ابعاد روانشناختی انتظار امام مهدی چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۱۰
، ۲۴ نوامبر ۲۰۲۲وظیفهٔ شمارهٔ ۳، بخش دوم
جز (جایگزینی متن - '== منبعشناسی جامع مهدویت ==↵{{منبع جامع}}↵* کتابشناسی مهدویت؛↵* مقالهشناسی مهدویت؛↵* پایاننامهشناسی مهدویت.↵{{پایان منبع جامع}}↵' به '') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات پرسش | {{جعبه اطلاعات پرسش | ||
| موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]] | | موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]] | ||
| تصویر = 7626626268.jpg | | تصویر = 7626626268.jpg | ||
| مدخل بالاتر = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت]] / [[کارکردها، ویژگیها و آثار انتظار]] | | مدخل بالاتر = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت]] / [[کارکردها، ویژگیها و آثار انتظار]] | ||
| مدخل اصلی = [[ابعاد روانشناختی انتظار]] | | مدخل اصلی = [[ابعاد روانشناختی انتظار]] | ||
| مدخل وابسته = | | مدخل وابسته = | ||
| | | تعداد پاسخ = ۱۰ | ||
}} | }} | ||
'''ابعاد روانشناختی [[انتظار امام مهدی]] چیست؟''' یکی از سؤالهای مصداقی پرسشی تحت عنوان ''«[[انتظار چه ابعادی دارد؟ (پرسش)|انتظار چه ابعادی دارد؟»]]'' است. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود. | '''ابعاد روانشناختی [[انتظار امام مهدی]] چیست؟''' یکی از سؤالهای مصداقی پرسشی تحت عنوان ''«[[انتظار چه ابعادی دارد؟ (پرسش)|انتظار چه ابعادی دارد؟»]]'' است. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود. | ||
خط ۱۸: | خط ۱۵: | ||
* از لحاظ روانشناختی، [[انتظار امام]] [[معصوم]] {{ع}} حالتها و ابعاد زیر را در [[انسان]] پدید میآورد: | * از لحاظ روانشناختی، [[انتظار امام]] [[معصوم]] {{ع}} حالتها و ابعاد زیر را در [[انسان]] پدید میآورد: | ||
==== ابعاد شناختی ==== | ==== ابعاد شناختی ==== | ||
* [[انسان]] [[عصر غیبت]] باید دارای [[شناخت]] عمیق و [[بصیرت]] نافذ باشد، تا بتواند [[فرهنگ]] و فلسفۀ [[انتظار]] را به روشنی [[فهم]] کند، نسبت به موضوع آن [[بینش]] فراگیر به دست آورد، پیرامون آن به [[تفکر]] بپردازد، به تحقّق آن [[دل]] ببندد و [[امیدوار]] باشد. در این فرایند، اگر [[شناخت]] صحیح را به دست آورد، حقیقیت "[[امامت]]" و [[پیام]] [[انتظار]] را دریافته است، که این خود، پیامدهای مثبت روانی برای او در پی خواهد داشت، چنانکه [[امام صادق]] {{ع}} فرموده است: «هرکس امر [[امامت]] و [[رهبری]] را بشناسد، آنگاه پیش از [[قیام قائم]] از [[جهان]] برود، [[پاداش]] او مانند کسی است که در رکاب [[قائم]] [[شهید]] شود»<ref>{{متن حدیث|مَنْ عَرَفَ هَذَا الْأَمْرَ ثُمَّ مَاتَ قَبْلَ أَنْ یَقُومَ الْقَائِمُ{{ع}} کَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ قُتِلَ مَعَهُ}}؛ طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص۴۶۰. </ref> و اگر بدون [[شناخت امام زمان]] خویش بمیرد به [[رستگاری]] نرسیده است، چنانکه [[پیامبر اعظم]] {{صل}} میفرماید: «هرکس بمیرد و [[امام]] زمانش را نشناسد به [[مرگ جاهلیت]] مرده است»<ref>{{متن حدیث|وَ أَنَّ مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیَّةً}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، کمالالدین، ج۲، ص۴۰۹، ح۹. </ref>.<ref>ر.ک: [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]]، ص ۱۰۶ ـ ۱۲۷. </ref> | * [[انسان]] [[عصر غیبت]] باید دارای [[شناخت]] عمیق و [[بصیرت]] نافذ باشد، تا بتواند [[فرهنگ]] و فلسفۀ [[انتظار]] را به روشنی [[فهم]] کند، نسبت به موضوع آن [[بینش]] فراگیر به دست آورد، پیرامون آن به [[تفکر]] بپردازد، به تحقّق آن [[دل]] ببندد و [[امیدوار]] باشد. در این فرایند، اگر [[شناخت]] صحیح را به دست آورد، حقیقیت "[[امامت]]" و [[پیام]] [[انتظار]] را دریافته است، که این خود، پیامدهای مثبت روانی برای او در پی خواهد داشت، چنانکه [[امام صادق]] {{ع}} فرموده است: «هرکس امر [[امامت]] و [[رهبری]] را بشناسد، آنگاه پیش از [[قیام قائم]] از [[جهان]] برود، [[پاداش]] او مانند کسی است که در رکاب [[قائم]] [[شهید]] شود»<ref>{{متن حدیث|مَنْ عَرَفَ هَذَا الْأَمْرَ ثُمَّ مَاتَ قَبْلَ أَنْ یَقُومَ الْقَائِمُ {{ع}} کَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ قُتِلَ مَعَهُ}}؛ طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص۴۶۰. </ref> و اگر بدون [[شناخت امام زمان]] خویش بمیرد به [[رستگاری]] نرسیده است، چنانکه [[پیامبر اعظم]] {{صل}} میفرماید: «هرکس بمیرد و [[امام]] زمانش را نشناسد به [[مرگ جاهلیت]] مرده است»<ref>{{متن حدیث|وَ أَنَّ مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیَّةً}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، کمالالدین، ج۲، ص۴۰۹، ح۹. </ref>.<ref>ر.ک: [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]]، ص ۱۰۶ ـ ۱۲۷. </ref> | ||
==== ابعاد [[رفتاری]] ==== | ==== ابعاد [[رفتاری]] ==== | ||
* [[انتظار]]، [[آمادگی]] برای استقبال و [[همراهی]] "[[امام]] [[منتظَر]]" را میطلبد و بدون آن به بار نمینشیند. [[نهضت]] [[انتظار]]، به مثابه یک تحوّل بزرگ در [[تاریخ]] [[بشریت]]، پیش از هر چیز، [[نیازمند]] عناصر آماده و ارزشمند انسانی است که بتوانند این بار سنگین را به دوش بکشند؛ و این در درجۀ نخست، مستلزم بالا بردن سطح [[اندیشه]] و [[آگاهی]] و [[آمادگی فکری]] و روانی است<ref>ر.ک: [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]]، ص ۱۰۶ ـ ۱۲۷. </ref>. | * [[انتظار]]، [[آمادگی]] برای استقبال و [[همراهی]] "[[امام]] [[منتظَر]]" را میطلبد و بدون آن به بار نمینشیند. [[نهضت]] [[انتظار]]، به مثابه یک تحوّل بزرگ در [[تاریخ]] [[بشریت]]، پیش از هر چیز، [[نیازمند]] عناصر آماده و ارزشمند انسانی است که بتوانند این بار سنگین را به دوش بکشند؛ و این در درجۀ نخست، مستلزم بالا بردن سطح [[اندیشه]] و [[آگاهی]] و [[آمادگی فکری]] و روانی است<ref>ر.ک: [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]]، ص ۱۰۶ ـ ۱۲۷. </ref>. | ||
خط ۲۹: | خط ۲۶: | ||
* ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] بر این [[حقیقت]] [[استوار]] است که [[امام]] {{ع}} پیوند عمیقی از عطوفت، [[مودّت]]، و [[محبت]] نسبت به [[پیروان]] [[راستین]] خویش دارد. [[امام]] {{ع}} بسیار [[خیرخواه]] و نگران [[امت]] خویش است. این [[محبت]] و [[نگرانی]] نه از آن جهت است که حضرتش [[نیازمند]] [[امت]] باشد، بلکه از آن جهت است که او [[انسان کامل]] است، بر این اساس، مهر و [[محبت]] حضرتش نیز به [[غایت]] کمال است، به گونهای که بدون هیچ نیاز، نگران [[سرنوشت]] [[امت]] است و برای گرفتاری آنان [[غمگین]] و برای تردیدشان دلخون است چنانکه میفرماید: «از تردید گروهی از شما در دینباوری و [[شک]] و سرگردانی در (مسأله) [[ولایت]] و [[امامت]] [[آگاه]] شدم. این موضوع ما را نه به خاطر خود ما، بلکه به خاطر شما، [[غمگین]] و متأثر کرد؛ چون [[خدا]] با ماست و ما نیازی به دیگری نداریم»<ref>{{متن حدیث|مِنْ سُوءِ الْمُنْقَلَبِ إِنَّهُ أُنْهِیَ إِلَیَ ارْتِیَابُ جَمَاعَةٍ مِنْکُمْ فِی الدِّینِ وَ مَا دَخَلَهُمْ مِنَ الشَّکِّ وَ الْحَیْرَةِ فِی وُلَاةِ أَمْرِهِمْ فَغَمَّنَا ذَلِکَ لَکُمْ لَا لَنَا وَ سَأَوْنَا فِیکُمْ لَا فِینَا لِأَنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَلَا فَاقَةَ بِنَا إِلَی غَیْرِهِ}}؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۸. </ref>.<ref>ر.ک: [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]]، ص ۱۰۶ ـ ۱۲۷</ref> | * ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] بر این [[حقیقت]] [[استوار]] است که [[امام]] {{ع}} پیوند عمیقی از عطوفت، [[مودّت]]، و [[محبت]] نسبت به [[پیروان]] [[راستین]] خویش دارد. [[امام]] {{ع}} بسیار [[خیرخواه]] و نگران [[امت]] خویش است. این [[محبت]] و [[نگرانی]] نه از آن جهت است که حضرتش [[نیازمند]] [[امت]] باشد، بلکه از آن جهت است که او [[انسان کامل]] است، بر این اساس، مهر و [[محبت]] حضرتش نیز به [[غایت]] کمال است، به گونهای که بدون هیچ نیاز، نگران [[سرنوشت]] [[امت]] است و برای گرفتاری آنان [[غمگین]] و برای تردیدشان دلخون است چنانکه میفرماید: «از تردید گروهی از شما در دینباوری و [[شک]] و سرگردانی در (مسأله) [[ولایت]] و [[امامت]] [[آگاه]] شدم. این موضوع ما را نه به خاطر خود ما، بلکه به خاطر شما، [[غمگین]] و متأثر کرد؛ چون [[خدا]] با ماست و ما نیازی به دیگری نداریم»<ref>{{متن حدیث|مِنْ سُوءِ الْمُنْقَلَبِ إِنَّهُ أُنْهِیَ إِلَیَ ارْتِیَابُ جَمَاعَةٍ مِنْکُمْ فِی الدِّینِ وَ مَا دَخَلَهُمْ مِنَ الشَّکِّ وَ الْحَیْرَةِ فِی وُلَاةِ أَمْرِهِمْ فَغَمَّنَا ذَلِکَ لَکُمْ لَا لَنَا وَ سَأَوْنَا فِیکُمْ لَا فِینَا لِأَنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَلَا فَاقَةَ بِنَا إِلَی غَیْرِهِ}}؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۸. </ref>.<ref>ر.ک: [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]]، ص ۱۰۶ ـ ۱۲۷</ref> | ||
* بعد [[عاطفی]] [[انتظار]] را در موارد زیر میتوان بیان کرد: | * بعد [[عاطفی]] [[انتظار]] را در موارد زیر میتوان بیان کرد: | ||
# [[امید]]: انتظارِ [[نور]] سپید، بارقۀ [[امید]] را در [[دل]] [[انسان]] زنده میکند: [[امام علی]]{{ع}} فرمود: «[[مردم]]! در واپسین حرکت [[تاریخ]] و [[آخر الزمان]]، بزرگمردی از فرزندانم [[ظهور]] میکند. هنگامیکه پرچمش به اهتزاز درآید، [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] را روشن سازد. با ظهورش موجی از [[شادی]] و [[نور]]، عالمگستر میگردد»<ref>{{متن حدیث|یَخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِی فِی آخِرِ الزَّمَانِ... إِذَا هَزَّ رَایَتَهُ أَضَاءَ لَهَا مَا بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ}}؛ کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۵۳، باب ۵۷، ح۱۷.</ref><ref>ر.ک. [[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص ۶۷ ـ ۶۸.</ref> | # [[امید]]: انتظارِ [[نور]] سپید، بارقۀ [[امید]] را در [[دل]] [[انسان]] زنده میکند: [[امام علی]] {{ع}} فرمود: «[[مردم]]! در واپسین حرکت [[تاریخ]] و [[آخر الزمان]]، بزرگمردی از فرزندانم [[ظهور]] میکند. هنگامیکه پرچمش به اهتزاز درآید، [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] را روشن سازد. با ظهورش موجی از [[شادی]] و [[نور]]، عالمگستر میگردد»<ref>{{متن حدیث|یَخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِی فِی آخِرِ الزَّمَانِ... إِذَا هَزَّ رَایَتَهُ أَضَاءَ لَهَا مَا بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ}}؛ کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۵۳، باب ۵۷، ح۱۷.</ref><ref>ر.ک. [[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص ۶۷ ـ ۶۸.</ref> | ||
# [[اشتیاق]]: ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] که در [[حقیقت]] نقطۀ اوج [[انتظار]] و گرمی و حرارت آن به شمار میآید، [[اشتیاق]] است. [[منتظر]] کسی است که چون خاکِ تشنه [[نیازمند]] [[آب]] است<ref>ر.ک. [[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص ۷۲ ـ ۷۴.</ref>. | # [[اشتیاق]]: ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] که در [[حقیقت]] نقطۀ اوج [[انتظار]] و گرمی و حرارت آن به شمار میآید، [[اشتیاق]] است. [[منتظر]] کسی است که چون خاکِ تشنه [[نیازمند]] [[آب]] است<ref>ر.ک. [[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص ۷۲ ـ ۷۴.</ref>. | ||
# [[محبت]]: [[امام رضا]] {{ع}} فرمود: «[[امام]] همدم و رفیق، [[پدر]] و [[مهربان]]... است»<ref>{{متن حدیث|الْأَنِیسُ الرَّفِیقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِیقُ وَ الْأَخُ الشَّقِیقُ...}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۱۹۸، ح۱.</ref> | # [[محبت]]: [[امام رضا]] {{ع}} فرمود: «[[امام]] همدم و رفیق، [[پدر]] و [[مهربان]]... است»<ref>{{متن حدیث|الْأَنِیسُ الرَّفِیقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِیقُ وَ الْأَخُ الشَّقِیقُ...}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۱۹۸، ح۱.</ref> | ||
خط ۵۸: | خط ۵۵: | ||
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]»'' در اینباره گفته است: | | پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]»'' در اینباره گفته است: | ||
«اساسیترین ویژگی در بخش [[رفتار]] [منتظران امام مهدی] ایجاد "[[آمادگی روحی و روانی]]" در خود است. برای [[درک]] [[زمان ظهور حضرت مهدی]]{{ع}}. این امرِ مهم، فقط با عمل به [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] حاصل میشود. زمینهساز [[راستین]] به خوبی میداند که محبوبترین [[کارها]] نزد [[امام زمان]]، "انجام [[واجبات]] [[دینی]]" و "ترک [[محرمات]]" است. او به درجهای از [[ایمان]] میرسد که [[توفیق]] در عمل به [[واجبات]] و ترک [[کارهای حرام]] را [[بهترین]] لذتهای [[زندگی]] میداند. [[پیشوایان معصوم]]{{ع}} نیز هرگاه از حالت انسانهای دوران غیبتت یاد میکردند، به مناسبت، از انجام [[واجبات]] و [[پروای الهی]] سخن میگفتند. [[امام صادق]]{{ع}} میفرماید: {{متن حدیث|"إِن لِصَاحِبِ هَذَا الأَمرِ غَیبَه فَلیتقِ اللهَ عَبدٌ وَ لیتَمَسک بِدِینِهِ…"}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۳۵، ح۱.</ref>؛ همانا برای صاحبِ این امر، غیبتی است؛ پس باید [[انسان]] [[تقوا]] پیشه نماید و به [[دین]] خود چنگ زند…. کسانی که [[صاحب]] [[آمادگی]] روحی و روانی بالایی نشوند، هرگز نمیتوانند [[یار]] و [[یاور]] خوبی برای آن [[حضرت]] باشند؛ چرا که آنان با کمترین فشاری که برایشان وارد میشود، عرصه را خالی میکنند. بیگمان برای [[حضرت مهدی]]{{ع}} یارانی هست که قوت و [[قدرت]] بالای روحی و روانی دارند تا بتوانند بر [[دشمنان]] چیره شوند. لازم به یادآوری است که افزون بر انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] "رعایت [[آموزههای اخلاقی]]" نیز اهمیت والایی دارد، [[امام صادق]]{{ع}} در اینباره میفرماید: {{متن حدیث|"… مَن سُر أَن یکُونَ من أَصحَابِ القَائِمِ فَلینتَظِر وَ لیعمَل بِالوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الأخلَاقِ وَ هُوَ مُنتَظِر…"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۰۰، ح۱۶.</ref>؛ هر کسی که شادمان میشود از اینکه از [[یاران قائم]] باشد، پس باید [[منتظر]] باشد، [[پرهیزگاری]] پیشه کند و نیکوییهای [[اخلاق]] را انجام دهد؛ در حالی که [[منتظر]] است…. [[پروای الهی]] در همه زمانها [[واجب]] است؛ اما به [[دلیل]] شرایط خاص، در [[دوران غیبت]] اهمیت بیشتری دارد؛ چرا که در این زمان عوامل فراوانی دست به دست هم داده تا [[انسانها]] را به [[بیراهه]] بکشاند و [[گمراه]] سازد.»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]، ص۵۴-۶۱.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص ۱۹۹- ۲۱۲.</ref>. | «اساسیترین ویژگی در بخش [[رفتار]] [منتظران امام مهدی] ایجاد "[[آمادگی روحی و روانی]]" در خود است. برای [[درک]] [[زمان ظهور حضرت مهدی]] {{ع}}. این امرِ مهم، فقط با عمل به [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] حاصل میشود. زمینهساز [[راستین]] به خوبی میداند که محبوبترین [[کارها]] نزد [[امام زمان]]، "انجام [[واجبات]] [[دینی]]" و "ترک [[محرمات]]" است. او به درجهای از [[ایمان]] میرسد که [[توفیق]] در عمل به [[واجبات]] و ترک [[کارهای حرام]] را [[بهترین]] لذتهای [[زندگی]] میداند. [[پیشوایان معصوم]] {{ع}} نیز هرگاه از حالت انسانهای دوران غیبتت یاد میکردند، به مناسبت، از انجام [[واجبات]] و [[پروای الهی]] سخن میگفتند. [[امام صادق]] {{ع}} میفرماید: {{متن حدیث|"إِن لِصَاحِبِ هَذَا الأَمرِ غَیبَه فَلیتقِ اللهَ عَبدٌ وَ لیتَمَسک بِدِینِهِ…"}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۳۵، ح۱.</ref>؛ همانا برای صاحبِ این امر، غیبتی است؛ پس باید [[انسان]] [[تقوا]] پیشه نماید و به [[دین]] خود چنگ زند…. کسانی که [[صاحب]] [[آمادگی]] روحی و روانی بالایی نشوند، هرگز نمیتوانند [[یار]] و [[یاور]] خوبی برای آن [[حضرت]] باشند؛ چرا که آنان با کمترین فشاری که برایشان وارد میشود، عرصه را خالی میکنند. بیگمان برای [[حضرت مهدی]] {{ع}} یارانی هست که قوت و [[قدرت]] بالای روحی و روانی دارند تا بتوانند بر [[دشمنان]] چیره شوند. لازم به یادآوری است که افزون بر انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] "رعایت [[آموزههای اخلاقی]]" نیز اهمیت والایی دارد، [[امام صادق]] {{ع}} در اینباره میفرماید: {{متن حدیث|"… مَن سُر أَن یکُونَ من أَصحَابِ القَائِمِ فَلینتَظِر وَ لیعمَل بِالوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الأخلَاقِ وَ هُوَ مُنتَظِر…"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۰۰، ح۱۶.</ref>؛ هر کسی که شادمان میشود از اینکه از [[یاران قائم]] باشد، پس باید [[منتظر]] باشد، [[پرهیزگاری]] پیشه کند و نیکوییهای [[اخلاق]] را انجام دهد؛ در حالی که [[منتظر]] است…. [[پروای الهی]] در همه زمانها [[واجب]] است؛ اما به [[دلیل]] شرایط خاص، در [[دوران غیبت]] اهمیت بیشتری دارد؛ چرا که در این زمان عوامل فراوانی دست به دست هم داده تا [[انسانها]] را به [[بیراهه]] بکشاند و [[گمراه]] سازد.»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]، ص۵۴-۶۱.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص ۱۹۹- ۲۱۲.</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۸۷: | خط ۸۴: | ||
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[مسعود آذربایجانی]]'''، در مقاله ''«[[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]»'' در اینباره گفته است: | | پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[مسعود آذربایجانی]]'''، در مقاله ''«[[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]»'' در اینباره گفته است: | ||
«از لحاظ روانشناختی، [[انتظار امام]] [[معصوم]]{{ع}} حالتهای زیر را در [[انسان]] پدید میآورد: | «از لحاظ روانشناختی، [[انتظار امام]] [[معصوم]] {{ع}} حالتهای زیر را در [[انسان]] پدید میآورد: | ||
#'''[[امید]]:''' [[انتظار]] [[نور]] سپید، بارقه [[امید]] را در [[دل]] [[انسان]] زنده میکند: {{متن قرآن|وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا...}}<ref>«و زمین (رستخیز) به نور پروردگارش تابناک میگردد» سوره زمر، آیه ۶۹. امام صادق{{ع}} {{متن قرآن|بِنُورِ رَبِّهَا}} را {{متن حدیث|إِمَامُ الْأَرْضِ}} مینامند. (تفسیر قمی، ج۲، ص۲۵۳).</ref>؛ [[امام علی]]{{ع}} فرمود: "[[مردم]]! در واپسین حرکت [[تاریخ]] و [[آخر الزمان]]، بزرگمردی از فرزندانم [[ظهور]] میکند. هنگامیکه پرچمش به اهتزاز درآید، [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] را روشن سازد. با ظهورش موجی از [[شادی]] و [[نور]]، عالمگستر میگردد<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۵۳، باب ۵۷، ح۱۷.</ref>. [[امیدواری]] در جایی است که امکان [[نومیدی]] وجود دارد و یا میتواند پدیدار شود. [[امید]]، معطوف به [[نجات]] است و خروج از ظلمات، [[مرض]]، جدایی، [[غربت]] یا [[بندگی]] را شامل میشود. [[امید]]، [[توکل]] به [[غلبه]] نهایی [[حق]] و [[عشق]] [[الهی]] است. [[امیدواری]]، موجب جلوگیری از [[یأس]] و [[سرخوردگی]] میشود<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۶۷-۶۸.</ref>. | # '''[[امید]]:''' [[انتظار]] [[نور]] سپید، بارقه [[امید]] را در [[دل]] [[انسان]] زنده میکند: {{متن قرآن|وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا...}}<ref>«و زمین (رستخیز) به نور پروردگارش تابناک میگردد» سوره زمر، آیه ۶۹. امام صادق {{ع}} {{متن قرآن|بِنُورِ رَبِّهَا}} را {{متن حدیث|إِمَامُ الْأَرْضِ}} مینامند. (تفسیر قمی، ج۲، ص۲۵۳).</ref>؛ [[امام علی]] {{ع}} فرمود: "[[مردم]]! در واپسین حرکت [[تاریخ]] و [[آخر الزمان]]، بزرگمردی از فرزندانم [[ظهور]] میکند. هنگامیکه پرچمش به اهتزاز درآید، [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] را روشن سازد. با ظهورش موجی از [[شادی]] و [[نور]]، عالمگستر میگردد<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۵۳، باب ۵۷، ح۱۷.</ref>. [[امیدواری]] در جایی است که امکان [[نومیدی]] وجود دارد و یا میتواند پدیدار شود. [[امید]]، معطوف به [[نجات]] است و خروج از ظلمات، [[مرض]]، جدایی، [[غربت]] یا [[بندگی]] را شامل میشود. [[امید]]، [[توکل]] به [[غلبه]] نهایی [[حق]] و [[عشق]] [[الهی]] است. [[امیدواری]]، موجب جلوگیری از [[یأس]] و [[سرخوردگی]] میشود<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۶۷-۶۸.</ref>. | ||
#'''[[آمادگی]]:''' [[انتظار]]، [[آمادگی]] برای استقبال و [[همراهی]] [[منتظر]] را میطلبد و بدون آن به بار نمینشیند. بنابراین باید در مسابقه [[آمادگی]] و سبقتجویی<ref>{{متن قرآن| وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}؛ و هر کس را قبلهای است که روی بدان میکند، باری، در کارهای نیک از یکدیگر پیشی گیرید. هرجا که باشید خداوند همگی شما را باز خواهد آورد، خداوند بر هر کاری تواناست؛ سوره بقره، آیه: ۱۴۸.</ref> که در ابعاد عملی، [[صبر]]، [[پارسایی]] و [[نظامی]]، نمایان میشود شرکت جست<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۷۰.</ref>. | # '''[[آمادگی]]:''' [[انتظار]]، [[آمادگی]] برای استقبال و [[همراهی]] [[منتظر]] را میطلبد و بدون آن به بار نمینشیند. بنابراین باید در مسابقه [[آمادگی]] و سبقتجویی<ref>{{متن قرآن| وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}؛ و هر کس را قبلهای است که روی بدان میکند، باری، در کارهای نیک از یکدیگر پیشی گیرید. هرجا که باشید خداوند همگی شما را باز خواهد آورد، خداوند بر هر کاری تواناست؛ سوره بقره، آیه: ۱۴۸.</ref> که در ابعاد عملی، [[صبر]]، [[پارسایی]] و [[نظامی]]، نمایان میشود شرکت جست<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۷۰.</ref>. | ||
#'''[[اشتیاق]]:''' ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] که در [[حقیقت]] نقطه اوج [[انتظار]] و گرمی و حرارت آن بهشمار میآید، [[اشتیاق]] است. [[منتظر]] کسی است که چون [[خاک]] تشنه [[نیازمند]] [[آب]] است: {{متن قرآن|قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ}}<ref>«بگو: به من بگویید اگر آب (سرزمین) شما فرو رود چه کسی برای شما آبی روان میآورد؟» سوره ملک، آیه ۳۰.</ref>. | # '''[[اشتیاق]]:''' ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] که در [[حقیقت]] نقطه اوج [[انتظار]] و گرمی و حرارت آن بهشمار میآید، [[اشتیاق]] است. [[منتظر]] کسی است که چون [[خاک]] تشنه [[نیازمند]] [[آب]] است: {{متن قرآن|قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ}}<ref>«بگو: به من بگویید اگر آب (سرزمین) شما فرو رود چه کسی برای شما آبی روان میآورد؟» سوره ملک، آیه ۳۰.</ref>. | ||
این احساسات و عواطف در ابعاد زیر تجلی مییابد: | این احساسات و عواطف در ابعاد زیر تجلی مییابد: | ||
#'''[[محبت]]:''' [[امام رضا]]{{ع}} فرمود: "[[امام]] همدم و رفیق، [[پدر]] و [[مهربان]]... است"<ref>{{متن حدیث|الْأَنِيسُ الرَّفِيقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ...}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۱۹۸، ح۱.</ref>؛ "جانم فدای تو ای ناپیدایی که از ما بیرون نیست!"<ref>{{متن حدیث|بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ مُغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنَّا...}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛ "چقدر بر من جانکاه است که [[مردم]] را ببینم، اما تو دیده نشوی و هیچگونه صدا و سخنی از تو نشنوم"<ref>{{متن حدیث|عَزِيزٌ عَلَيَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ لَا تُرَى وَ لَا أَسْمَعُ لَكَ حَسِيساً وَ لَا نَجْوَى}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛ | # '''[[محبت]]:''' [[امام رضا]] {{ع}} فرمود: "[[امام]] همدم و رفیق، [[پدر]] و [[مهربان]]... است"<ref>{{متن حدیث|الْأَنِيسُ الرَّفِيقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ...}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۱۹۸، ح۱.</ref>؛ "جانم فدای تو ای ناپیدایی که از ما بیرون نیست!"<ref>{{متن حدیث|بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ مُغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنَّا...}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛ "چقدر بر من جانکاه است که [[مردم]] را ببینم، اما تو دیده نشوی و هیچگونه صدا و سخنی از تو نشنوم"<ref>{{متن حدیث|عَزِيزٌ عَلَيَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ لَا تُرَى وَ لَا أَسْمَعُ لَكَ حَسِيساً وَ لَا نَجْوَى}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛ | ||
#'''شور طلب:''' [[منتظر]]، کسی است که بهدنبال [[یار]] میگردد و با شور و [[شوق]] همهجا را در طلبش جستوجو میکند: "ای کاش میدانستم در چه جایی منزل گرفتهای و چه سرزمین و مکانی تو را دربرگرفته است! آیا در [[کوه رضوی]] هستی و یا در جای دیگر و یا در [[ذی طوی]] هستی...."<ref>{{متن حدیث|لَيْتَ شِعْرِي أَيْنَ اسْتَقَرَّتْ بِكَ النَّوَى بَلْ أَيُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرَى أَ بِرَضْوَى أَمْ غَيْرِهَا أَمْ ذِي طُوًى...}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛ کسی که گمشدهای دارد و مدعی [[عشق]] و [[محبت]] است، آیا از او پذیرفته است که هیچگاه در طلب گمشدهاش برنیامده باشد؟ | # '''شور طلب:''' [[منتظر]]، کسی است که بهدنبال [[یار]] میگردد و با شور و [[شوق]] همهجا را در طلبش جستوجو میکند: "ای کاش میدانستم در چه جایی منزل گرفتهای و چه سرزمین و مکانی تو را دربرگرفته است! آیا در [[کوه رضوی]] هستی و یا در جای دیگر و یا در [[ذی طوی]] هستی...."<ref>{{متن حدیث|لَيْتَ شِعْرِي أَيْنَ اسْتَقَرَّتْ بِكَ النَّوَى بَلْ أَيُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرَى أَ بِرَضْوَى أَمْ غَيْرِهَا أَمْ ذِي طُوًى...}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛ کسی که گمشدهای دارد و مدعی [[عشق]] و [[محبت]] است، آیا از او پذیرفته است که هیچگاه در طلب گمشدهاش برنیامده باشد؟ | ||
#'''چشم بهراه بودن:''' [[منتظر واقعی]] کسی است که برای رسیدن [[یار]]، لحظهشماری میکند؛ یعنی به او [[عشق]] میورزد، با او سخن میگوید و با چشمهای نگران و رمقدیده، به دوردست مینگرد که شاید او را ببیند و بیابد: "[[سلام]] بر تو آنگاه که میایستی، [[سلام]] بر تو آنگاه که مینشینی، [[سلام]] بر تو هنگامیکه [[قرآن]] میخوانی و بیان میکنی، آنگاه که [[نماز]] میگزاری و قنوت میبندی، [[سلام]] بر تو چون به [[رکوع]] میروی و [[سجده]] میکنی. یعنی در همه احوال دلم با تو و چشمم به راه تو است"<ref>{{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقُومُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقْعُدُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقْرَأُ وَ تُبَيِّنُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تُصَلِّي وَ تَقْنُتُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَرْكَعُ وَ تَسْجُدُ...}}؛ طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۲؛ مفاتیح الجنان، زیارت آل یاسین.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: هرکس [[دوست]] دارد در شمار [[اصحاب]] [[حضرت]] باشد، باید چشم بهراه باشد و [[پارسایی]] پیشه سازد<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ص۲۰۰، باب ۱۱، ح۱۶.</ref>»<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۷۲-۷۴.</ref>. | # '''چشم بهراه بودن:''' [[منتظر واقعی]] کسی است که برای رسیدن [[یار]]، لحظهشماری میکند؛ یعنی به او [[عشق]] میورزد، با او سخن میگوید و با چشمهای نگران و رمقدیده، به دوردست مینگرد که شاید او را ببیند و بیابد: "[[سلام]] بر تو آنگاه که میایستی، [[سلام]] بر تو آنگاه که مینشینی، [[سلام]] بر تو هنگامیکه [[قرآن]] میخوانی و بیان میکنی، آنگاه که [[نماز]] میگزاری و قنوت میبندی، [[سلام]] بر تو چون به [[رکوع]] میروی و [[سجده]] میکنی. یعنی در همه احوال دلم با تو و چشمم به راه تو است"<ref>{{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقُومُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقْعُدُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقْرَأُ وَ تُبَيِّنُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تُصَلِّي وَ تَقْنُتُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَرْكَعُ وَ تَسْجُدُ...}}؛ طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۲؛ مفاتیح الجنان، زیارت آل یاسین.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: هرکس [[دوست]] دارد در شمار [[اصحاب]] [[حضرت]] باشد، باید چشم بهراه باشد و [[پارسایی]] پیشه سازد<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ص۲۰۰، باب ۱۱، ح۱۶.</ref>»<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۷۲-۷۴.</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۱۱۱: | خط ۱۰۸: | ||
| پاسخ = آقای دکتر '''[[علی اوسط خانجانی]]'''، در مقاله ''«[[رسالت فردی و شخصی انسان منتظر (مقاله)|رسالت فردی و شخصی انسان منتظر]]»'' در اینباره گفته است: | | پاسخ = آقای دکتر '''[[علی اوسط خانجانی]]'''، در مقاله ''«[[رسالت فردی و شخصی انسان منتظر (مقاله)|رسالت فردی و شخصی انسان منتظر]]»'' در اینباره گفته است: | ||
«[[آمادگی]] در حوزه [[محبت]] پالایش [[روح]] و تصفیه [[باطن]] و [[تطهیر]] درون و نیز انس منطقی با [[ادعیه]] و اذکاری است که از [[ناحیه]] [[معصومان]]{{عم}} رسیده و رمز ارتباط حبی و [[باطنی]] میان [[شیعه]] و [[امام]]{{ع}} خود است. در این عرصه [[انسان]] [[منتظر]] با [[درک]] این نکته که "[[امام]]{{ع}} اگر چه ظاهر نیست اما حاضر است"، باید از یک سو همواره از خویشتن [[مراقبت]] کند واز [[گناه]] دوری نماید تا مشمول [[ادعیه]] [[زکیه]] امامش باشد و از سوی دیگر باید به فضای قدسی [[دعا]] و ذکر راه یابد و از این طریق "[[انتظار]]" را که به طور طبیعی سخت و طاقتگیر است، لطیف و زیبا نماید. بر اوست که از رهگذر انس با [[دعای ندبه]] و [[عهد]] و [[ادعیه]] دیگر، توجه خود را به [[امام]] معطوف نماید و در قلمرو [[محبت]] [[امام]] قرار گیرد»<ref>[[علی اوسط خانجانی|خانجانی، علی اوسط]]، [[رسالت فردی و شخصی انسان منتظر (مقاله)|رسالت فردی و شخصی انسان منتظر]].</ref>. | «[[آمادگی]] در حوزه [[محبت]] پالایش [[روح]] و تصفیه [[باطن]] و [[تطهیر]] درون و نیز انس منطقی با [[ادعیه]] و اذکاری است که از [[ناحیه]] [[معصومان]] {{عم}} رسیده و رمز ارتباط حبی و [[باطنی]] میان [[شیعه]] و [[امام]] {{ع}} خود است. در این عرصه [[انسان]] [[منتظر]] با [[درک]] این نکته که "[[امام]] {{ع}} اگر چه ظاهر نیست اما حاضر است"، باید از یک سو همواره از خویشتن [[مراقبت]] کند واز [[گناه]] دوری نماید تا مشمول [[ادعیه]] [[زکیه]] امامش باشد و از سوی دیگر باید به فضای قدسی [[دعا]] و ذکر راه یابد و از این طریق "[[انتظار]]" را که به طور طبیعی سخت و طاقتگیر است، لطیف و زیبا نماید. بر اوست که از رهگذر انس با [[دعای ندبه]] و [[عهد]] و [[ادعیه]] دیگر، توجه خود را به [[امام]] معطوف نماید و در قلمرو [[محبت]] [[امام]] قرار گیرد»<ref>[[علی اوسط خانجانی|خانجانی، علی اوسط]]، [[رسالت فردی و شخصی انسان منتظر (مقاله)|رسالت فردی و شخصی انسان منتظر]].</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۱۱۸: | خط ۱۱۵: | ||
| پاسخدهنده = عبدالله نظری شاری | | پاسخدهنده = عبدالله نظری شاری | ||
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[عبدالله نظری شاری]]'''، در مقاله ''«[[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]]»'' در اینباره گفته است: | | پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[عبدالله نظری شاری]]'''، در مقاله ''«[[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]]»'' در اینباره گفته است: | ||
*«'''ابعاد شناختی''': [[انسان]] [[عصر غیبت]] باید دارای [[شناخت]] عمیق و [[بصیرت]] نافذ باشد، تا بتواند [[فرهنگ]] و [[فلسفه انتظار]] را بهروشنی [[فهم]] کند، نسبت به موضوع آن [[بینش]] فراگیر به دست آورد، پیرامون آن به [[تفکر]] بپردازد، به تحقّق آن [[دل]] ببندد و [[امیدوار]] باشد، برای دستیابی به آن، اهدافی را طراحی و دنبال کند، و در [[اعتقاد]] به [[حقیقت انتظار]]، در برابر هر پیشامدی [[پایداری]] نماید. در این فرایند، اگر [[شناخت]] صحیح را به دست آورد، حقیقیت "[[امامت]]" و [[پیام]] [[انتظار]] را دریافته است، که این خود، پیامدهای مثبت روانی برای او در پی خواهد داشت و از این جهت وی دارای [[فضیلت]] بزرگی خواهد بود چنانکه [[امام صادق]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|مَنْ عَرَفَ هَذَا الْأَمْرَ ثُمَّ مَاتَ قَبْلَ أَنْ يَقُومَ الْقَائِمُ{{ع}} كَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ قُتِلَ مَعَهُ}}<ref>طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص۴۶۰.</ref>؛ "هرکس امر [[امامت]] و [[رهبری]] را بشناسد، آنگاه پیش از [[قیام قائم]] از [[جهان]] برود، [[پاداش]] او مانند کسی است که در رکاب [[قائم]] [[شهید]] شود". [[انسان]]، با [[شناخت]] امر [[امامت]]، در خط [[معرفت]] و [[تکلیف الهی]] قرار میگیرد و در حوزه [[ولایت الهی]] داخل میشود و چنین کسی -در هر حال- در [[مقام قرب]] و [[کرامت]] است. برای همین اهمیت است کسی که بدون [[شناخت امام زمان]] خویش بمیرد به [[رستگاری]] نرسیده است، چنانکه [[پیامبر اعظم]]{{صل}} میفرماید: {{متن حدیث|وَ أَنَّ مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمالالدین، ج۲، ص۴۰۹، ح۹.</ref>؛ "هرکس بمیرد و [[امام]] زمانش را نشناسد به [[مرگ جاهلیت]] مرده است". [[امامان]]{{عم}} نیز، [[جهل]] و عدم [[شناخت]] مسأله [[انتظار]] را [[نکوهش]] کرده و نسبت به آن [[بیم]] دادهاند. [[امام حسن]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|أَمَا إِنَّ لَهُ غَيْبَةً يَحَارُ فِيهَا الْجَاهِلُونَ وَ يَهْلِكُ فِيهَا الْمُبْطِلُونَ}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمالالدین، ج۲، ص۴۰۹، ح۹.</ref>؛ "[[آگاه]] باشید که برای او غیبتی است که نادانان در آن سرگردان شوند و مبطلان در آن هلاک گردند".(...) | *«'''ابعاد شناختی''': [[انسان]] [[عصر غیبت]] باید دارای [[شناخت]] عمیق و [[بصیرت]] نافذ باشد، تا بتواند [[فرهنگ]] و [[فلسفه انتظار]] را بهروشنی [[فهم]] کند، نسبت به موضوع آن [[بینش]] فراگیر به دست آورد، پیرامون آن به [[تفکر]] بپردازد، به تحقّق آن [[دل]] ببندد و [[امیدوار]] باشد، برای دستیابی به آن، اهدافی را طراحی و دنبال کند، و در [[اعتقاد]] به [[حقیقت انتظار]]، در برابر هر پیشامدی [[پایداری]] نماید. در این فرایند، اگر [[شناخت]] صحیح را به دست آورد، حقیقیت "[[امامت]]" و [[پیام]] [[انتظار]] را دریافته است، که این خود، پیامدهای مثبت روانی برای او در پی خواهد داشت و از این جهت وی دارای [[فضیلت]] بزرگی خواهد بود چنانکه [[امام صادق]] {{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|مَنْ عَرَفَ هَذَا الْأَمْرَ ثُمَّ مَاتَ قَبْلَ أَنْ يَقُومَ الْقَائِمُ {{ع}} كَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ قُتِلَ مَعَهُ}}<ref>طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص۴۶۰.</ref>؛ "هرکس امر [[امامت]] و [[رهبری]] را بشناسد، آنگاه پیش از [[قیام قائم]] از [[جهان]] برود، [[پاداش]] او مانند کسی است که در رکاب [[قائم]] [[شهید]] شود". [[انسان]]، با [[شناخت]] امر [[امامت]]، در خط [[معرفت]] و [[تکلیف الهی]] قرار میگیرد و در حوزه [[ولایت الهی]] داخل میشود و چنین کسی -در هر حال- در [[مقام قرب]] و [[کرامت]] است. برای همین اهمیت است کسی که بدون [[شناخت امام زمان]] خویش بمیرد به [[رستگاری]] نرسیده است، چنانکه [[پیامبر اعظم]] {{صل}} میفرماید: {{متن حدیث|وَ أَنَّ مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمالالدین، ج۲، ص۴۰۹، ح۹.</ref>؛ "هرکس بمیرد و [[امام]] زمانش را نشناسد به [[مرگ جاهلیت]] مرده است". [[امامان]] {{عم}} نیز، [[جهل]] و عدم [[شناخت]] مسأله [[انتظار]] را [[نکوهش]] کرده و نسبت به آن [[بیم]] دادهاند. [[امام حسن]] {{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|أَمَا إِنَّ لَهُ غَيْبَةً يَحَارُ فِيهَا الْجَاهِلُونَ وَ يَهْلِكُ فِيهَا الْمُبْطِلُونَ}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمالالدین، ج۲، ص۴۰۹، ح۹.</ref>؛ "[[آگاه]] باشید که برای او غیبتی است که نادانان در آن سرگردان شوند و مبطلان در آن هلاک گردند".(...) | ||
*'''ابعاد [[رفتاری]]''': [[انتظار]]، [[آمادگی]] برای استقبال و [[همراهی]] "[[امام]] [[منتظَر]]" را میطلبد و بدون آن به بار نمینشیند. [[نهضت]] [[انتظار]]، به مشابه یک تحوّل بزرگ در [[تاریخ]] [[بشریت]]، پیش از هر چیز، [[نیازمند]] عناصر آماده و ارزشمند انسانی است که بتوانند این بار سنگین را به دوش بکشند؛ و این، در درجه نخست، مستلزم بالا بردن سطح [[اندیشه]] و [[آگاهی]] و [[آمادگی فکری]] و روانی است(...) | * '''ابعاد [[رفتاری]]''': [[انتظار]]، [[آمادگی]] برای استقبال و [[همراهی]] "[[امام]] [[منتظَر]]" را میطلبد و بدون آن به بار نمینشیند. [[نهضت]] [[انتظار]]، به مشابه یک تحوّل بزرگ در [[تاریخ]] [[بشریت]]، پیش از هر چیز، [[نیازمند]] عناصر آماده و ارزشمند انسانی است که بتوانند این بار سنگین را به دوش بکشند؛ و این، در درجه نخست، مستلزم بالا بردن سطح [[اندیشه]] و [[آگاهی]] و [[آمادگی فکری]] و روانی است(...) | ||
*'''ابعاد [[عاطفی]]''': ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] بر این [[حقیقت]] [[استوار]] است که [[امام]]{{ع}} پیوند عمیقی از عطوفت، [[مودّت]]، و [[محبت]] نسبت به [[پیروان]] [[راستین]] خویش دارد. [[امام]]{{ع}} بسیار [[خیرخواه]] و نگران [[امت]] خویش است. این [[محبت]] و [[نگرانی]] نه از آن جهت است که حضرتش [[نیازمند]] [[امت]] باشد، بلکه از آن جهت است که او [[انسان کامل]] است، بر این اساس، مهر و [[محبت]] حضرتش نیز به [[غایت]] کمال است، به گونهای که بدون هیچ نیاز، نگران [[سرنوشت]] [[امت]] است و برای گرفتاری آنان [[غمگین]] و برای تردیدشان دلخون است چنانکه حضرتش میفرماید: {{متن حدیث|مِنْ سُوءِ الْمُنْقَلَبِ إِنَّهُ أُنْهِيَ إِلَيَ ارْتِيَابُ جَمَاعَةٍ مِنْكُمْ فِي الدِّينِ وَ مَا دَخَلَهُمْ مِنَ الشَّكِّ وَ الْحَيْرَةِ فِي وُلَاةِ أَمْرِهِمْ فَغَمَّنَا ذَلِكَ لَكُمْ لَا لَنَا وَ سَأَوْنَا فِيكُمْ لَا فِينَا لِأَنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَلَا فَاقَةَ بِنَا إِلَى غَيْرِهِ}}<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۸.</ref>؛ "از تردید گروهی از شما در دینباوری و [[شک]] و سرگردانی در (مسأله) [[ولایت]] و [[امامت]] [[آگاه]] شدم. این موضوع ما را نه به خاطر خود ما، بلکه به خاطر شما، [[غمگین]] و متأثر کرد؛ چون [[خدا]] با ماست و ما نیازی به دیگری نداریم". بر این اساس، [[آگاهی]] و [[شناخت]] نسبت به این [[محبّت]] خداگونه، دلهای [[امت]] را سرشار از [[عشق]] و جانهای آنان را [[غرق]] در شیفتگی و [[اشتیاق]] نسبت به آن [[حضرت]] میکند و شعلههای [[انتظار]] [[دیدار]] حضرتش را در [[دلها]] برمیافروزد.(...) | * '''ابعاد [[عاطفی]]''': ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] بر این [[حقیقت]] [[استوار]] است که [[امام]] {{ع}} پیوند عمیقی از عطوفت، [[مودّت]]، و [[محبت]] نسبت به [[پیروان]] [[راستین]] خویش دارد. [[امام]] {{ع}} بسیار [[خیرخواه]] و نگران [[امت]] خویش است. این [[محبت]] و [[نگرانی]] نه از آن جهت است که حضرتش [[نیازمند]] [[امت]] باشد، بلکه از آن جهت است که او [[انسان کامل]] است، بر این اساس، مهر و [[محبت]] حضرتش نیز به [[غایت]] کمال است، به گونهای که بدون هیچ نیاز، نگران [[سرنوشت]] [[امت]] است و برای گرفتاری آنان [[غمگین]] و برای تردیدشان دلخون است چنانکه حضرتش میفرماید: {{متن حدیث|مِنْ سُوءِ الْمُنْقَلَبِ إِنَّهُ أُنْهِيَ إِلَيَ ارْتِيَابُ جَمَاعَةٍ مِنْكُمْ فِي الدِّينِ وَ مَا دَخَلَهُمْ مِنَ الشَّكِّ وَ الْحَيْرَةِ فِي وُلَاةِ أَمْرِهِمْ فَغَمَّنَا ذَلِكَ لَكُمْ لَا لَنَا وَ سَأَوْنَا فِيكُمْ لَا فِينَا لِأَنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَلَا فَاقَةَ بِنَا إِلَى غَيْرِهِ}}<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۸.</ref>؛ "از تردید گروهی از شما در دینباوری و [[شک]] و سرگردانی در (مسأله) [[ولایت]] و [[امامت]] [[آگاه]] شدم. این موضوع ما را نه به خاطر خود ما، بلکه به خاطر شما، [[غمگین]] و متأثر کرد؛ چون [[خدا]] با ماست و ما نیازی به دیگری نداریم". بر این اساس، [[آگاهی]] و [[شناخت]] نسبت به این [[محبّت]] خداگونه، دلهای [[امت]] را سرشار از [[عشق]] و جانهای آنان را [[غرق]] در شیفتگی و [[اشتیاق]] نسبت به آن [[حضرت]] میکند و شعلههای [[انتظار]] [[دیدار]] حضرتش را در [[دلها]] برمیافروزد.(...) | ||
[[انتظار]] در ابعاد [[عاطفی]] آن (یعنی [[اشتیاق]]، [[محبت]]، طلب و جستوجو و چشمانتظاری که همگی مستلزم نوعی [[توسل]] و [[رابطه قلبی]] با [[حضرت قائم]]{{ع}} است) نیز، بر [[بهداشت روان]] بهویژه به معنای پیشگیری اولیه و ممانعت از [[بیماریها]] و ارتقای توانمندیها در مقابله با استرسها و اضطرابها نقش مؤثّری دارد. روانشناسان میگویند: در مواجهه با مسایل [[زندگی]] و رسیدن به موفقیت -به ویژه در مشکلات- بهطور کلی، به دو دسته از عوامل نیازمندیم: نخست، فراهم آمدن اسباب طبیعی؛ دوم، شرایط روانی خاصی که بتوانیم با مسایل [[زندگی]] بهتر روبهرو شویم که معمولاً با [[توسل]] به [[اولیای الهی]] فراهم میگردد. گاهی سُستی [[اراده]]، [[ترس]]، [[غم]]، [[اضطراب]] و عدم اشراف کامل بر موقعیت، باعث میشود که نتوانیم از راهحلهای ممکن برای حل و فصل مسائل [[زندگی]] به شکل مطلوب بهره ببریم. [[توسل]] (به [[امامان]]، مخصوصاً [[حضرت مهدی]]{{ع}} که زنده و ناظر بر احوال شعیان است) و [[توکل]] باعث [[تقویت اراده]] و عدم تأثیر عوامل مخلّ روانی میشود<ref>ام. رابین دیماتئو، روانشناسی سلامت، مترجمان: سید مهدی موسوی اصل و دیگران، ج۲، ص۷۵۹ - ۷۶۲.</ref>. در جمعبندی نهایی، نتیجه میگیریم: [[انتظار]] در محورهای سهگانه شناختی، [[رفتاری]]، و [[عاطفی]] بر [[بهداشت روان]] در دو سطح پیشگیری اولیه و ارتقای توانمندیها مؤثّر میباشد<ref>آذربایجانی، مسعود، رابطه انتظار و بهداشت روان، ماهنامه موعود، شماره ۷۶.</ref>»<ref>[[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]] ص ۱۰۶-۱۲۷.</ref>. | [[انتظار]] در ابعاد [[عاطفی]] آن (یعنی [[اشتیاق]]، [[محبت]]، طلب و جستوجو و چشمانتظاری که همگی مستلزم نوعی [[توسل]] و [[رابطه قلبی]] با [[حضرت قائم]] {{ع}} است) نیز، بر [[بهداشت روان]] بهویژه به معنای پیشگیری اولیه و ممانعت از [[بیماریها]] و ارتقای توانمندیها در مقابله با استرسها و اضطرابها نقش مؤثّری دارد. روانشناسان میگویند: در مواجهه با مسایل [[زندگی]] و رسیدن به موفقیت -به ویژه در مشکلات- بهطور کلی، به دو دسته از عوامل نیازمندیم: نخست، فراهم آمدن اسباب طبیعی؛ دوم، شرایط روانی خاصی که بتوانیم با مسایل [[زندگی]] بهتر روبهرو شویم که معمولاً با [[توسل]] به [[اولیای الهی]] فراهم میگردد. گاهی سُستی [[اراده]]، [[ترس]]، [[غم]]، [[اضطراب]] و عدم اشراف کامل بر موقعیت، باعث میشود که نتوانیم از راهحلهای ممکن برای حل و فصل مسائل [[زندگی]] به شکل مطلوب بهره ببریم. [[توسل]] (به [[امامان]]، مخصوصاً [[حضرت مهدی]] {{ع}} که زنده و ناظر بر احوال شعیان است) و [[توکل]] باعث [[تقویت اراده]] و عدم تأثیر عوامل مخلّ روانی میشود<ref>ام. رابین دیماتئو، روانشناسی سلامت، مترجمان: سید مهدی موسوی اصل و دیگران، ج۲، ص۷۵۹ - ۷۶۲.</ref>. در جمعبندی نهایی، نتیجه میگیریم: [[انتظار]] در محورهای سهگانه شناختی، [[رفتاری]]، و [[عاطفی]] بر [[بهداشت روان]] در دو سطح پیشگیری اولیه و ارتقای توانمندیها مؤثّر میباشد<ref>آذربایجانی، مسعود، رابطه انتظار و بهداشت روان، ماهنامه موعود، شماره ۷۶.</ref>»<ref>[[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)|نقش انتظار در بهداشت روانی]] ص ۱۰۶-۱۲۷.</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۱۳۰: | خط ۱۲۷: | ||
| پاسخ = سرکار خانم '''[[سیمین صمیمی]]'''، در مقاله ''«[[عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث (مقاله)|عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث]]»'' در اینباره گفته است: | | پاسخ = سرکار خانم '''[[سیمین صمیمی]]'''، در مقاله ''«[[عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث (مقاله)|عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث]]»'' در اینباره گفته است: | ||
«فردی که [[منتظر ظهور]] [[حضرت]] است، این [[انتظار]] در تمام ابعاد روحی و روانی او نیز تأثیرگذار است. لذا از طریق ارتباط [[معنوی]] که فرد با یک [[انسان کامل]] [[الهی]] برقرار میسازد، حسی در او به وجود میآید که او را در مقابل بسیاری از افکار رنجآور، [[گرفتاریها]] و بیماریهای روحی رایج در [[جامعه]] امروزی مقاوم میسازد. با توجه به [[روایات]]، [[حضرت مهدی]]{{ع}} به وضع درونی و درجه [[روحیه]] [[مردم]] [[دانا]] است. در آیهای از [[قرآن کریم]] [[خداوند]] میفرماید: {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«آنان که ایمان آوردهاند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالودهاند، امن (و آرامش) دارند و رهیافتهاند» سوره انعام، آیه ۸۲.</ref>، [[تطهیر]] از [[شرک]] و [[نفاق]] و هرگونه ظلمی در گرو [[تمسک]] به [[ولایت]] است. وجود [[حضرت]]{{ع}} [[مطهر]] از هرگونه [[نخوت]] و آلودگی است. لذا رسیدن به [[مقام]] أمن که آرزوی بزرگ [[اولیای خدا]] است، جز از راه [[ولایت]] و [[اعتقاد]] به [[حضرت]] نخواهد بود. [[انتظار صحیح]] امری است سازنده و آرامشبخش در [[روح]] و روان فرد چنانکه در روایتی به [[نقل]] از [[رسول اکرم]]{{صل}} آمده که فرمود: {{متن حدیث| أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ... يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ}}<ref>بحار الأنوار، ج ۵۱، ص ۷۴؛ الغیبة «طوسی»، ص ۱۷۸.</ref>. | «فردی که [[منتظر ظهور]] [[حضرت]] است، این [[انتظار]] در تمام ابعاد روحی و روانی او نیز تأثیرگذار است. لذا از طریق ارتباط [[معنوی]] که فرد با یک [[انسان کامل]] [[الهی]] برقرار میسازد، حسی در او به وجود میآید که او را در مقابل بسیاری از افکار رنجآور، [[گرفتاریها]] و بیماریهای روحی رایج در [[جامعه]] امروزی مقاوم میسازد. با توجه به [[روایات]]، [[حضرت مهدی]] {{ع}} به وضع درونی و درجه [[روحیه]] [[مردم]] [[دانا]] است. در آیهای از [[قرآن کریم]] [[خداوند]] میفرماید: {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«آنان که ایمان آوردهاند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالودهاند، امن (و آرامش) دارند و رهیافتهاند» سوره انعام، آیه ۸۲.</ref>، [[تطهیر]] از [[شرک]] و [[نفاق]] و هرگونه ظلمی در گرو [[تمسک]] به [[ولایت]] است. وجود [[حضرت]] {{ع}} [[مطهر]] از هرگونه [[نخوت]] و آلودگی است. لذا رسیدن به [[مقام]] أمن که آرزوی بزرگ [[اولیای خدا]] است، جز از راه [[ولایت]] و [[اعتقاد]] به [[حضرت]] نخواهد بود. [[انتظار صحیح]] امری است سازنده و آرامشبخش در [[روح]] و روان فرد چنانکه در روایتی به [[نقل]] از [[رسول اکرم]] {{صل}} آمده که فرمود: {{متن حدیث| أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ... يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ}}<ref>بحار الأنوار، ج ۵۱، ص ۷۴؛ الغیبة «طوسی»، ص ۱۷۸.</ref>. | ||
این موضوع در [[قرآن]] بنابر روایتی به [[نقل]] از [[امام صادق]]{{ع}} اینگونه بیان شده است: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«آنان که گفتند: پروردگار ما خداوند است سپس پایداری کردند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین میگردند» سوره احقاف، آیه ۱۳.</ref>. [[آیه]] فوق ناظر بر این است که در نبود غمها [[آرامش]] روحی حاصل میگردد. [[منتظر]] با ذکر [[پروردگار]] و [[دعا]] جهت [[تعجیل در فرج]] [[حضرت]] [[روح]] خویش را قوت بخشیده و [[دل]] خود را شفا و [[نورانی]] میسازد. [[شیعه]] با توجه به فرموده [[پروردگار]] در [[قرآن کریم]]: "آنجا که ذکر و یاد تو را، نه اسم و نام تو را بالا بردیم در تو وسعتی پدید آوردیم و بارهای سنگین و کمرشکن را از تو برداشتیم، تا آنجا که تو همراه هر رنجی، راحتی میدیدی"<ref>{{متن قرآن|أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ وَوَضَعْنَا عَنْكَ وِزْرَكَ الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا}}؛ «آیا به دلت گشایش ندادیم؟ * و بار گرانت را از (دوش) تو برنداشتیم؟ * همان (بار) که برایت کمرشکن بود * و آوازهات را بلند گرداندیم * پس به راستی با دشواری، آسانی همراه است * به راستی با دشواری، آسانی همراه است» سوره انشراح، آیه ۱-۶.</ref>. و با [[تأسی]] از فرموده [[اهل بیت]]{{ع}} "[[دعا]] قضای پیچیده سخت را برمیگرداند"<ref>الکافی، ج ۲، ص ۴۶۹ - ۴۷۰.</ref>. با [[دعا کردن]] برای آن [[حضرت]] کمال توجه به سوی او برایش حاصل میشود و علاقه خود را به [[حضرت]] نشان میدهد<ref>در اهمیت فوائد دعا بنگرید به مکیال المکارم، ترجمه سید محمد حائری قزوینی.</ref>. این موضوع در [[کلام]] [[نورانی]] به [[نقل]] از [[امام صادق]]{{ع}} اینگونه بیان شده است: "هرکس بعد از [[نماز صبح]] و [[نماز ظهر]] بگوید:"خداوندا بر [[محمد]]{{صل}}، و [[خاندان]] او [[درود]] فرست و در [[فرج]] ایشان تعجیل کن"، نمیرد تا [[قائم]]{{ع}} را دریابد"<ref>الغیبة «طوسی»، ص ۳۶۸.</ref>. | این موضوع در [[قرآن]] بنابر روایتی به [[نقل]] از [[امام صادق]] {{ع}} اینگونه بیان شده است: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«آنان که گفتند: پروردگار ما خداوند است سپس پایداری کردند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین میگردند» سوره احقاف، آیه ۱۳.</ref>. [[آیه]] فوق ناظر بر این است که در نبود غمها [[آرامش]] روحی حاصل میگردد. [[منتظر]] با ذکر [[پروردگار]] و [[دعا]] جهت [[تعجیل در فرج]] [[حضرت]] [[روح]] خویش را قوت بخشیده و [[دل]] خود را شفا و [[نورانی]] میسازد. [[شیعه]] با توجه به فرموده [[پروردگار]] در [[قرآن کریم]]: "آنجا که ذکر و یاد تو را، نه اسم و نام تو را بالا بردیم در تو وسعتی پدید آوردیم و بارهای سنگین و کمرشکن را از تو برداشتیم، تا آنجا که تو همراه هر رنجی، راحتی میدیدی"<ref>{{متن قرآن|أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ وَوَضَعْنَا عَنْكَ وِزْرَكَ الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا}}؛ «آیا به دلت گشایش ندادیم؟ * و بار گرانت را از (دوش) تو برنداشتیم؟ * همان (بار) که برایت کمرشکن بود * و آوازهات را بلند گرداندیم * پس به راستی با دشواری، آسانی همراه است * به راستی با دشواری، آسانی همراه است» سوره انشراح، آیه ۱-۶.</ref>. و با [[تأسی]] از فرموده [[اهل بیت]] {{ع}} "[[دعا]] قضای پیچیده سخت را برمیگرداند"<ref>الکافی، ج ۲، ص ۴۶۹ - ۴۷۰.</ref>. با [[دعا کردن]] برای آن [[حضرت]] کمال توجه به سوی او برایش حاصل میشود و علاقه خود را به [[حضرت]] نشان میدهد<ref>در اهمیت فوائد دعا بنگرید به مکیال المکارم، ترجمه سید محمد حائری قزوینی.</ref>. این موضوع در [[کلام]] [[نورانی]] به [[نقل]] از [[امام صادق]] {{ع}} اینگونه بیان شده است: "هرکس بعد از [[نماز صبح]] و [[نماز ظهر]] بگوید:"خداوندا بر [[محمد]] {{صل}}، و [[خاندان]] او [[درود]] فرست و در [[فرج]] ایشان تعجیل کن"، نمیرد تا [[قائم]] {{ع}} را دریابد"<ref>الغیبة «طوسی»، ص ۳۶۸.</ref>. | ||
در این حیطه [[حضرت مهدی]]{{ع}} نیز برای [[منتظرین]] [[دعا]] میکند. دعای [[حضرت]] سبب [[آرامش]] و [[اطمینان]] [[منتظر]] میگردد. چنانکه در توقیعی به [[نقل]] از آن [[حضرت]] آمده که فرمود: "... ما در پی حفظ آنان هستیم، با دعایی که از [[خداوند]] [[زمین]] و [[آسمان]] پوشیده نیست، پس با این امر دلهای [[اولیاء]] و [[دوستان]] ما مطمئن باشد"<ref>مجمع البیان، ج ۲، ص ۳۲۴.</ref>. از این جهت در روایتی به [[نقل]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[دعا]] مورد تأکید واقع شده، چنانکه [[حضرت]] با تأکید [[شیعه]] به [[شناخت خداوند]]، [[پیامبر]] و [[حجتهای الهی]]، از جمله دعاهای [[دوران غیبت]] را اینگونه توصیه فرموده است: {{متن حدیث| اللَّهُمَ عَرِّفْنِي نَفْسَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي نَفْسَكَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِيَّكَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي رَسُولَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي رَسُولَكَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَكَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي حُجَّتَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي}}<ref>الکافی، ج ۱، ص ۳۳۷؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۴۲-۵۱۲.</ref>»<ref>[[سیمین صمیمی|صمیمی، سیمین]]، [[عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث (مقاله)|عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث]] .</ref>. | در این حیطه [[حضرت مهدی]] {{ع}} نیز برای [[منتظرین]] [[دعا]] میکند. دعای [[حضرت]] سبب [[آرامش]] و [[اطمینان]] [[منتظر]] میگردد. چنانکه در توقیعی به [[نقل]] از آن [[حضرت]] آمده که فرمود: "... ما در پی حفظ آنان هستیم، با دعایی که از [[خداوند]] [[زمین]] و [[آسمان]] پوشیده نیست، پس با این امر دلهای [[اولیاء]] و [[دوستان]] ما مطمئن باشد"<ref>مجمع البیان، ج ۲، ص ۳۲۴.</ref>. از این جهت در روایتی به [[نقل]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[دعا]] مورد تأکید واقع شده، چنانکه [[حضرت]] با تأکید [[شیعه]] به [[شناخت خداوند]]، [[پیامبر]] و [[حجتهای الهی]]، از جمله دعاهای [[دوران غیبت]] را اینگونه توصیه فرموده است: {{متن حدیث| اللَّهُمَ عَرِّفْنِي نَفْسَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي نَفْسَكَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِيَّكَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي رَسُولَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي رَسُولَكَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَكَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي حُجَّتَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي}}<ref>الکافی، ج ۱، ص ۳۳۷؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۴۲-۵۱۲.</ref>»<ref>[[سیمین صمیمی|صمیمی، سیمین]]، [[عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث (مقاله)|عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث]] .</ref>. | ||
}} | }} | ||
خط ۱۵۳: | خط ۱۵۰: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{مدخل وظایف منتظران}} | {{مدخل وظایف منتظران}} | ||
== پانویس == | == پانویس == |