مودت: تفاوت میان نسخهها
(←منابع) |
|||
خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
# [[پرونده:IM010259.jpg|22px]] [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[وظایف امت نسبت به قرآن و عترت (کتاب)|'''وظایف امت نسبت به قرآن و عترت''']] | # [[پرونده:IM010259.jpg|22px]] [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[وظایف امت نسبت به قرآن و عترت (کتاب)|'''وظایف امت نسبت به قرآن و عترت''']] | ||
# [[پرونده:10069689.jpg|22px]] [[صادق سهرابی|سهرابی، صادق]]، [[با انتظار در خیمهاش درآییم (کتاب)|'''با انتظار در خیمهاش درآییم''']] | # [[پرونده:10069689.jpg|22px]] [[صادق سهرابی|سهرابی، صادق]]، [[با انتظار در خیمهاش درآییم (کتاب)|'''با انتظار در خیمهاش درآییم''']] | ||
# [[پرونده:13681032.jpg|22px]] [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت اهل بیت (کتاب)|'''امامت اهل بیت''']] | # [[پرونده:13681032.jpg|22px]] [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت اهل بیت (کتاب)|'''امامت اهل بیت''']] | ||
# [[پرونده:136871.jpg|22px]] [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|'''ولایت و امامت در قرآن''']] | # [[پرونده:136871.jpg|22px]] [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|'''ولایت و امامت در قرآن''']] |
نسخهٔ ۱۳ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۳۴
مودت، محبّت شدیدی است که ابراز شده و به اطاعت و الگوبرداری از محبوب منجر میشود و نقطه مقابل آن، عداوت است.
معناشناسی
"مودت" به معنای دوست داشتن چیزی، همراه با تمنّی (آرزوی) تحقّق آن است[۱]. مودت به معنای محبّت شدیدی است که آثار آن در احساسات، گفتار و رفتار انسان آشکار و نمایان شود؛ به عبارت دیگر، مودت، محبتی است که ابراز میشود و به اطاعت و الگوبرداری از محبوب منجر میشود و نقطه مقابل آن، عداوت است[۲].[۳]
ارتباط مودت با برخی از مفاهیم
واژۀ مودت با مفاهیمی همچون محبت، معرفت، اطاعت، و موالات ارتباط دارد؛ مفهوم مودت هر چند با محبت اشتراکاتی دارد اما از چند جهت با آن متفاوت است؛ چراکه:
- محبت غریزی است، ولی مودّت فطری یا عقلانی است.
- محبت، فردی و مودّت، اجتماعی است.
- محبت تشکیلاتی نیست، ولی مودّت تشکیلاتی است.
- محبت ناپایدار است و مودّت پایدار.
- محبت عامل وحدت نیست، ولی مودّت عامل وحدت است.
- محبت بدون عمل هم میشود، ولی مودّت همراه با عمل و تبعیت است.
- محبت، گاهی صادق و گاهی کاذب است، ولی مودّت همیشه صادق است.
دربارۀ نسبت بین مودت و معرفت و اطاعت باید گفت، مودت، واسطهای میان معرفت و اطاعت است؛ چراکه مودت از سویی معلول معرفت و از سوی دیگر، علّت اطاعت است. بنابراین، مودت، بیمعرفت به دست نمیآید، همانطور که اطاعت نیز بیمودت، محقق نمیشود[۴].
واژۀ دیگری که بیشترین نزدیکی را با مفهوم مودت دارد، "موالات" است که دو مفهوم "دوستی" و "پیروی"، رکن اساسی این ماده را تشکیل میدهند. از همین رو، میتوان گفت موالات و مودت از معنای یکسانی برخوردارند. نکتۀ قابل توجه اینکه، "موالات" امری دو طرفه و متقابل است، به طور مثال ما شیعیان، خاندان اهل بیت را دوست میداریم و از آنان اطاعت میکنیم، آنان نیز ما را دوست داشته و توسلات و تقاضاهای ما را اجابت کرده و ما را شفاعت میکنند[۵].
آیه مودت
یکی از آیات قرآنی که به آن بر امامت اهل بیت پیامبر (ص) استدلال شده، آیه ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى﴾[۶] است که به اختصار آیه «مودت» نامیده میشود.
درباره اینکه مقصود از ﴿إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى﴾ در آیه شریفه چیست، آراء و اقوال مختلفی مطرح شده است مانند: درخواست یاری و ترک دشمنی از قریش؛ درخواست یاری از انصار؛ تبلیغ و هدایت به مقتضای رابطه خویشاوندی؛ حسن معاشرت با خویشاوندان (صله ارحام) و مودت طاعات و تقرب به خداوند. اما معنای مورد تایید شیعه مودت خاندان پیامبر (ص) است[۷].
دلالتهای مختلفی از این آیه برداشت میشود مانند دلالت بر وجوب مودت اهل بیت (ع)؛ دلالت بر وجوب اطاعت اهل بیت (ع)؛ دلالت بر افضلیت اهل بیت (ع) و دلالت بر عصمت اهل بیت (ع)[۸].
مودت اهل بیت
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: مفردات راغب، ص۸۶۰. ودد: محبة الشئ و تمنی کونه و یستعمل فی کل واحد من المعنیین علی ان المتمنی یتضمن معنی الودة، لأن المتمنی هو تشهی حصول ما توده؛ تفسیر أبوالسعود، ج۱، ص۱۶۹.
- ↑ «وَ الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ»؛ کافی، ج۱، ص۲۲.
- ↑ مقامی، مهدی، وظایف امت نسبت به قرآن و عترت، ص۸۱ و ۱۰۲.
- ↑ ر.ک: مقامی، مهدی، وظایف امت نسبت به قرآن و عترت، ص۸۱ و ۹۵.
- ↑ ر.ک: سهرابی، صادق، با انتظار در خیمهاش درآییم.
- ↑ «بگو: من هیچ پاداشى از شما برای رسالتم درخواست نمىکنم جز دوست داشتن نزدیکانم اهل بیتم» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ ربانی گلپایگانی، علی، امامت اهل بیت، ص ۹۹-۱۱۳.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۲ ـ ۲۶۴؛ مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص۱۰۳-۱۰۴.