←توبیخ حاکم فارس به خاطر بدرفتاری با زرتشتیان
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
ملاحظه می‌فرمایید که [[امیرمؤمنان]] {{ع}} برای این که [[لشکر]] معاویه در [[شهر انبار]] به زن مسلمان و غیرمسلمان [[حمله]] کرده و طلاهای آنان را به [[غارت]] برده‌اند متأثر می‌شود و می‌فرماید: اگر مسلمانی از روی تأسف بمیرد سزاوار است. آیا [[احترام به حقوق]] یک غیر مسلمان که تحت [[پوشش]] اسلام است بیش از این قابل [[تصور]] است؟<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۳۵۷.</ref> | ملاحظه می‌فرمایید که [[امیرمؤمنان]] {{ع}} برای این که [[لشکر]] معاویه در [[شهر انبار]] به زن مسلمان و غیرمسلمان [[حمله]] کرده و طلاهای آنان را به [[غارت]] برده‌اند متأثر می‌شود و می‌فرماید: اگر مسلمانی از روی تأسف بمیرد سزاوار است. آیا [[احترام به حقوق]] یک غیر مسلمان که تحت [[پوشش]] اسلام است بیش از این قابل [[تصور]] است؟<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۳۵۷.</ref> | ||
== | == توبیخ حاکم فارس به خاطر [[بدرفتاری]] با [[زرتشتیان]] == | ||
هنگامی که امیرمؤمنان {{ع}} از بدرفتاری حاکم فارس به نام [[عمر بن ابی سلمه ارحبی]] نسبت به کسبه و [[تجار]] و مالکین زرتشتی با خبر شد، سخت او را مورد ملامت قرار داد و طی نامه‌ای [[ناراحتی]] [[قلبی]] خویش را به وی [[ابلاغ]] کرد و در [[نامه]] چنین نوشت: | هنگامی که امیرمؤمنان {{ع}} از بدرفتاری حاکم فارس به نام [[عمر بن ابی سلمه ارحبی]] نسبت به کسبه و [[تجار]] و مالکین زرتشتی با خبر شد، سخت او را مورد ملامت قرار داد و طی نامه‌ای [[ناراحتی]] [[قلبی]] خویش را به وی [[ابلاغ]] کرد و در [[نامه]] چنین نوشت: | ||
{{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ دَهَاقِينَ أَهْلِ بَلَدِكَ شَكَوْا مِنْكَ غِلْظَةً وَ قَسْوَةً وَ احْتِقَاراً وَ جَفْوَةً وَ نَظَرْتُ فَلَمْ أَرَهُمْ أَهْلًا لِأَنَّ يُدْنَوْا لِشِرْكِهِمْ وَ لَا أَنْ يُقْصَوْا وَ يُجْفَوْا لِعَهْدِهِمْ فَالْبَسْ لَهُمْ جِلْبَاباً مِنَ اللِّينِ تَشُوبُهُ بِطَرَفٍ مِنَ الشِّدَّةِ وَ دَاوِلْ لَهُمْ بَيْنَ الْقَسْوَةِ وَ الرَّأْفَةِ وَ امْزُجْ لَهُمْ بَيْنَ التَّقْرِيبِ وَ الْإِدْنَاءِ وَ الْإِبْعَادِ وَ الْإِقْصَاءِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ}}؛ | {{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ دَهَاقِينَ أَهْلِ بَلَدِكَ شَكَوْا مِنْكَ غِلْظَةً وَ قَسْوَةً وَ احْتِقَاراً وَ جَفْوَةً وَ نَظَرْتُ فَلَمْ أَرَهُمْ أَهْلًا لِأَنَّ يُدْنَوْا لِشِرْكِهِمْ وَ لَا أَنْ يُقْصَوْا وَ يُجْفَوْا لِعَهْدِهِمْ فَالْبَسْ لَهُمْ جِلْبَاباً مِنَ اللِّينِ تَشُوبُهُ بِطَرَفٍ مِنَ الشِّدَّةِ وَ دَاوِلْ لَهُمْ بَيْنَ الْقَسْوَةِ وَ الرَّأْفَةِ وَ امْزُجْ لَهُمْ بَيْنَ التَّقْرِيبِ وَ الْإِدْنَاءِ وَ الْإِبْعَادِ وَ الْإِقْصَاءِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ}}؛ | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
آیا در هیچ [[حکومتی]] جز در [[حکومت‌های الهی]] [[اسلامی]] می‌توانید [[حاکم]] کشوری را پیدا کنید که [[استاندار]] یا [[فرماندار]] خود را به خاطر برخورد تند با [[رعیت]]، [[مؤاخذه]] و ملامت کند؟ آن هم برای بد رفتاری به غیر همکیشان خود که این کار را در غیر از [[حکومت]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} و [[پیروان]] او نمی‌توان پیدا کرد.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۳۶۰.</ref> | آیا در هیچ [[حکومتی]] جز در [[حکومت‌های الهی]] [[اسلامی]] می‌توانید [[حاکم]] کشوری را پیدا کنید که [[استاندار]] یا [[فرماندار]] خود را به خاطر برخورد تند با [[رعیت]]، [[مؤاخذه]] و ملامت کند؟ آن هم برای بد رفتاری به غیر همکیشان خود که این کار را در غیر از [[حکومت]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} و [[پیروان]] او نمی‌توان پیدا کرد.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۳۶۰.</ref> | ||
== [[امام علی]] {{ع}} و بحث [[آزاد]] با [[اهل کتاب]] == | == [[امام علی]] {{ع}} و بحث [[آزاد]] با [[اهل کتاب]] == | ||
[[ارشاد]] و [[هدایت]] [[گمراهان]]، [[وظیفه]] اصلی همه [[پیامبران]] و [[امامان معصوم]] {{عم}} و [[رهبران دینی]] است. آن بزرگواران از روش‌های مختلفی برای امر ارشاد استفاده می‌کردند. یکی از آن روش‌ها بحث و [[مناظره]] و یا «[[جدال احسن]]» است. در [[سیره ائمه معصومین]] {{عم}} چنین مناظراتی دیده می‌شود و حتی آنان بعضی از [[اصحاب]] خود را برای چنین کاری [[تربیت]] می‌کردند. | [[ارشاد]] و [[هدایت]] [[گمراهان]]، [[وظیفه]] اصلی همه [[پیامبران]] و [[امامان معصوم]] {{عم}} و [[رهبران دینی]] است. آن بزرگواران از روش‌های مختلفی برای امر ارشاد استفاده می‌کردند. یکی از آن روش‌ها بحث و [[مناظره]] و یا «[[جدال احسن]]» است. در [[سیره ائمه معصومین]] {{عم}} چنین مناظراتی دیده می‌شود و حتی آنان بعضی از [[اصحاب]] خود را برای چنین کاری [[تربیت]] می‌کردند. | ||