ایکه در قرآن: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود') |
||
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
«بعضی از [[اهل تفسیر]]، [[اصحاب ایکه]] را همان قوم مدین شناخته و برخی آنان را [[قوم]] و دیگری دانستهاند که شعیب{{ع}} برایشان نیز [[رسالت]] داشته است. ولی در [[آیات]] ۱۷۶ و ۱۷۷ [[سوره شعرا]] آمده است که «اصحاب ایکه [[پیامبران]] را [[دروغگو]] انگاشتند، آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا [[پروا]] نمیکنید؟» و لذا میتوان نتیجه گرفت که [[اصحاب]] ایک قومی بودهاند که شعیب [[پیامبر]] آنان بوده است. از سوی دیگر [[آیه]] ۸۵ [[سوره اعراف]] و آیه ۸۴ [[سوره هود]] به روشنی میگوید که شعیب پیامبر [[سرزمین]] یا قوم مدین بوده است. سرزمین این قوم را در شبه جزیره سینا یا نزدیکی آن و در حاشیه بحر قلزم دانستهاند»<ref>دانشنامه قرآن و قرآنپژوهی، ۲۳۴؛ و ر.ک: قاموس قرآن، ص۱۵۲، ج۱. </ref>. «در [[قرآن مجید]] این [[قوم]] [[قوم شعیب]]{{ع}} به وصف [[ظلم]] متصف گردیدهاند و در ردیف [[اقوام]] دیگری که [[پیغمبران]] را [[تکذیب]] کردهاند به شمار رفتهاند. [[حضرت شعیب]]{{ع}} آنان را [[پند]] میدهد و به [[تقوی]] و [[پرهیزکاری]] [[دعوت]] میکند لکن آنان او را [[دروغگو]] میپندارند و بالاخره [[عذاب]] نازل شده و هلاک میگردند»<ref>محمدرسول کیانی، اعلام قرآن، ص۲۳.</ref> «روزی هوا به شدت داغ شد، چنان که [[اهل]] [[شهر]] به صحرا روی آورند آوردند. در آنجا ابری پدید آمد و همگان در سایهاش [[پناه]] گرفتند. به یکباره از [[ابر]] (ظله) آتشی بارید و همه - مگر معدودی که به [[شعیب]] [[ایمان]] آورده بودند- در کام کشید»<ref>اطلاعات قرآنی، ص۹۲.</ref>. «نام شعیب [[پیامبر]] قریب به ده بار در [[قرآن کریم]] در سورههای عنکبوت، [[اعراف]]، شعرا و [[هود]] آمده است»<ref>شهباز آزادمهر، تاریخ انبیاء.</ref>. | «بعضی از [[اهل تفسیر]]، [[اصحاب ایکه]] را همان قوم مدین شناخته و برخی آنان را [[قوم]] و دیگری دانستهاند که شعیب{{ع}} برایشان نیز [[رسالت]] داشته است. ولی در [[آیات]] ۱۷۶ و ۱۷۷ [[سوره شعرا]] آمده است که «اصحاب ایکه [[پیامبران]] را [[دروغگو]] انگاشتند، آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا [[پروا]] نمیکنید؟» و لذا میتوان نتیجه گرفت که [[اصحاب]] ایک قومی بودهاند که شعیب [[پیامبر]] آنان بوده است. از سوی دیگر [[آیه]] ۸۵ [[سوره اعراف]] و آیه ۸۴ [[سوره هود]] به روشنی میگوید که شعیب پیامبر [[سرزمین]] یا قوم مدین بوده است. سرزمین این قوم را در شبه جزیره سینا یا نزدیکی آن و در حاشیه بحر قلزم دانستهاند»<ref>دانشنامه قرآن و قرآنپژوهی، ۲۳۴؛ و ر.ک: قاموس قرآن، ص۱۵۲، ج۱. </ref>. «در [[قرآن مجید]] این [[قوم]] [[قوم شعیب]]{{ع}} به وصف [[ظلم]] متصف گردیدهاند و در ردیف [[اقوام]] دیگری که [[پیغمبران]] را [[تکذیب]] کردهاند به شمار رفتهاند. [[حضرت شعیب]]{{ع}} آنان را [[پند]] میدهد و به [[تقوی]] و [[پرهیزکاری]] [[دعوت]] میکند لکن آنان او را [[دروغگو]] میپندارند و بالاخره [[عذاب]] نازل شده و هلاک میگردند»<ref>محمدرسول کیانی، اعلام قرآن، ص۲۳.</ref> «روزی هوا به شدت داغ شد، چنان که [[اهل]] [[شهر]] به صحرا روی آورند آوردند. در آنجا ابری پدید آمد و همگان در سایهاش [[پناه]] گرفتند. به یکباره از [[ابر]] (ظله) آتشی بارید و همه - مگر معدودی که به [[شعیب]] [[ایمان]] آورده بودند- در کام کشید»<ref>اطلاعات قرآنی، ص۹۲.</ref>. «نام شعیب [[پیامبر]] قریب به ده بار در [[قرآن کریم]] در سورههای عنکبوت، [[اعراف]]، شعرا و [[هود]] آمده است»<ref>شهباز آزادمهر، تاریخ انبیاء.</ref>. | ||
در کتب [[عهد قدیم]] چندین بار از «[[ایلا]] یا [[ایله]] و یا [[ایلوت]]» نام برده شده است که در ساحل شرقی [[دریای قلزم]] واقع بوده و [[اسرائیلیان]] هنگام خروج از [[مصر]] از این شهر گذشتهاند و [[حضرت | در کتب [[عهد قدیم]] چندین بار از «[[ایلا]] یا [[ایله]] و یا [[ایلوت]]» نام برده شده است که در ساحل شرقی [[دریای قلزم]] واقع بوده و [[اسرائیلیان]] هنگام خروج از [[مصر]] از این شهر گذشتهاند و [[حضرت داوود]] آن را مسخر کرده و در [[زمان]] [[حضرت سلیمان]] آباد شده است. [[مفسرین اسلامی]] [[قصه]] «[[اصحاب سبت]]» را مربوط به [[قریه]] ایله میدانند و قریه ایله را نزدیک به [[مدین]] نشان میدهند، لکن از اصحاب سبت در کتاب [[عهد عتیق]] اثری نیست و قریه ایله از جهت [[نقضقوانین]] «سبت» در آن کتب اثری ندارد. چون [[قریه ایله]] نزدیک به [[مدینه]] است و در لغت [[عبری]] معنی اصلی ایله، درختان بوده و این نام به صورتهای گوناگون نیز در آمده است، میتوان [[حدس]] زد که [[اصحاب ایکه]] [[مردم]] ناحیه ایلهاند که دوران [[ترقی]] و [[انحطاط]] را پیاپی دیدهاند»<ref>محمد خزائلی، اعلام قرآن، ص۱۴۴.</ref>. | ||
نزدیکی ایکه با ایله ناخودآگاه [[ذهن]] [[انسان]] را متوجه شاخه شرقی دریای قلزم یعنی [[خلیج عقبه]] میکنند در اینجا مدین، ایله و [[معان]] با هم [[همسایگی]] دارند. «[[معان]]» نام جدید نام قدیمی [[مدین]] میباشد؛ لذا نتیجه این میشود که [[اصحاب ایکه]] در همین محدوده جغرافیایی ساکن بودهاند.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۷۰.</ref> | نزدیکی ایکه با ایله ناخودآگاه [[ذهن]] [[انسان]] را متوجه شاخه شرقی دریای قلزم یعنی [[خلیج عقبه]] میکنند در اینجا مدین، ایله و [[معان]] با هم [[همسایگی]] دارند. «[[معان]]» نام جدید نام قدیمی [[مدین]] میباشد؛ لذا نتیجه این میشود که [[اصحاب ایکه]] در همین محدوده جغرافیایی ساکن بودهاند.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۷۰.</ref> |
نسخهٔ کنونی تا ۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۶
مقدمه
- ﴿وَإِنْ كَانَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ لَظَالِمِينَ﴾[۱].
- ﴿كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ﴾[۲].
- ﴿وَثَمُودُ وَقَوْمُ لُوطٍ وَأَصْحَابُ الْأَيْكَةِ أُولَئِكَ الْأَحْزَابُ﴾[۳].
- ﴿وَأَصْحَابُ الْأَيْكَةِ وَقَوْمُ تُبَّعٍ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ﴾[۴].
ایک: جنگل، بیشه، نیزار، اهل لغت آن را به درختان بسیار و پیچیده معنی کردهاند[۵] الایک (گیا): درختان انبوه و پرپشت و زیاد، بیشه. الایکه: یک بیشه[۶]ایکه به معنی بیشه[۷] سیوطی در «الاتقان»[۸] مینویسد: الیکه. ولیکه. ولیکه، به فتح لام: کشور قوم شعیب است، و دومی: نام شهر آنها و اولی نام ناحیه آن میباشد. همو در الاتقان[۹] نوشته: «ابن عساکر در تاریخ خود از عبدالله بن عمر و مرفوعاً آورده که: قوم مدین و اصحاب الایکه دو امت هستند که خداوند شعیب را به سوی آنان فرستاد.
«بعضی از اهل تفسیر، اصحاب ایکه را همان قوم مدین شناخته و برخی آنان را قوم و دیگری دانستهاند که شعیب(ع) برایشان نیز رسالت داشته است. ولی در آیات ۱۷۶ و ۱۷۷ سوره شعرا آمده است که «اصحاب ایکه پیامبران را دروغگو انگاشتند، آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا پروا نمیکنید؟» و لذا میتوان نتیجه گرفت که اصحاب ایک قومی بودهاند که شعیب پیامبر آنان بوده است. از سوی دیگر آیه ۸۵ سوره اعراف و آیه ۸۴ سوره هود به روشنی میگوید که شعیب پیامبر سرزمین یا قوم مدین بوده است. سرزمین این قوم را در شبه جزیره سینا یا نزدیکی آن و در حاشیه بحر قلزم دانستهاند»[۱۰]. «در قرآن مجید این قوم قوم شعیب(ع) به وصف ظلم متصف گردیدهاند و در ردیف اقوام دیگری که پیغمبران را تکذیب کردهاند به شمار رفتهاند. حضرت شعیب(ع) آنان را پند میدهد و به تقوی و پرهیزکاری دعوت میکند لکن آنان او را دروغگو میپندارند و بالاخره عذاب نازل شده و هلاک میگردند»[۱۱] «روزی هوا به شدت داغ شد، چنان که اهل شهر به صحرا روی آورند آوردند. در آنجا ابری پدید آمد و همگان در سایهاش پناه گرفتند. به یکباره از ابر (ظله) آتشی بارید و همه - مگر معدودی که به شعیب ایمان آورده بودند- در کام کشید»[۱۲]. «نام شعیب پیامبر قریب به ده بار در قرآن کریم در سورههای عنکبوت، اعراف، شعرا و هود آمده است»[۱۳].
در کتب عهد قدیم چندین بار از «ایلا یا ایله و یا ایلوت» نام برده شده است که در ساحل شرقی دریای قلزم واقع بوده و اسرائیلیان هنگام خروج از مصر از این شهر گذشتهاند و حضرت داوود آن را مسخر کرده و در زمان حضرت سلیمان آباد شده است. مفسرین اسلامی قصه «اصحاب سبت» را مربوط به قریه ایله میدانند و قریه ایله را نزدیک به مدین نشان میدهند، لکن از اصحاب سبت در کتاب عهد عتیق اثری نیست و قریه ایله از جهت نقضقوانین «سبت» در آن کتب اثری ندارد. چون قریه ایله نزدیک به مدینه است و در لغت عبری معنی اصلی ایله، درختان بوده و این نام به صورتهای گوناگون نیز در آمده است، میتوان حدس زد که اصحاب ایکه مردم ناحیه ایلهاند که دوران ترقی و انحطاط را پیاپی دیدهاند»[۱۴].
نزدیکی ایکه با ایله ناخودآگاه ذهن انسان را متوجه شاخه شرقی دریای قلزم یعنی خلیج عقبه میکنند در اینجا مدین، ایله و معان با هم همسایگی دارند. «معان» نام جدید نام قدیمی مدین میباشد؛ لذا نتیجه این میشود که اصحاب ایکه در همین محدوده جغرافیایی ساکن بودهاند.[۱۵]
منابع
پانویس
- ↑ «و «اصحاب ایکه» به راستی ستمگر بودند» سوره حجر، آیه ۷۸.
- ↑ ««اصحاب ایکه» پیامبران را دروغگو شمردند» سوره شعراء، آیه ۱۷۶.
- ↑ «و ثمود و قوم لوط و «اصحاب ایکه» همان گروهها (ی شکست خورده) بودند» سوره ص، آیه ۱۳.
- ↑ «و اصحاب ایکه و قوم تبّع همگی پیامبران را دروغزن خواندند آنگاه بیم دادن من (بر آنان) به حقیقت پیوست» سوره ق، آیه ۱۴.
- ↑ قاموس قرآن، ج۱، ص۱۰۱؛ دایرة المعارف تشیع، ج۲، ص۹؛ دانشنامه قرآن، ج۲، ص۲۳۴.
- ↑ المنجد، ص۴۵.
- ↑ محمدرسول کیانی، اعلام قرآن، ص۲۳.
- ↑ الاتقان، ص۵۴۲.
- ↑ الاتقان، ص۴۴.
- ↑ دانشنامه قرآن و قرآنپژوهی، ۲۳۴؛ و ر.ک: قاموس قرآن، ص۱۵۲، ج۱.
- ↑ محمدرسول کیانی، اعلام قرآن، ص۲۳.
- ↑ اطلاعات قرآنی، ص۹۲.
- ↑ شهباز آزادمهر، تاریخ انبیاء.
- ↑ محمد خزائلی، اعلام قرآن، ص۱۴۴.
- ↑ فرزانه، محرم، اماکن جغرافیایی در قرآن، ص ۲۷۰.