۶.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص۲۹۵ ـ ۳۱۳.</ref>

# [[فضایل]] مشترک بین [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}}: برخی از فضایل در [[روایات]] به صورت مشترک بین این دو [[امام]] آمده است، از قبیل:

## [[رضایت]] [[پیامبر]]{{صل}} از آن دو: [[طبرانی]] به سندش از [[ربعی بن حراش]] و او از [[امام علی]]{{ع}} نقل کرده که: حضرت بر پیامبر{{صل}} وارد شد در حالی که پارچه‌ای را پهن نموده و آن حضرت و [[فاطمه]] و علی و حسن و حسین{{عم}} بر روی آن نشسته بودند، پیامبر{{صل}} اطراف آن را گرفت و به دور آنان بست، سپس فرمود: «بار خدایا! از آنان [[راضی]] باش، همان‌گونه که من از آنان راضی هستم»<ref>{{عربی|أنه دخل على النبي{{صل}} و قد بسط شملة فجلس عليها هو و علي و فاطمة و [[الحسن]] و الحسين{{عم}}، ثم أخذ النبي{{صل}} بمجامعه فعقد عليهم ثم قال: اللهم [[ارض]] عنهم كما أنا عنهم راض‌}}؛ طبرانی، المعجم الأوسط، ج۵، ص۳۴۸، حدیث ۵۵۱۴.</ref>

## دو ریحانه پیامبر{{صل}}: [[عبدالله بن عمر]] از پیامبر{{صل}} نقل کرده که درباره امام حسن و امام حسین{{عم}} فرمود: این دو دسته گل‌های من از [[دنیا]] هستند<ref>{{متن حدیث|هُمَا رَيْحَانَتَايَ مِنَ الدُّنْيَا}}؛ بخاری، صحیح البخاری، ج۵، ص۳۷، حدیث ۳۷۵۳؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۶۵۷، حدیث ۳۷۷۰.</ref>. [[ترمذی]] بعد از نقل این [[حدیث]]، آن را صحیح دانسته است.</ref>.

## محبت پیامبر{{صل}} به آن دو: [[احمد بن حنبل]] به سندش از [[عطاء]] نقل می‌کند: مردی او را خبر داد: او پیامبر{{صل}} را دید که حسن و حسین{{عم}} را در بر گرفته و عرضه می‌دارد: «بار خدایا! من آن دو را [[دوست]] می‌دارم، تو نیز آنان را دوست بدار»<ref>{{متن حدیث|أَنَّ رَجُلًا أَخْبَرَهُ أَنَّهُ رَأَى النَّبِيَّ{{صل}} يَضُمُّ إِلَيْهِ حَسَنًا وَحُسَيْنًا وَيَقُولُ: اللَّهمّ إِنِّي أُحِبُّهُمَا فَأَحِبَّهُمَا}}؛ ابن حنبل، مسند الإمام احمد بن حنبل، ج۳۸، ص۲۱۱، حدیث ۲۳۱۳۳.</ref>.

## دو سرور جوانان بهشت: یکی از فضایل [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} که از سوی [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[ابلاغ]] شده این است که این دو بزرگوار، [[سرور]] [[جوانان]] بهشت‌اند. فضیلتی که برای هیچ کس به جز این دو نرسیده است. [[شهرت]] این [[حدیث]] به اندازه‌ای است که به [[تواتر]] رسیده است. اینک به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:  [[خطیب بغدادی]] از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} نقل کرده که رسول خدا{{صل}} فرمود: حسن و حسین{{عم}} دو آقای [[اهل]] بهشتند و پدرشان از آن دو بهتر است<ref>{{متن حدیث|الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَبُوهُمَا خَيْرٌ مِنْهُمَا}}؛ احمد بن علی خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱، ص۱۵۰.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۲۱.</ref>