ایکه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود')
 
خط ۱۷: خط ۱۷:
«بعضی از [[اهل تفسیر]]، [[اصحاب ایکه]] را همان قوم مدین شناخته و برخی آنان را [[قوم]] و دیگری دانسته‌اند که شعیب{{ع}} برایشان نیز [[رسالت]] داشته است. ولی در [[آیات]] ۱۷۶ و ۱۷۷ [[سوره شعرا]] آمده است که «اصحاب ایکه [[پیامبران]] را [[دروغگو]] انگاشتند، آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا [[پروا]] نمی‌کنید؟» و لذا می‌توان نتیجه گرفت که [[اصحاب]] ایک قومی بوده‌اند که شعیب [[پیامبر]] آنان بوده است. از سوی دیگر [[آیه]] ۸۵ [[سوره اعراف]] و آیه ۸۴ [[سوره هود]] به روشنی می‌گوید که شعیب پیامبر [[سرزمین]] یا قوم مدین بوده است. سرزمین این قوم را در شبه جزیره سینا یا نزدیکی آن و در حاشیه بحر قلزم دانسته‌اند»<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۲۳۴؛ و ر.ک: قاموس قرآن، ص۱۵۲، ج۱. </ref>. «در [[قرآن مجید]] این [[قوم]] [[قوم شعیب]]{{ع}} به وصف [[ظلم]] متصف گردیده‌اند و در ردیف [[اقوام]] دیگری که [[پیغمبران]] را [[تکذیب]] کرده‌اند به شمار رفته‌اند. [[حضرت شعیب]]{{ع}} آنان را [[پند]] می‌دهد و به [[تقوی]] و [[پرهیزکاری]] [[دعوت]] می‌کند لکن آنان او را [[دروغگو]] می‌پندارند و بالاخره [[عذاب]] نازل شده و هلاک می‌گردند»<ref>محمدرسول کیانی، اعلام قرآن، ص۲۳.</ref> «روزی هوا به شدت داغ شد، چنان که [[اهل]] [[شهر]] به صحرا روی آورند آوردند. در آنجا ابری پدید آمد و همگان در سایه‌اش [[پناه]] گرفتند. به یکباره از [[ابر]] (ظله) آتشی بارید و همه - مگر معدودی که به [[شعیب]] [[ایمان]] آورده بودند- در کام کشید»<ref>اطلاعات قرآنی، ص۹۲.</ref>. «نام شعیب [[پیامبر]] قریب به ده بار در [[قرآن کریم]] در سوره‌های عنکبوت، [[اعراف]]، شعرا و [[هود]] آمده است»<ref>شهباز آزادمهر، تاریخ انبیاء.</ref>.
«بعضی از [[اهل تفسیر]]، [[اصحاب ایکه]] را همان قوم مدین شناخته و برخی آنان را [[قوم]] و دیگری دانسته‌اند که شعیب{{ع}} برایشان نیز [[رسالت]] داشته است. ولی در [[آیات]] ۱۷۶ و ۱۷۷ [[سوره شعرا]] آمده است که «اصحاب ایکه [[پیامبران]] را [[دروغگو]] انگاشتند، آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا [[پروا]] نمی‌کنید؟» و لذا می‌توان نتیجه گرفت که [[اصحاب]] ایک قومی بوده‌اند که شعیب [[پیامبر]] آنان بوده است. از سوی دیگر [[آیه]] ۸۵ [[سوره اعراف]] و آیه ۸۴ [[سوره هود]] به روشنی می‌گوید که شعیب پیامبر [[سرزمین]] یا قوم مدین بوده است. سرزمین این قوم را در شبه جزیره سینا یا نزدیکی آن و در حاشیه بحر قلزم دانسته‌اند»<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۲۳۴؛ و ر.ک: قاموس قرآن، ص۱۵۲، ج۱. </ref>. «در [[قرآن مجید]] این [[قوم]] [[قوم شعیب]]{{ع}} به وصف [[ظلم]] متصف گردیده‌اند و در ردیف [[اقوام]] دیگری که [[پیغمبران]] را [[تکذیب]] کرده‌اند به شمار رفته‌اند. [[حضرت شعیب]]{{ع}} آنان را [[پند]] می‌دهد و به [[تقوی]] و [[پرهیزکاری]] [[دعوت]] می‌کند لکن آنان او را [[دروغگو]] می‌پندارند و بالاخره [[عذاب]] نازل شده و هلاک می‌گردند»<ref>محمدرسول کیانی، اعلام قرآن، ص۲۳.</ref> «روزی هوا به شدت داغ شد، چنان که [[اهل]] [[شهر]] به صحرا روی آورند آوردند. در آنجا ابری پدید آمد و همگان در سایه‌اش [[پناه]] گرفتند. به یکباره از [[ابر]] (ظله) آتشی بارید و همه - مگر معدودی که به [[شعیب]] [[ایمان]] آورده بودند- در کام کشید»<ref>اطلاعات قرآنی، ص۹۲.</ref>. «نام شعیب [[پیامبر]] قریب به ده بار در [[قرآن کریم]] در سوره‌های عنکبوت، [[اعراف]]، شعرا و [[هود]] آمده است»<ref>شهباز آزادمهر، تاریخ انبیاء.</ref>.


در کتب [[عهد قدیم]] چندین بار از «[[ایلا]] یا [[ایله]] و یا [[ایلوت]]» نام برده شده است که در ساحل شرقی [[دریای قلزم]] واقع بوده و [[اسرائیلیان]] هنگام خروج از [[مصر]] از این شهر گذشته‌اند و [[حضرت داود]] آن را مسخر کرده و در [[زمان]] [[حضرت سلیمان]] آباد شده است. [[مفسرین اسلامی]] [[قصه]] «[[اصحاب سبت]]» را مربوط به [[قریه]] ایله می‌دانند و قریه ایله را نزدیک به [[مدین]] نشان می‌دهند، لکن از اصحاب سبت در کتاب [[عهد عتیق]] اثری نیست و قریه ایله از جهت [[نقضقوانین]] «سبت» در آن کتب اثری ندارد. چون [[قریه ایله]] نزدیک به [[مدینه]] است و در لغت [[عبری]] معنی اصلی ایله، درختان بوده و این نام به صورت‌های گوناگون نیز در آمده است، می‌توان [[حدس]] زد که [[اصحاب ایکه]] [[مردم]] ناحیه ایله‌اند که دوران [[ترقی]] و [[انحطاط]] را پیاپی دیده‌اند»<ref>محمد خزائلی، اعلام قرآن، ص۱۴۴.</ref>.
در کتب [[عهد قدیم]] چندین بار از «[[ایلا]] یا [[ایله]] و یا [[ایلوت]]» نام برده شده است که در ساحل شرقی [[دریای قلزم]] واقع بوده و [[اسرائیلیان]] هنگام خروج از [[مصر]] از این شهر گذشته‌اند و [[حضرت داوود]] آن را مسخر کرده و در [[زمان]] [[حضرت سلیمان]] آباد شده است. [[مفسرین اسلامی]] [[قصه]] «[[اصحاب سبت]]» را مربوط به [[قریه]] ایله می‌دانند و قریه ایله را نزدیک به [[مدین]] نشان می‌دهند، لکن از اصحاب سبت در کتاب [[عهد عتیق]] اثری نیست و قریه ایله از جهت [[نقضقوانین]] «سبت» در آن کتب اثری ندارد. چون [[قریه ایله]] نزدیک به [[مدینه]] است و در لغت [[عبری]] معنی اصلی ایله، درختان بوده و این نام به صورت‌های گوناگون نیز در آمده است، می‌توان [[حدس]] زد که [[اصحاب ایکه]] [[مردم]] ناحیه ایله‌اند که دوران [[ترقی]] و [[انحطاط]] را پیاپی دیده‌اند»<ref>محمد خزائلی، اعلام قرآن، ص۱۴۴.</ref>.


نزدیکی ایکه با ایله ناخودآگاه [[ذهن]] [[انسان]] را متوجه شاخه شرقی دریای قلزم یعنی [[خلیج عقبه]] می‌کنند در اینجا مدین، ایله و [[معان]] با هم [[همسایگی]] دارند. «[[معان]]» نام جدید نام قدیمی [[مدین]] می‌باشد؛ لذا نتیجه این می‌شود که [[اصحاب ایکه]] در همین محدوده جغرافیایی ساکن بوده‌اند.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۷۰.</ref>
نزدیکی ایکه با ایله ناخودآگاه [[ذهن]] [[انسان]] را متوجه شاخه شرقی دریای قلزم یعنی [[خلیج عقبه]] می‌کنند در اینجا مدین، ایله و [[معان]] با هم [[همسایگی]] دارند. «[[معان]]» نام جدید نام قدیمی [[مدین]] می‌باشد؛ لذا نتیجه این می‌شود که [[اصحاب ایکه]] در همین محدوده جغرافیایی ساکن بوده‌اند.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۷۰.</ref>

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۶

مقدمه

  1. ﴿وَإِنْ كَانَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ لَظَالِمِينَ[۱].
  2. ﴿كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ[۲].
  3. ﴿وَثَمُودُ وَقَوْمُ لُوطٍ وَأَصْحَابُ الْأَيْكَةِ أُولَئِكَ الْأَحْزَابُ[۳].
  4. ﴿وَأَصْحَابُ الْأَيْكَةِ وَقَوْمُ تُبَّعٍ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ[۴].

ایک: جنگل، بیشه، نی‌زار، اهل لغت آن را به درختان بسیار و پیچیده معنی کرده‌اند[۵] الایک (گیا): درختان انبوه و پرپشت و زیاد، بیشه. الایکه: یک بیشه[۶]ایکه به معنی بیشه[۷] سیوطی در «الاتقان»[۸] می‌نویسد: الیکه. ولیکه. ولیکه، به فتح لام: کشور قوم شعیب است، و دومی: نام شهر آنها و اولی نام ناحیه آن می‌باشد. همو در الاتقان[۹] نوشته: «ابن عساکر در تاریخ خود از عبدالله بن عمر و مرفوعاً آورده که: قوم مدین و اصحاب الایکه دو امت هستند که خداوند شعیب را به سوی آنان فرستاد.

«بعضی از اهل تفسیر، اصحاب ایکه را همان قوم مدین شناخته و برخی آنان را قوم و دیگری دانسته‌اند که شعیب(ع) برایشان نیز رسالت داشته است. ولی در آیات ۱۷۶ و ۱۷۷ سوره شعرا آمده است که «اصحاب ایکه پیامبران را دروغگو انگاشتند، آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا پروا نمی‌کنید؟» و لذا می‌توان نتیجه گرفت که اصحاب ایک قومی بوده‌اند که شعیب پیامبر آنان بوده است. از سوی دیگر آیه ۸۵ سوره اعراف و آیه ۸۴ سوره هود به روشنی می‌گوید که شعیب پیامبر سرزمین یا قوم مدین بوده است. سرزمین این قوم را در شبه جزیره سینا یا نزدیکی آن و در حاشیه بحر قلزم دانسته‌اند»[۱۰]. «در قرآن مجید این قوم قوم شعیب(ع) به وصف ظلم متصف گردیده‌اند و در ردیف اقوام دیگری که پیغمبران را تکذیب کرده‌اند به شمار رفته‌اند. حضرت شعیب(ع) آنان را پند می‌دهد و به تقوی و پرهیزکاری دعوت می‌کند لکن آنان او را دروغگو می‌پندارند و بالاخره عذاب نازل شده و هلاک می‌گردند»[۱۱] «روزی هوا به شدت داغ شد، چنان که اهل شهر به صحرا روی آورند آوردند. در آنجا ابری پدید آمد و همگان در سایه‌اش پناه گرفتند. به یکباره از ابر (ظله) آتشی بارید و همه - مگر معدودی که به شعیب ایمان آورده بودند- در کام کشید»[۱۲]. «نام شعیب پیامبر قریب به ده بار در قرآن کریم در سوره‌های عنکبوت، اعراف، شعرا و هود آمده است»[۱۳].

در کتب عهد قدیم چندین بار از «ایلا یا ایله و یا ایلوت» نام برده شده است که در ساحل شرقی دریای قلزم واقع بوده و اسرائیلیان هنگام خروج از مصر از این شهر گذشته‌اند و حضرت داوود آن را مسخر کرده و در زمان حضرت سلیمان آباد شده است. مفسرین اسلامی قصه «اصحاب سبت» را مربوط به قریه ایله می‌دانند و قریه ایله را نزدیک به مدین نشان می‌دهند، لکن از اصحاب سبت در کتاب عهد عتیق اثری نیست و قریه ایله از جهت نقضقوانین «سبت» در آن کتب اثری ندارد. چون قریه ایله نزدیک به مدینه است و در لغت عبری معنی اصلی ایله، درختان بوده و این نام به صورت‌های گوناگون نیز در آمده است، می‌توان حدس زد که اصحاب ایکه مردم ناحیه ایله‌اند که دوران ترقی و انحطاط را پیاپی دیده‌اند»[۱۴].

نزدیکی ایکه با ایله ناخودآگاه ذهن انسان را متوجه شاخه شرقی دریای قلزم یعنی خلیج عقبه می‌کنند در اینجا مدین، ایله و معان با هم همسایگی دارند. «معان» نام جدید نام قدیمی مدین می‌باشد؛ لذا نتیجه این می‌شود که اصحاب ایکه در همین محدوده جغرافیایی ساکن بوده‌اند.[۱۵]

منابع

پانویس

  1. «و «اصحاب ایکه» به راستی ستمگر بودند» سوره حجر، آیه ۷۸.
  2. ««اصحاب ایکه» پیامبران را دروغگو شمردند» سوره شعراء، آیه ۱۷۶.
  3. «و ثمود و قوم لوط و «اصحاب ایکه» همان گروه‌ها (ی شکست خورده) بودند» سوره ص، آیه ۱۳.
  4. «و اصحاب ایکه و قوم تبّع همگی پیامبران را دروغزن خواندند آنگاه بیم دادن من (بر آنان) به حقیقت پیوست» سوره ق، آیه ۱۴.
  5. قاموس قرآن، ج۱، ص۱۰۱؛ دایرة المعارف تشیع، ج۲، ص۹؛ دانشنامه قرآن، ج۲، ص۲۳۴.
  6. المنجد، ص۴۵.
  7. محمدرسول کیانی، اعلام قرآن، ص۲۳.
  8. الاتقان، ص۵۴۲.
  9. الاتقان، ص۴۴.
  10. دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۲۳۴؛ و ر.ک: قاموس قرآن، ص۱۵۲، ج۱.
  11. محمدرسول کیانی، اعلام قرآن، ص۲۳.
  12. اطلاعات قرآنی، ص۹۲.
  13. شهباز آزادمهر، تاریخ انبیاء.
  14. محمد خزائلی، اعلام قرآن، ص۱۴۴.
  15. فرزانه، محرم، اماکن جغرافیایی در قرآن، ص ۲۷۰.