اشیم ضبابی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۴۲

مقدمه

اشیم منسوب به تیره بنی ضباب از قبیله بنی کلاب است^[۱]. درباره او مطالب چندانی دانسته نیست، اما منابع در صحابی بودنش اتفاق دارند^[۲]. منابع، تنها به ذکر نام و ماجرای ارث بردن زن اشیم از او بسنده کرده‌اند.

اشیم در حالی که مسلمان بود، در زمان رسول خدا (ص) به خطا کشته شد^[۳]، اما در کجا و چگونه معلوم نیست. بعدها عمر بن خطاب فتوا داد زن، از دیه شوی خود ارث نمی‌برد. عده‌ای از صحابه با این حکم مخالفت کردند. در این باره از صحابه رسول خدا (ص) سؤال شد و ضحاک بن سفیان کلابی گفت: هنگامی که اشیم کشته شد، رسول خدا (ص) حکم کرد زن اشیم را از دیه او ارث دهیم و ما نیز چنین کردیم^[۴].

سعید بن مسیب گوید: عمر بن خطاب در منی خطبه خواند و از پیش خود درباره میراث زن از دیه شوهر سخنانی گفت، اما با اعتراض ضحاک بن سفیان^[۵]، رو به رو شد. عمر از فتوایش برگشت^[۶]. به هر روی، برای ارث بردن زن از دیه همسر، به داستان اشیم استشهاد شده است^[۷]^[۸]

منابع

محمدی، رمضان، مقاله «اشیم ضبابی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲

پانویس

↑ ابن ماکولا، ج۵، ص۲۱۷؛ ابن عساکر، ج۲۳، ص۱۸۶.
↑ ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۴۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۴۱.
↑ احمد بن حنبل، ج۳، ص۴۵۳؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۴۱؛ طبرانی، ج۸، ص۳۰۰.
↑ ابن ماجه، ج۲، ص۸۸۳؛ ابوداوود، ج۲، ص۱۲؛ شافعی، ص۲۰۳؛ بیهقی، ج۸، ص۵۷ و ۱۳۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۱.
↑ با کمی اختلاف، ر. ک: ابن ابی عاصم، ج۳، ص۱۶۶.
↑ نووی، ج۱۸، ص۴۳۷؛ مالک، ج۲، ص۸۶۶.
↑ ترمذی، ج۲، ص۴۳۴؛ عبدالرزاق صنعانی، ج۹، ص۳۹۸؛ طوسی، ج۴، ص۱۱۵.
↑ محمدی، رمضان، مقاله «اشیم ضبابی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۹۶.

[1] ابن ماکولا، ج۵، ص۲۱۷؛ ابن عساکر، ج۲۳، ص۱۸۶.

[2] ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۴۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۴۱.

[3] احمد بن حنبل، ج۳، ص۴۵۳؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۴۱؛ طبرانی، ج۸، ص۳۰۰.

[4] ابن ماجه، ج۲، ص۸۸۳؛ ابوداوود، ج۲، ص۱۲؛ شافعی، ص۲۰۳؛ بیهقی، ج۸، ص۵۷ و ۱۳۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۱.

[5] با کمی اختلاف، ر. ک: ابن ابی عاصم، ج۳، ص۱۶۶.

[6] نووی، ج۱۸، ص۴۳۷؛ مالک، ج۲، ص۸۶۶.

[7] ترمذی، ج۲، ص۴۳۴؛ عبدالرزاق صنعانی، ج۹، ص۳۹۸؛ طوسی، ج۴، ص۱۱۵.

[8] محمدی، رمضان، مقاله «اشیم ضبابی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۹۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

@@ خط ۴: / خط ۴: @@
 اشیم منسوب به تیره بنی ضباب از [[قبیله]] [[بنی کلاب]] است<ref>ابن ماکولا، ج۵، ص۲۱۷؛ ابن عساکر، ج۲۳، ص۱۸۶.</ref>. درباره او مطالب چندانی دانسته نیست، اما منابع در [[صحابی]] بودنش اتفاق دارند<ref>ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۴۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۴۱.</ref>. منابع، تنها به ذکر نام و ماجرای [[ارث]] بردن [[زن]] اشیم از او بسنده کرده‌اند.
-اشیم در حالی که [[مسلمان]] بود، در [[زمان رسول خدا]] {{صل}} به [[خطا]] کشته شد<ref>احمد بن حنبل، ج۳، ص۴۵۳؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۴۱؛ طبرانی، ج۸، ص۳۰۰.</ref>، اما در کجا و چگونه معلوم نیست. بعدها [[عمر بن خطاب]] [[فتوا]] داد زن، از دیه شوی خود ارث نمی‌برد. عده‌ای از [[صحابه]] با این [[حکم]] [[مخالفت]] کردند. در این باره از [[صحابه رسول خدا]] {{صل}} سؤال شد و [[ضحاک بن سفیان کلابی]] گفت: هنگامی که اشیم کشته شد، [[رسول خدا]] {{صل}} [[حکم]] کرد زن اشیم را از دیه او ارث دهیم و ما نیز چنین کردیم<ref>ابن ماجه، ج۲، ص۸۸۳؛ ابوداود، ج۲، ص۱۲؛ شافعی، ص۲۰۳؛ بیهقی، ج۸، ص۵۷ و ۱۳۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۱.</ref>.
+اشیم در حالی که [[مسلمان]] بود، در [[زمان رسول خدا]] {{صل}} به [[خطا]] کشته شد<ref>احمد بن حنبل، ج۳، ص۴۵۳؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۴۱؛ طبرانی، ج۸، ص۳۰۰.</ref>، اما در کجا و چگونه معلوم نیست. بعدها [[عمر بن خطاب]] [[فتوا]] داد زن، از دیه شوی خود ارث نمی‌برد. عده‌ای از [[صحابه]] با این [[حکم]] [[مخالفت]] کردند. در این باره از [[صحابه رسول خدا]] {{صل}} سؤال شد و [[ضحاک بن سفیان کلابی]] گفت: هنگامی که اشیم کشته شد، [[رسول خدا]] {{صل}} [[حکم]] کرد زن اشیم را از دیه او ارث دهیم و ما نیز چنین کردیم<ref>ابن ماجه، ج۲، ص۸۸۳؛ ابوداوود، ج۲، ص۱۲؛ شافعی، ص۲۰۳؛ بیهقی، ج۸، ص۵۷ و ۱۳۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۱.</ref>.
 [[سعید بن مسیب]] گوید: عمر بن خطاب در [[منی]] [[خطبه]] خواند و از پیش خود درباره [[میراث]] [[زن]] از دیه شوهر سخنانی گفت، اما با [[اعتراض]] [[ضحاک بن سفیان]]<ref>با کمی اختلاف، ر. ک: ابن ابی عاصم، ج۳، ص۱۶۶.</ref>، رو به رو شد. عمر از فتوایش برگشت<ref>نووی، ج۱۸، ص۴۳۷؛ مالک، ج۲، ص۸۶۶.</ref>. به هر روی، برای ارث بردن زن از دیه [[همسر]]، به داستان اشیم [[استشهاد]] شده است<ref>ترمذی، ج۲، ص۴۳۴؛ عبدالرزاق صنعانی، ج۹، ص۳۹۸؛ طوسی، ج۴، ص۱۱۵.</ref><ref>[[رمضان محمدی|محمدی، رمضان]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اشیم ضبابی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۹۶.</ref>