توحید در اطاعت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علامه طباطبایی]] در مورد نحوه [[استدلال]] به این [[آیه]] می‌‏نویسد: "یعنی به [[حکم]] [[فطرت]] و [[عقل]]، "حق‏" به‌طور مطلق [[واجب]] الاتباع است. وقتی [[حق]] [[واجب]] الاتباع شد کسی که به [[حق]] [[دعوت]] می‏‌کند نیز باید [[واجب]] الاتباع باشد چون [[حق]] می‏گوید و به [[حق]] [[دعوت]] می‏‌کند چنین کسی باید از دیگران ترجیح داده شود"<ref>ان المتبع عند العقل هو الحق و لما کان الحق سبحانه هو الهادی الی الحق دون ما یدعونه بین الارباب من دون الله فلیکن هو المتبع دون ما یدعونه من الارباب.</ref>

از مجموع [[آیات]] و [[روایات]] استفاده می‏‌شود که تنها باید از [[خداوند]] [[اطاعت]] کرد و [[اطاعت]] غیر از [[خدا]] [[شرک]] و [[نامشروع]] است، چون هر حاکمی که با [[فرمان الهی]] [[حاکم]] نشود [[نامشروع]] است اما [[اطاعت]] [[انبیا]] و [[ائمه]] و... در طول اطاعت‏ خداست یا تجلی [[اطاعت]] اوست و با [[فرمان الهی]] [[اعمال]] [[حاکمیت]] می‌‏کنند، لذا [[اطاعت]] از آنان اطاعت‏ [[خدا]] محسوب می‏‌گردد و با [[توحید]] در [[اطاعت]] منافات ندارد چون مبنای [[حق]] در حاکمیت‏ [[سیاسی]] [[فرمان الهی]] است.