امام مهدی چند غیبت داشتهاند؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۲۵
، ۲۴ نوامبر ۲۰۲۲وظیفهٔ شمارهٔ ۳، بخش دوم
جز (جایگزینی متن - '== منبعشناسی جامع مهدویت ==↵{{منبع جامع}}↵* کتابشناسی مهدویت؛↵* مقالهشناسی مهدویت؛↵* پایاننامهشناسی مهدویت.↵{{پایان منبع جامع}}↵' به '') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات پرسش | {{جعبه اطلاعات پرسش | ||
| موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]] | | موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]] | ||
| تصویر = 7626626268.jpg | | تصویر = 7626626268.jpg | ||
| مدخل بالاتر = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[کلیات غیبت امام مهدی]] | | مدخل بالاتر = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[کلیات غیبت امام مهدی]] | ||
| مدخل اصلی = | | مدخل اصلی = | ||
| مدخل وابسته = | | مدخل وابسته = | ||
| | | تعداد پاسخ = 10 | ||
}} | }} | ||
'''[[امام مهدی]]{{ع}} چند [[غیبت]] داشتهاند؟''' یکی از پرسشهای مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود. | '''[[امام مهدی]] {{ع}} چند [[غیبت]] داشتهاند؟''' یکی از پرسشهای مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود. | ||
== عبارتهای دیگری از این پرسش == | == عبارتهای دیگری از این پرسش == | ||
* [[غیبت امام مهدی]]{{ع}} دارای چه مراحلی بود؟ چرا؟ | * [[غیبت امام مهدی]] {{ع}} دارای چه مراحلی بود؟ چرا؟ | ||
* مگر حضرت چند نوع غیبت داشتند؟ | * مگر حضرت چند نوع غیبت داشتند؟ | ||
خط ۴۳: | خط ۴۰: | ||
| پاسخ = آیتالله '''[[سید منذر حکیم]]'''، در مقاله ''«[[غیبت حضرت مهدی (مقاله)|غیبت حضرت مهدی]]»'' در اینباره گفته است: | | پاسخ = آیتالله '''[[سید منذر حکیم]]'''، در مقاله ''«[[غیبت حضرت مهدی (مقاله)|غیبت حضرت مهدی]]»'' در اینباره گفته است: | ||
«شرایط [[سیاسی]] بسیار سخت دوران [[امام هادی|امام دهم]] و [[امام عسکری|امام یازدهم]]{{عم}}، [[غیبت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} را امری [[واجب]] ساخته بود. بنابراین، اصل [[غیبت]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}}، [[سرنوشت]] حتمی [[حضرت]] بود. از سوی دیگر، [[غیبت]] ناگهانی [[حضرت مهدی]] {{ع}} پس از دو قرن و نیم حضور مستمر [[امامان]]{{عم}} در میان [[مردم]]، [[امامت]] و ارکان مردمی آن را با آسیبی جدی روبه رو میساخت، زیرا [[مردم]] به ارتباط نزدیک با پیشوای خود خو کرده بودند.[[غیبت]] مطلق و ناگهانی [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} حتی میتوانست [[اسلام]] را به خطر افکند و [[مسلمانان]] را در پریشانی و پراکندگی فرو برد. این امر، علت منطقی دو مرحلهای شدن [[غیبت]] است؛ در [[غیبت]] نخست که هفتاد سال به درازا کشید، [[مردم]] با [[غیبت]] [[امام]] انس گرفتند و زندگی خود را با آن تطبیق دادند. در این مرحله، [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} به وسیله [[نایبان خاص]] خود با [[مردم]] ارتباط برقرار کرد. این [[نایبان]] ضمن پاسخ به مسائل و پرسشهای [[مؤمنان]]، آنان را برای روی آوردن به [[فقهای جامع الشرایط]] [[تربیت]] کردند و زمینههای ورود به دوران [[غیبت کبرا]] را فراهم آوردند۔ بنابراین آنچه میان دو [[غیبت]] تفاوت ایجاد کرد، یکی طولانی بودن [[غیبت]] دوم است و دیگری، عدم تعيين [[نایبان خاص]] در دوران[[غیبت کبرا]]؛ پس [[غیبت]] با حضور غیر رسمی در اجتماع منافات ندارد. بر این اساس، [[عصر غیبت]]، دوران [[ناپیدا]] بودن نام نشان رسمی [[امام]]{{ع}} است، نه عدم حضور وی در میان [[مردم]]؛ به عبارت دیگر، این [[غیبت]]، [[غيبت]] عنوان است نه[[غیبت]] شخص.<ref> همان، ص ۳۱-۴۳ </ref>. [[غیبت صغرا]] از هشتم [[ربیع]] الاول سال ۲۶۰ هجری قمری شروع شد و در سال ۳۲۹ قمری پایان یافت.[[غیبت کبرا]] با [[وفات]] چهارمین سفیر خاص [[امام]]{{ع}} آغاز شد و اکنون نیز ادامه دارد. [[روایات]] [[نقل]] شده از [[پیامبر]]{{صل}} نشان میدهد، آن [[حضرت]] به اصل [[غیبت]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} توجه داشته است؛ در حالی که [[روایات]] [[جانشینان]] [[معصوم]] وی از دو نوع [[غیبت]] کوتاه و طولانی پرده برداشته، به علل گوناگون [[غیبت]] طولانی توجه کردهاند. <ref> ر.ک: [[لطف الله صافی گلپایگانی|صافی گلپایگانی، لطف الله]]، منتخب الأثر في الأمام الثاني عشراعي في مخ الأثر في الأمام الثاني عشر {{ع}}، فصل دوم، باب های ۲۶، ۲۹، ۳۲ ، ۳۳ ۳۸ و ۴۷؛ فصل نهم، باب او فصل دهم، باب ۵ </ref>[[حضرت مهدی]] {{ع}} در [[غیبت صغرا]] برای [[غیبت کبرا]] [[زمینه سازی]] کرد و با تذكرها و هشدارهای خویش در جهت [[تربیت]] [[شیعیان]] و [[آماده سازی]] آنان برای حل مشکلات خویش در دوران [[غیبت کبرا]] گام برداشت. بنابراین، اصلهای مهم حفظ واپسین ذخيره [[خدا]] برای [[اصلاح]] جهانی و جدا نشدن [[مردم]] از [[معارف دینی]] و علمای الهی پایدار ماندند. [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} در دوران [[غیبت کبرا]] نیز زمینههای ورود به [[دوران ظهور]] قيام جهانی را فراهم میآورد»<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[غیبت حضرت مهدی (مقاله)|غیبت حضرت مهدی]]، ص۱۶۱ - ۱۶۲.</ref>. | «شرایط [[سیاسی]] بسیار سخت دوران [[امام هادی|امام دهم]] و [[امام عسکری|امام یازدهم]] {{عم}}، [[غیبت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} را امری [[واجب]] ساخته بود. بنابراین، اصل [[غیبت]] [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}}، [[سرنوشت]] حتمی [[حضرت]] بود. از سوی دیگر، [[غیبت]] ناگهانی [[حضرت مهدی]] {{ع}} پس از دو قرن و نیم حضور مستمر [[امامان]] {{عم}} در میان [[مردم]]، [[امامت]] و ارکان مردمی آن را با آسیبی جدی روبه رو میساخت، زیرا [[مردم]] به ارتباط نزدیک با پیشوای خود خو کرده بودند.[[غیبت]] مطلق و ناگهانی [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} حتی میتوانست [[اسلام]] را به خطر افکند و [[مسلمانان]] را در پریشانی و پراکندگی فرو برد. این امر، علت منطقی دو مرحلهای شدن [[غیبت]] است؛ در [[غیبت]] نخست که هفتاد سال به درازا کشید، [[مردم]] با [[غیبت]] [[امام]] انس گرفتند و زندگی خود را با آن تطبیق دادند. در این مرحله، [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} به وسیله [[نایبان خاص]] خود با [[مردم]] ارتباط برقرار کرد. این [[نایبان]] ضمن پاسخ به مسائل و پرسشهای [[مؤمنان]]، آنان را برای روی آوردن به [[فقهای جامع الشرایط]] [[تربیت]] کردند و زمینههای ورود به دوران [[غیبت کبرا]] را فراهم آوردند۔ بنابراین آنچه میان دو [[غیبت]] تفاوت ایجاد کرد، یکی طولانی بودن [[غیبت]] دوم است و دیگری، عدم تعيين [[نایبان خاص]] در دوران[[غیبت کبرا]]؛ پس [[غیبت]] با حضور غیر رسمی در اجتماع منافات ندارد. بر این اساس، [[عصر غیبت]]، دوران [[ناپیدا]] بودن نام نشان رسمی [[امام]] {{ع}} است، نه عدم حضور وی در میان [[مردم]]؛ به عبارت دیگر، این [[غیبت]]، [[غيبت]] عنوان است نه[[غیبت]] شخص.<ref> همان، ص ۳۱-۴۳ </ref>. [[غیبت صغرا]] از هشتم [[ربیع]] الاول سال ۲۶۰ هجری قمری شروع شد و در سال ۳۲۹ قمری پایان یافت.[[غیبت کبرا]] با [[وفات]] چهارمین سفیر خاص [[امام]] {{ع}} آغاز شد و اکنون نیز ادامه دارد. [[روایات]] [[نقل]] شده از [[پیامبر]] {{صل}} نشان میدهد، آن [[حضرت]] به اصل [[غیبت]] [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} توجه داشته است؛ در حالی که [[روایات]] [[جانشینان]] [[معصوم]] وی از دو نوع [[غیبت]] کوتاه و طولانی پرده برداشته، به علل گوناگون [[غیبت]] طولانی توجه کردهاند. <ref> ر.ک: [[لطف الله صافی گلپایگانی|صافی گلپایگانی، لطف الله]]، منتخب الأثر في الأمام الثاني عشراعي في مخ الأثر في الأمام الثاني عشر {{ع}}، فصل دوم، باب های ۲۶، ۲۹، ۳۲ ، ۳۳ ۳۸ و ۴۷؛ فصل نهم، باب او فصل دهم، باب ۵ </ref>[[حضرت مهدی]] {{ع}} در [[غیبت صغرا]] برای [[غیبت کبرا]] [[زمینه سازی]] کرد و با تذكرها و هشدارهای خویش در جهت [[تربیت]] [[شیعیان]] و [[آماده سازی]] آنان برای حل مشکلات خویش در دوران [[غیبت کبرا]] گام برداشت. بنابراین، اصلهای مهم حفظ واپسین ذخيره [[خدا]] برای [[اصلاح]] جهانی و جدا نشدن [[مردم]] از [[معارف دینی]] و علمای الهی پایدار ماندند. [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} در دوران [[غیبت کبرا]] نیز زمینههای ورود به [[دوران ظهور]] قيام جهانی را فراهم میآورد»<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[غیبت حضرت مهدی (مقاله)|غیبت حضرت مهدی]]، ص۱۶۱ - ۱۶۲.</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۵۱: | خط ۴۸: | ||
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر [[حبیبالله طاهری]] در کتاب ''«[[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]»'' در اینباره گفتهاست: | | پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر [[حبیبالله طاهری]] در کتاب ''«[[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]»'' در اینباره گفتهاست: | ||
*«چنانکه از [[روایات]] بر میآید و عملاً واقع شده [[دوست]] و [[دشمن]] به آن [[آگاهی]] دارند، برای آن [[حضرت]] دو [[غیبت]] است که یکی طولانیتر از دیگری است به نامهای: [[غیب صغری]] و [[غیبت کبری]]. | *«چنانکه از [[روایات]] بر میآید و عملاً واقع شده [[دوست]] و [[دشمن]] به آن [[آگاهی]] دارند، برای آن [[حضرت]] دو [[غیبت]] است که یکی طولانیتر از دیگری است به نامهای: [[غیب صغری]] و [[غیبت کبری]]. | ||
:::::'''[[غیبت صغری]]:''' [[غیبت صغری]] [[امام عصر]]{{ع}} در طول مدت هفتاد سال واقع شده است. در این مدت، گرچه [[امام]] از نظرها پنهان بود، لکن این [[غیبت]] و پنهانی عام و فراگیر نبود، زیرا کسانی بودند که به صورتی با [[امام]] در تماس بودند که به [[نایبان خاص]] [[امام]] مشهورند. [[مردم]] در کارهایشان به این [[نواب]] مراجعه میکردند و [[نامهها]] و حوایجشان را به وسیله این افراد خاص به محضر [[حضرت]] میفرستادند و پاسخ را دریافت میداشتند و احیاناً بعضیها با وساطت اینان به محضر [[امام]] شرفیاب میشدند. البته اگر ما [[غیبت]] [[امام]] را از ولادت او حساب کنیم که در سال ۲۵۵ ه.ق، بود تا ابتدای [[غیبت کبری]] (سال ۳۲۹) مدت [[غیبت صغری]] به ۷۴ سال میرسد<ref> سید محسن امین در کتاب اعیان الشیعه از ولادت آن حضرت حساب کرده و مدت غیبت صغری را ۷۴ سال دانسته است. </ref>، ولی اگر [[غیبت]] را از سال ۲۶۰، یعنی [[شهادت]] [[امام عسکری]]{{ع}} حساب کنیم، مدت [[غیبت صغری]] به مدت ۶۹ سال میرسد. | :::::'''[[غیبت صغری]]:''' [[غیبت صغری]] [[امام عصر]] {{ع}} در طول مدت هفتاد سال واقع شده است. در این مدت، گرچه [[امام]] از نظرها پنهان بود، لکن این [[غیبت]] و پنهانی عام و فراگیر نبود، زیرا کسانی بودند که به صورتی با [[امام]] در تماس بودند که به [[نایبان خاص]] [[امام]] مشهورند. [[مردم]] در کارهایشان به این [[نواب]] مراجعه میکردند و [[نامهها]] و حوایجشان را به وسیله این افراد خاص به محضر [[حضرت]] میفرستادند و پاسخ را دریافت میداشتند و احیاناً بعضیها با وساطت اینان به محضر [[امام]] شرفیاب میشدند. البته اگر ما [[غیبت]] [[امام]] را از ولادت او حساب کنیم که در سال ۲۵۵ ه.ق، بود تا ابتدای [[غیبت کبری]] (سال ۳۲۹) مدت [[غیبت صغری]] به ۷۴ سال میرسد<ref> سید محسن امین در کتاب اعیان الشیعه از ولادت آن حضرت حساب کرده و مدت غیبت صغری را ۷۴ سال دانسته است. </ref>، ولی اگر [[غیبت]] را از سال ۲۶۰، یعنی [[شهادت]] [[امام عسکری]] {{ع}} حساب کنیم، مدت [[غیبت صغری]] به مدت ۶۹ سال میرسد. | ||
:::::'''[[غیبت کبری]]:''' این [[غیبت]] از سال ۳۲۹ ه.ق، سال انقراض [[نیابت]] [[نواب خاص]]، شروع شد تا زمان [[ظهور]] آن [[حضرت]] ادامه دارد. این همان غیبتی است که [[آزمایش]] سخت بشری در آن نهفته است. | :::::'''[[غیبت کبری]]:''' این [[غیبت]] از سال ۳۲۹ ه.ق، سال انقراض [[نیابت]] [[نواب خاص]]، شروع شد تا زمان [[ظهور]] آن [[حضرت]] ادامه دارد. این همان غیبتی است که [[آزمایش]] سخت بشری در آن نهفته است. | ||
:::::[[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[ائمه]]{{عم}} در [[روایات]] متعدده به این دو [[غیبت]] خبر دادهاند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[قائم]] را دو [[غیبت]] خواهد بود: یکی طولانی و دیگری کوتاه، در [[غیبت]] اول [[شیعیان]] خاص جایش را میدانند، ولی در دومی جز [[خواص]] [[دوستان]] دینی او کسی از جایش اطلاع ندارد<ref> بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۵.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[حضرت]] [[صاحب الامر]] دو [[غیبت]] دارد: یکی از آنها به قدری طولانی میشود که گروهی میگویند مرده است و گروهی میگویند کشته شده است و گروهی میگویند رفته است. تنها عده معدودی باقی میمانند که به وجود آن جناب [[عقیده]] دارند و ایمانشان ثابت و استوار است. در آن زمان کسی از [[جایگاه]] او اطلاع ندارد، مگر خدمتکار مخصوصش<ref> بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳.</ref>. [[روایات]] در این زمینه بسیار است که نیاز به [[نقل]] آنها نیست<ref> ر.ک: غیبت نعمانی و [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، باب ۲۶؛ بحارالانوار، ج ۵۲، باب ۲۳.</ref>. بنابراین، در [[روایات]] [[اهل بیت]]{{عم}} به هر دو [[غیبت]] تصریح شده است»<ref>[[حبیبالله طاهری|طاهری، حبیبالله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص۸۷ -۸۸.</ref>. | :::::[[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[ائمه]] {{عم}} در [[روایات]] متعدده به این دو [[غیبت]] خبر دادهاند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[قائم]] را دو [[غیبت]] خواهد بود: یکی طولانی و دیگری کوتاه، در [[غیبت]] اول [[شیعیان]] خاص جایش را میدانند، ولی در دومی جز [[خواص]] [[دوستان]] دینی او کسی از جایش اطلاع ندارد<ref> بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۵.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[حضرت]] [[صاحب الامر]] دو [[غیبت]] دارد: یکی از آنها به قدری طولانی میشود که گروهی میگویند مرده است و گروهی میگویند کشته شده است و گروهی میگویند رفته است. تنها عده معدودی باقی میمانند که به وجود آن جناب [[عقیده]] دارند و ایمانشان ثابت و استوار است. در آن زمان کسی از [[جایگاه]] او اطلاع ندارد، مگر خدمتکار مخصوصش<ref> بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳.</ref>. [[روایات]] در این زمینه بسیار است که نیاز به [[نقل]] آنها نیست<ref> ر.ک: غیبت نعمانی و [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، باب ۲۶؛ بحارالانوار، ج ۵۲، باب ۲۳.</ref>. بنابراین، در [[روایات]] [[اهل بیت]] {{عم}} به هر دو [[غیبت]] تصریح شده است»<ref>[[حبیبالله طاهری|طاهری، حبیبالله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص۸۷ -۸۸.</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۶۶: | خط ۶۳: | ||
چنانکه از [[روایات]] برمیآید و عملاً واقع شده و [[دوست]] و [[دشمن]] به آن [[آگاهی]] دارند، برای آن [[حضرت]] دو [[غیبت]] است، [[غیبت صغری]] و [[غیبت کبری]]. | چنانکه از [[روایات]] برمیآید و عملاً واقع شده و [[دوست]] و [[دشمن]] به آن [[آگاهی]] دارند، برای آن [[حضرت]] دو [[غیبت]] است، [[غیبت صغری]] و [[غیبت کبری]]. | ||
#'''[[غیبت صغری]]:''' [[غیبت]] صغرای [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} در طول مدت هفتاد سال واقع شده است. در این مدت، گرچه [[امام مهدی|امام]] از نظرها پنهان بود، لکن این [[غیبت]] پنهانی، عام و فراگیر نبود، زیرا کسانی بودند که به صورتی با [[امام مهدی|امام]] در تماس بودند که به [[نایبان]] خاصّ [[امام مهدی|امام]] مشهورند... . [[مردم]] در کارهایشان به این نوّاب مراجعه میکردند، و [[نامهها]] و حوایجشان را به وسیله این افراد خاصّ به محضر [[حضرت]] میفرستادند و پاسخ را دریافت میداشتند و احیاناً بعضیها با واسطه اینان به محضر [[امام مهدی|امام]] شرفیاب میشدند. | # '''[[غیبت صغری]]:''' [[غیبت]] صغرای [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} در طول مدت هفتاد سال واقع شده است. در این مدت، گرچه [[امام مهدی|امام]] از نظرها پنهان بود، لکن این [[غیبت]] پنهانی، عام و فراگیر نبود، زیرا کسانی بودند که به صورتی با [[امام مهدی|امام]] در تماس بودند که به [[نایبان]] خاصّ [[امام مهدی|امام]] مشهورند... . [[مردم]] در کارهایشان به این نوّاب مراجعه میکردند، و [[نامهها]] و حوایجشان را به وسیله این افراد خاصّ به محضر [[حضرت]] میفرستادند و پاسخ را دریافت میداشتند و احیاناً بعضیها با واسطه اینان به محضر [[امام مهدی|امام]] شرفیاب میشدند. | ||
#'''[[غیبت کبری]]:''' این [[غیبت]] از سال ۳۲۹ ه.ق، سال پایان [[نیابت]] نوّاب خاص شروع شد و تا [[زمان ظهور]] آن [[حضرت]] ادامه دارد. این همان غیبتی است که [[آزمایش]] سخت بشری در آن نهفته است<ref>ر.ک: محمد رضا حکیمى، خورشید مغرب،(دفتر نشر فرهنگ اسلامى)، ص ۴۲ و ۴۳.</ref>. | # '''[[غیبت کبری]]:''' این [[غیبت]] از سال ۳۲۹ ه.ق، سال پایان [[نیابت]] نوّاب خاص شروع شد و تا [[زمان ظهور]] آن [[حضرت]] ادامه دارد. این همان غیبتی است که [[آزمایش]] سخت بشری در آن نهفته است<ref>ر.ک: محمد رضا حکیمى، خورشید مغرب،(دفتر نشر فرهنگ اسلامى)، ص ۴۲ و ۴۳.</ref>. | ||
[[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[ائمه]] هدی {{ع}} در [[روایات]] متعددی به این دو [[غیبت]] خبر دادهاند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[امام مهدی|قائم]] را دو [[غیبت]] خواهد بود: یکی طولانی و دیگری کوتاه، در [[غیبت]] اوّل [[شیعه|شیعیان]] خاص جایش را میدانند، ولی در دومی جز [[خواصّ]] [[دوستان]] دینی او کسی از مکانش اطّلاع ندارد<ref>علامه مجلسى قدّس سرّه، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۵.</ref>. | [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[ائمه]] هدی {{ع}} در [[روایات]] متعددی به این دو [[غیبت]] خبر دادهاند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[امام مهدی|قائم]] را دو [[غیبت]] خواهد بود: یکی طولانی و دیگری کوتاه، در [[غیبت]] اوّل [[شیعه|شیعیان]] خاص جایش را میدانند، ولی در دومی جز [[خواصّ]] [[دوستان]] دینی او کسی از مکانش اطّلاع ندارد<ref>علامه مجلسى قدّس سرّه، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۵.</ref>. | ||
خط ۷۳: | خط ۷۰: | ||
با این توضیح نتیجه گرفته میشود [[غیبت صغری]] یا کوتاه، مقدّمهای بوده برای [[غیبت کبری]] و بهطور خلاصه فرق این دو [[غیبت]] عبارتند از: | با این توضیح نتیجه گرفته میشود [[غیبت صغری]] یا کوتاه، مقدّمهای بوده برای [[غیبت کبری]] و بهطور خلاصه فرق این دو [[غیبت]] عبارتند از: | ||
# [[غیبت صغری]] محدود و کوتاه بود در حالی که [[غیبت کبری]] نامحدود و طولانی است. | # [[غیبت صغری]] محدود و کوتاه بود در حالی که [[غیبت کبری]] نامحدود و طولانی است. | ||
#در [[غیبت صغری]] اشخاصی به عنوان [[نایب خاص]]، معرفی و آنها واسطه بین [[مردم]] و [[امام مهدی|امام]] به حساب میآمدند، در حالی که در [[غیبت کبری]] نوّاب عام با ملاکهای مشخّص وجود دارند و امکان تماس با آن [[حضرت]] کمتر و محدودتر از [[غیبت صغری]] است»<ref>[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۱۸۳، ۱۸۴.</ref>. | # در [[غیبت صغری]] اشخاصی به عنوان [[نایب خاص]]، معرفی و آنها واسطه بین [[مردم]] و [[امام مهدی|امام]] به حساب میآمدند، در حالی که در [[غیبت کبری]] نوّاب عام با ملاکهای مشخّص وجود دارند و امکان تماس با آن [[حضرت]] کمتر و محدودتر از [[غیبت صغری]] است»<ref>[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۱۸۳، ۱۸۴.</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۱۰۳: | خط ۱۰۰: | ||
| پاسخ = حجت الاسلام والمسلمین '''[[بهروز محمدی منفرد]]''' در کتاب ''«[[چلچراغ حکمت ج۱۰ (کتاب)|مهدویت]]»'' (ج۱۰ ''«[[چلچراغ حکمت ج۱۰ (کتاب)|چلچراغ حکمت]]»''؛ برگرفته از آثار [[شهید مطهری]]) در اینباره گفته است: | | پاسخ = حجت الاسلام والمسلمین '''[[بهروز محمدی منفرد]]''' در کتاب ''«[[چلچراغ حکمت ج۱۰ (کتاب)|مهدویت]]»'' (ج۱۰ ''«[[چلچراغ حکمت ج۱۰ (کتاب)|چلچراغ حکمت]]»''؛ برگرفته از آثار [[شهید مطهری]]) در اینباره گفته است: | ||
«غایب شدن [[امام مهدی]]{{ع}} از نظرها به دو مرحله تقسیم میشود: مرحله کوتاه مدت ([[غیبت صغرا]]) و مرحلۀ دراز مدت ([[غیبت کبرا]]). | «غایب شدن [[امام مهدی]] {{ع}} از نظرها به دو مرحله تقسیم میشود: مرحله کوتاه مدت ([[غیبت صغرا]]) و مرحلۀ دراز مدت ([[غیبت کبرا]]). | ||
[[غیبت صغرا]] نزدیک به هفتاد سال به طول انجامید بعضی [[غیبت]] را از هنگام ولادت میدانند؛ چرا که در آن دوران هم [[امام مهدی]]{{ع}} حضور آنچنانی نداشت. در این دوران [[امام مهدی]]{{ع}} به واسطۀ [[نایبان خاص]] خود، یعنی [[عثمان بن سعید]]، [[محمد بن عثمان بن سعید]]، [[حسین بن روح نوبختی]]، و [[علی بن محمد سمری]] با [[شیعیان]] ارتباط داشته و به مسائل و مشکلات [[شیعیان]] رسیدگی میکرد و بدینسان [[شیعیان]] [[آمادگی]] ورود به عصر [[غیبت کبرا]] را یافتند. | [[غیبت صغرا]] نزدیک به هفتاد سال به طول انجامید بعضی [[غیبت]] را از هنگام ولادت میدانند؛ چرا که در آن دوران هم [[امام مهدی]] {{ع}} حضور آنچنانی نداشت. در این دوران [[امام مهدی]] {{ع}} به واسطۀ [[نایبان خاص]] خود، یعنی [[عثمان بن سعید]]، [[محمد بن عثمان بن سعید]]، [[حسین بن روح نوبختی]]، و [[علی بن محمد سمری]] با [[شیعیان]] ارتباط داشته و به مسائل و مشکلات [[شیعیان]] رسیدگی میکرد و بدینسان [[شیعیان]] [[آمادگی]] ورود به عصر [[غیبت کبرا]] را یافتند. | ||
پس از مرحلۀ [[غیبت صغرا]]، از سال ۳۲۹ [[غیبت کبرای]] [[حضرت]] آغاز گردید. که ارتباط [[امام]] با [[مردم]] در همین حد نیز قطع شد و [[مردم]] مواظف بودند، در امور خود به [[نایبان عام]] آن [[حضرت]] ([[فقیهان]] جامع شرایط) [[رجوع]] کنند. این مقطع زمانی، میدان بزرگترین آزمایشهای [[انسانها]] و [[غربال]] [[مؤمنان]] بوده و [[مردم]] نیز در این دروان افزون بر [[تکالیف]] شرعی، تکالیفی دارند که مهمترین آنها [[انتظار فرج]] است<ref>یادداشتهای ج۹، ص۳۹۵.</ref>. آنگاه که [[مشیت]] الهی با [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} تحقق گیرد، [[امام]] از پس پردۀ [[غیبت]] به در خواهد آمد»<ref>[[چلچراغ حکمت ج۱۰ (کتاب)|چلچراغ حکمت ج۱۰]]، ص۳۳، ۳۴.</ref>. | پس از مرحلۀ [[غیبت صغرا]]، از سال ۳۲۹ [[غیبت کبرای]] [[حضرت]] آغاز گردید. که ارتباط [[امام]] با [[مردم]] در همین حد نیز قطع شد و [[مردم]] مواظف بودند، در امور خود به [[نایبان عام]] آن [[حضرت]] ([[فقیهان]] جامع شرایط) [[رجوع]] کنند. این مقطع زمانی، میدان بزرگترین آزمایشهای [[انسانها]] و [[غربال]] [[مؤمنان]] بوده و [[مردم]] نیز در این دروان افزون بر [[تکالیف]] شرعی، تکالیفی دارند که مهمترین آنها [[انتظار فرج]] است<ref>یادداشتهای ج۹، ص۳۹۵.</ref>. آنگاه که [[مشیت]] الهی با [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} تحقق گیرد، [[امام]] از پس پردۀ [[غیبت]] به در خواهد آمد»<ref>[[چلچراغ حکمت ج۱۰ (کتاب)|چلچراغ حکمت ج۱۰]]، ص۳۳، ۳۴.</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۱۱۸: | خط ۱۱۵: | ||
در اینجا به چند [[روایت]] که در این زمینه وارد شده است اشاره میکنیم: | در اینجا به چند [[روایت]] که در این زمینه وارد شده است اشاره میکنیم: | ||
* [[شیخ طوسی]] در "[[کتاب الغیبة]]"، حدیثی از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] میکند که در آن، [[امام صادق|امام]] خطاب به یکی از [[اصحاب]] خود میفرماید: "ای حازم! بدان که برای [[صاحب]] این امر دو [[غیبت]] است که در دومین [[غیبت]]، [[ظهور]] خواهد کرد..."<ref>محمد بن حسن طوسی ([[شیخ طوسی]])، کتاب الغیبه، تهران، مکتبه نینوی الحدیثه، بی تا، ص ۲۶۱.</ref>. | * [[شیخ طوسی]] در "[[کتاب الغیبة]]"، حدیثی از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] میکند که در آن، [[امام صادق|امام]] خطاب به یکی از [[اصحاب]] خود میفرماید: "ای حازم! بدان که برای [[صاحب]] این امر دو [[غیبت]] است که در دومین [[غیبت]]، [[ظهور]] خواهد کرد..."<ref>محمد بن حسن طوسی ([[شیخ طوسی]])، کتاب الغیبه، تهران، مکتبه نینوی الحدیثه، بی تا، ص ۲۶۱.</ref>. | ||
*همچنین [[امین الاسلام طبرسی]] در کتاب "إعلام الوری"، حدیثی را [[نقل]] میکند که در آن، [[ابوبصیر]] خطاب به [[امام صادق]] {{ع}} عرض میکند: "[[ابو جعفر]] ([[امام باقر|حضرت باقر]] {{ع}}) میفرمود که برای [[قائم|قائم آل محمد]] {{عم}} [[غیبت]] است که یکی از دیگری کوتاهتر است. نظر شما در این مورد چیست؟ [[امام]] در پاسخ [[ابوبصیر]] میفرماید: آری ای [[ابوبصیر]]! چنان که گفتی، از این دو [[غیبت]]، از دیگری طولانیتر خواهد بود"<ref>فضل بن حسن طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، چاپ اول، قم، مؤسسه آل البیت {{عم}} لإحیاء التراث، ۱۴۱۷ ه.ق، ج ۲، ص ۲۵۹.</ref>. | * همچنین [[امین الاسلام طبرسی]] در کتاب "إعلام الوری"، حدیثی را [[نقل]] میکند که در آن، [[ابوبصیر]] خطاب به [[امام صادق]] {{ع}} عرض میکند: "[[ابو جعفر]] ([[امام باقر|حضرت باقر]] {{ع}}) میفرمود که برای [[قائم|قائم آل محمد]] {{عم}} [[غیبت]] است که یکی از دیگری کوتاهتر است. نظر شما در این مورد چیست؟ [[امام]] در پاسخ [[ابوبصیر]] میفرماید: آری ای [[ابوبصیر]]! چنان که گفتی، از این دو [[غیبت]]، از دیگری طولانیتر خواهد بود"<ref>فضل بن حسن طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، چاپ اول، قم، مؤسسه آل البیت {{عم}} لإحیاء التراث، ۱۴۱۷ ه.ق، ج ۲، ص ۲۵۹.</ref>. | ||
* [[محمد بن ابراهیم نعمانی]] در کتاب "[[الغیبة]]"، [[روایت]] دیگری را از [[امام صادق]] {{ع}} را [[نقل]] میکند که در آنجا [[امام صادق|امام]] میفرماید: "برای [[صاحب]] این امر، دو [[غیبت]] است که یکی از آنها چنان به درازا میکشد که بعضی میگویند: آن [[حضرت]] دیگر مرده است و بعضی دیگر میگویند: او به قتل رسیده است و بعضی هم میگویند: او دیگر آمده و رفته است..."<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، کتاب الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، بیتا، صص ۱۷۱ و ۱۷۲.</ref>. [[نعمانی]] پس از بیان به [[حدیث]] که همین مضمون [[حدیث]] بالا را دارند، مینویسد: احادیثی که در آنها وارد شده است [[قائم|امام قائم]] {{ع}} دو [[غیبت]] دارد، همه از جمله احادیثی هستند که نزد ما صحیح به حساب میآیند و [[خداوند]] نیز [[صدق]] گفتار [[امامان]] ما را آشکار ساخته است<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، کتاب الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، بیتا، ص۱۷۳.</ref>. ایشان در ادامه کلامش به تعریف [[غیبت صغری]] و [[غیبت کبری]] پرداخته و چنین نوشته است: نخستین [[غیبت]] آن [[حضرت]]، غیبتی است که در آن، نمایندگانی از طرف [[امام]] به عنوان واسطه میان [[مردم]] و آن [[حضرت]] [[منصوب]] شدهاند که در میان [[مردم]] آشکارا به سر میبرند و به واسطه آنها، مشکلات علمی [[مردم]]، حل و پاسخ پرسشها و معضلهای آنها داده میشود. این [[غیبت]]، [[غیبت]] کوتاهی است که مدت آن به سر آمده و زمان آن گذشته است. [[غیبت]] دوم، غیبتی است که در آن، واسطهها و [[نمایندگان]] که میان [[مردم]] و [[امام]] عصر وجود داشتند، به [[دلیل]] مصلحتی که [[خداوند]] [[اراده]] کرده است، برداشته شدهاند<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، کتاب الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، بیتا، ص ۱۷۴.</ref>»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی؛ ابراهیم]]، [[پرسش از موعود (کتاب)|پرسش از موعود]]، ص ۱۱-۱۳.</ref>. | * [[محمد بن ابراهیم نعمانی]] در کتاب "[[الغیبة]]"، [[روایت]] دیگری را از [[امام صادق]] {{ع}} را [[نقل]] میکند که در آنجا [[امام صادق|امام]] میفرماید: "برای [[صاحب]] این امر، دو [[غیبت]] است که یکی از آنها چنان به درازا میکشد که بعضی میگویند: آن [[حضرت]] دیگر مرده است و بعضی دیگر میگویند: او به قتل رسیده است و بعضی هم میگویند: او دیگر آمده و رفته است..."<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، کتاب الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، بیتا، صص ۱۷۱ و ۱۷۲.</ref>. [[نعمانی]] پس از بیان به [[حدیث]] که همین مضمون [[حدیث]] بالا را دارند، مینویسد: احادیثی که در آنها وارد شده است [[قائم|امام قائم]] {{ع}} دو [[غیبت]] دارد، همه از جمله احادیثی هستند که نزد ما صحیح به حساب میآیند و [[خداوند]] نیز [[صدق]] گفتار [[امامان]] ما را آشکار ساخته است<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، کتاب الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، بیتا، ص۱۷۳.</ref>. ایشان در ادامه کلامش به تعریف [[غیبت صغری]] و [[غیبت کبری]] پرداخته و چنین نوشته است: نخستین [[غیبت]] آن [[حضرت]]، غیبتی است که در آن، نمایندگانی از طرف [[امام]] به عنوان واسطه میان [[مردم]] و آن [[حضرت]] [[منصوب]] شدهاند که در میان [[مردم]] آشکارا به سر میبرند و به واسطه آنها، مشکلات علمی [[مردم]]، حل و پاسخ پرسشها و معضلهای آنها داده میشود. این [[غیبت]]، [[غیبت]] کوتاهی است که مدت آن به سر آمده و زمان آن گذشته است. [[غیبت]] دوم، غیبتی است که در آن، واسطهها و [[نمایندگان]] که میان [[مردم]] و [[امام]] عصر وجود داشتند، به [[دلیل]] مصلحتی که [[خداوند]] [[اراده]] کرده است، برداشته شدهاند<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، کتاب الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، بیتا، ص ۱۷۴.</ref>»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی؛ ابراهیم]]، [[پرسش از موعود (کتاب)|پرسش از موعود]]، ص ۱۱-۱۳.</ref>. | ||
}} | }} | ||
خط ۱۲۸: | خط ۱۲۵: | ||
«رخدادها و پدیدههای [[اجتماعی]]، نیازمند مقدمه و [[آمادهسازی]] است و باید شرایط را به گونهای فراهم کرد که قابل [[تحمل]] و پذیرش عموم [[مردم]] شود. پدیده [[غیبت]] نیز در همین راستا قابل بررسی است. شیعیانی که در دوران گذشته هرگاه میخواستند [[امام]] خود را [[ملاقات]] کنند، محضر او شرفیاب شده و از وجودش بهره میبردند، اینک [[امام]] و مقتدای خود را در پس پرده [[غیبت]] میبینند. این حادثه، بدون [[زمینهسازی]]، مشکل و غیره منتظره بود؛ از این رو [[امامان]] قبلی آرام آرام، [[شیعیان]] را با این پدیده آشنا کردند. | «رخدادها و پدیدههای [[اجتماعی]]، نیازمند مقدمه و [[آمادهسازی]] است و باید شرایط را به گونهای فراهم کرد که قابل [[تحمل]] و پذیرش عموم [[مردم]] شود. پدیده [[غیبت]] نیز در همین راستا قابل بررسی است. شیعیانی که در دوران گذشته هرگاه میخواستند [[امام]] خود را [[ملاقات]] کنند، محضر او شرفیاب شده و از وجودش بهره میبردند، اینک [[امام]] و مقتدای خود را در پس پرده [[غیبت]] میبینند. این حادثه، بدون [[زمینهسازی]]، مشکل و غیره منتظره بود؛ از این رو [[امامان]] قبلی آرام آرام، [[شیعیان]] را با این پدیده آشنا کردند. | ||
*از زمان [[امام جواد]]{{ع}} به بعد به صورتهای مختلفی مانند توجه به [[نهاد وکالت]] که از زمان [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} شکل گرفته بود، انجام ملاقاتهای پشت پرده، برقرار کردن ارتباط از طریق [[نایب خاص]]، مسأله غایب شدن [[امام]] به شکل جدیتری مطرح شد، تا طبیعی جلوه کند. این کارها، پذیرش و قبول مسأله [[غیبت]] را بین [[شیعیان]] تقویت میکرد؛ لذا آنان دیگر با یک پدیده [[غریب]] رو به رو نمیشدند. از این رو [[دوران غیبت]] در دو مرحله صورت گرفت: | * از زمان [[امام جواد]] {{ع}} به بعد به صورتهای مختلفی مانند توجه به [[نهاد وکالت]] که از زمان [[امام باقر]] و [[امام صادق]] {{عم}} شکل گرفته بود، انجام ملاقاتهای پشت پرده، برقرار کردن ارتباط از طریق [[نایب خاص]]، مسأله غایب شدن [[امام]] به شکل جدیتری مطرح شد، تا طبیعی جلوه کند. این کارها، پذیرش و قبول مسأله [[غیبت]] را بین [[شیعیان]] تقویت میکرد؛ لذا آنان دیگر با یک پدیده [[غریب]] رو به رو نمیشدند. از این رو [[دوران غیبت]] در دو مرحله صورت گرفت: | ||
*'''[[غیبت صغرا]]'''؛ [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} امر [[هدایت]] و [[رهبری]] را مدت ۶۹ سال، از طریق [[نایبان خاص]] انجام میداد. این گونه اداره کردن امور، '''اولاً''' موقتی و جهت [[آماده سازی]] [[مردم]] برای [[غیبت]] کامل بود، '''ثانیاً''' برای تثبیت وجود و [[حقانیت]] [[امامت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} بود و '''ثالثاً''' [[تعلیم]] [[مردم]] به [[رجوع]] به [[عالمان دین]] بود.<ref>[[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} فرمود: {{عربی|" أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِيهَا إِلَى رُوَاةِ حَدِيثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَيْهِم "}}؛ اما در حوادثی که پیش میآید، به راویان حدیث ما مراجعه کنید؛ زیرا آنان حجت من بر شمایند..»، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۸۱.</ref> | * '''[[غیبت صغرا]]'''؛ [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} امر [[هدایت]] و [[رهبری]] را مدت ۶۹ سال، از طریق [[نایبان خاص]] انجام میداد. این گونه اداره کردن امور، '''اولاً''' موقتی و جهت [[آماده سازی]] [[مردم]] برای [[غیبت]] کامل بود، '''ثانیاً''' برای تثبیت وجود و [[حقانیت]] [[امامت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} بود و '''ثالثاً''' [[تعلیم]] [[مردم]] به [[رجوع]] به [[عالمان دین]] بود.<ref>[[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} فرمود: {{عربی|" أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِيهَا إِلَى رُوَاةِ حَدِيثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَيْهِم "}}؛ اما در حوادثی که پیش میآید، به راویان حدیث ما مراجعه کنید؛ زیرا آنان حجت من بر شمایند..»، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۸۱.</ref> | ||
*بنابراین از جمله [[دلایل]] مرحله [[غیبت صغرا]] میتواند موارد زیر باشد: | * بنابراین از جمله [[دلایل]] مرحله [[غیبت صغرا]] میتواند موارد زیر باشد: | ||
#اثبات وجود [[حضرت]] "با توجه به ولادت مخفیانه ایشان". | # اثبات وجود [[حضرت]] "با توجه به ولادت مخفیانه ایشان". | ||
#آماده شدن [[مردم]] برای ورود به [[غیبت کبرا]]. | # آماده شدن [[مردم]] برای ورود به [[غیبت کبرا]]. | ||
#تمرین برای [[رجوع]] کامل به [[نایبان]] و [[علما]]. | # تمرین برای [[رجوع]] کامل به [[نایبان]] و [[علما]]. | ||
*'''[[غیبت کبرا]]؛''' بعد از پایان یافتن دوران [[غیبت صغرا]] و [[آمادگی]] [[مردم]]، به [[امر الهی]] دوران [[غیبت کبرا]] آغاز شد»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۱۳۲-۱۳۳.</ref>. | * '''[[غیبت کبرا]]؛''' بعد از پایان یافتن دوران [[غیبت صغرا]] و [[آمادگی]] [[مردم]]، به [[امر الهی]] دوران [[غیبت کبرا]] آغاز شد»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۱۳۲-۱۳۳.</ref>. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۱۴۲: | خط ۱۳۹: | ||
| پاسخ = نویسندگان کتاب ''«[[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]»'' در این باره گفتهاند: | | پاسخ = نویسندگان کتاب ''«[[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]»'' در این باره گفتهاند: | ||
«[[غیبت امام مهدی]]{{ع}} امری لازم و ضروری بود؛ ولی از آنجا که همه اقدامهای [[پیشوایان]] ما، در راستای تقویت پایههای [[ایمان]] [[مردم]] بود و [[بیم]] آن بود که [[غیبت]] آخرین [[حجّت الهی]]، آسیبهای جدّی به [[دیانت]] [[مسلمین]] وارد آورد، دوران [[غیبت]] با [[برنامهریزی]] دقیق، آغاز شده و ادامه پیدا یافت. | «[[غیبت امام مهدی]] {{ع}} امری لازم و ضروری بود؛ ولی از آنجا که همه اقدامهای [[پیشوایان]] ما، در راستای تقویت پایههای [[ایمان]] [[مردم]] بود و [[بیم]] آن بود که [[غیبت]] آخرین [[حجّت الهی]]، آسیبهای جدّی به [[دیانت]] [[مسلمین]] وارد آورد، دوران [[غیبت]] با [[برنامهریزی]] دقیق، آغاز شده و ادامه پیدا یافت. | ||
#'''[[زمینهسازی]] برای [[غیبت]]:''' یکی از اقداماتی که به [[آمادگی]] [[شیعیان]] برای دوره [[غیبت]]، بسیار کمک کرد، این بود که سالها پیش از ولادت [[امام مهدی|امام دوازدهم]]{{ع}} سخن از [[غیبت]] آن بزرگوار و [[ضرورت]] آن، در گفتار [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[امامان]]{{عم}} مطرح شد. این [[اقدام]] سبب آشنایی [[شیعیان]] با پدیده [[غیبت]] و [[لزوم]] آن و نیز چگونگی حوادث و فتنههای [[غیبت]] شد، تا به سبب [[غیبت]] [[امام]] {{ع}} به [[انحراف]] نگرایند. [[اقدام]] دیگر که برای [[زمینهسازی]] [[غیبت]] مفید بود، شیوۀ ارتباط [[امام هادی]] و [[امام عسکری]]{{عم}} با [[شیعیان]] بود که در قالبی جدید و شکل محدودتری انجام گرفت. آن دو [[امام]] بزرگوار در آستانه [[غیبت]]، به [[پیروان]] [[مکتب]] [[اهل بیت]]{{عم}} آموختند که در بسیاری از نیازهای مادی و معنوی، مجبور به شرفیابی به محضر [[امام]] حاضر و ظاهر نیستند؛ بلکه میتوانند با مراجعه به وکلای [[امامان]]{{عم}} به [[وظایف]] خود عمل کنند. این در زمانی بود که "[[نهاد وکالت]]" به وسیله [[امامان]] تأسیس شده و در میان [[شیعیان]]، شناخته شده بود و [[شیعیان]] به این سازمان اعتماد کافی داشتند. [[اقدام]] سوّم، دو مرحلهای شدن [[غیبت]] بود. در مرحله نخست گرچه [[امام مهدی]]{{ع}} غایب بود، رابطه [[امام]] و [[امت]] به کلّی قطع نشد؛ بلکه [[شیعیان]] به وسیلۀ "[[نایبان خاص]]" با [[امام]] خود ارتباط داشتند. این دوره، [[آمادگی]] بیشتری برای [[غیبت]] کلّی و نهایی [[امام]]، ایجاد میکرد؛ زیرا [[شیعیان]] دانستند که در [[غیبت کبرا]] نیز سرگشته و حیران نخواهند بود؛ بلکه [[عالمان]] [[دین]] و [[فقیهان]] [[امت]]، به عنوان [[نایبان]] عامّ [[حضرت]] در میان آنها و پاسخگوی نیازهای آنها خواهند بود. | # '''[[زمینهسازی]] برای [[غیبت]]:''' یکی از اقداماتی که به [[آمادگی]] [[شیعیان]] برای دوره [[غیبت]]، بسیار کمک کرد، این بود که سالها پیش از ولادت [[امام مهدی|امام دوازدهم]] {{ع}} سخن از [[غیبت]] آن بزرگوار و [[ضرورت]] آن، در گفتار [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[امامان]] {{عم}} مطرح شد. این [[اقدام]] سبب آشنایی [[شیعیان]] با پدیده [[غیبت]] و [[لزوم]] آن و نیز چگونگی حوادث و فتنههای [[غیبت]] شد، تا به سبب [[غیبت]] [[امام]] {{ع}} به [[انحراف]] نگرایند. [[اقدام]] دیگر که برای [[زمینهسازی]] [[غیبت]] مفید بود، شیوۀ ارتباط [[امام هادی]] و [[امام عسکری]] {{عم}} با [[شیعیان]] بود که در قالبی جدید و شکل محدودتری انجام گرفت. آن دو [[امام]] بزرگوار در آستانه [[غیبت]]، به [[پیروان]] [[مکتب]] [[اهل بیت]] {{عم}} آموختند که در بسیاری از نیازهای مادی و معنوی، مجبور به شرفیابی به محضر [[امام]] حاضر و ظاهر نیستند؛ بلکه میتوانند با مراجعه به وکلای [[امامان]] {{عم}} به [[وظایف]] خود عمل کنند. این در زمانی بود که "[[نهاد وکالت]]" به وسیله [[امامان]] تأسیس شده و در میان [[شیعیان]]، شناخته شده بود و [[شیعیان]] به این سازمان اعتماد کافی داشتند. [[اقدام]] سوّم، دو مرحلهای شدن [[غیبت]] بود. در مرحله نخست گرچه [[امام مهدی]] {{ع}} غایب بود، رابطه [[امام]] و [[امت]] به کلّی قطع نشد؛ بلکه [[شیعیان]] به وسیلۀ "[[نایبان خاص]]" با [[امام]] خود ارتباط داشتند. این دوره، [[آمادگی]] بیشتری برای [[غیبت]] کلّی و نهایی [[امام]]، ایجاد میکرد؛ زیرا [[شیعیان]] دانستند که در [[غیبت کبرا]] نیز سرگشته و حیران نخواهند بود؛ بلکه [[عالمان]] [[دین]] و [[فقیهان]] [[امت]]، به عنوان [[نایبان]] عامّ [[حضرت]] در میان آنها و پاسخگوی نیازهای آنها خواهند بود. | ||
#'''[[غیبت]] کوتاه مدت:''' با [[شهادت]] [[امام عسکری]]{{ع}} در سال ۲۶۰ ق، دوران [[امامت]] [[امام مهدی|امام دوازدهم]]{{ع}} آغاز شد. از همین زمان، [[غیبت]] کوتاه مدّت آن گرامی که به "[[غیبت صغرا]]" معروف است، شروع شد و تا سال ۳۲۹ ق (نزدیک به هفتاد سال) ادامه یافت. مهمترین ویژگی دوره [[غیبت صغرا]] آن است که [[مردم]] از طریق [[نایبان]] خاصّ با [[امام مهدی]]{{ع}} در ارتباط بودند و به وسیله آنها پیامهای آن [[حضرت]] را دریافت میکردند و پاسخ سؤالات خود را میگرفتند.<ref>متن نامهها –که به توقیعات مشهور است- در کتابهای علمای شیعه موجود است؛ از جمله: بحار الانوار، ج ۵۳، باب ۳۱، ص ۱۵۰ – ۱۹۷.</ref> گاهی نیز به واسطه [[نایبان]] [[امام]]، [[توفیق]] شرفیابی به حضور [[امام]] خویش را مییافتند. [[نایبان خاص]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} که همگی از [[علما]] و بزرگان [[شیعه]] و برگزیدگان آن [[حضرت]] بودند، چهار تن هستند که به ترتیب دوره [[نیابت]] خود، عبارتند از: | # '''[[غیبت]] کوتاه مدت:''' با [[شهادت]] [[امام عسکری]] {{ع}} در سال ۲۶۰ ق، دوران [[امامت]] [[امام مهدی|امام دوازدهم]] {{ع}} آغاز شد. از همین زمان، [[غیبت]] کوتاه مدّت آن گرامی که به "[[غیبت صغرا]]" معروف است، شروع شد و تا سال ۳۲۹ ق (نزدیک به هفتاد سال) ادامه یافت. مهمترین ویژگی دوره [[غیبت صغرا]] آن است که [[مردم]] از طریق [[نایبان]] خاصّ با [[امام مهدی]] {{ع}} در ارتباط بودند و به وسیله آنها پیامهای آن [[حضرت]] را دریافت میکردند و پاسخ سؤالات خود را میگرفتند.<ref>متن نامهها –که به توقیعات مشهور است- در کتابهای علمای شیعه موجود است؛ از جمله: بحار الانوار، ج ۵۳، باب ۳۱، ص ۱۵۰ – ۱۹۷.</ref> گاهی نیز به واسطه [[نایبان]] [[امام]]، [[توفیق]] شرفیابی به حضور [[امام]] خویش را مییافتند. [[نایبان خاص]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} که همگی از [[علما]] و بزرگان [[شیعه]] و برگزیدگان آن [[حضرت]] بودند، چهار تن هستند که به ترتیب دوره [[نیابت]] خود، عبارتند از: | ||
## [[عثمان بن سعید عمری]]؛ وی از آغاز [[غیبت امام]]، عهدهدار [[نیابت]] آن [[حضرت]] شد و در سال ۲۶۷ ق درگذشت. او [[وکیل]] [[امام هادی]] و [[امام عسکری]]{{عم}} نیز بوده است. | ## [[عثمان بن سعید عمری]]؛ وی از آغاز [[غیبت امام]]، عهدهدار [[نیابت]] آن [[حضرت]] شد و در سال ۲۶۷ ق درگذشت. او [[وکیل]] [[امام هادی]] و [[امام عسکری]] {{عم}} نیز بوده است. | ||
## [[محمد بن عثمان عمری]]؛ او [[فرزند]] [[نایب]] اوّل است که پس از درگذشت پدر به [[مقام]] [[نیابت]] رسید و در سال ۳۰۵ ق [[وفات]] کرد. | ## [[محمد بن عثمان عمری]]؛ او [[فرزند]] [[نایب]] اوّل است که پس از درگذشت پدر به [[مقام]] [[نیابت]] رسید و در سال ۳۰۵ ق [[وفات]] کرد. | ||
## [[حسین بن روح نوبختی]]؛ او پس از ۲۱ سال [[نیابت]]، در سال ۳۲۶ ق بدرورد حیات گفت. | ## [[حسین بن روح نوبختی]]؛ او پس از ۲۱ سال [[نیابت]]، در سال ۳۲۶ ق بدرورد حیات گفت. | ||
## [[علی بن محمد سمری]]؛ وی در سال ۳۲۹ ق از [[دنیا]] رفت و با [[مرگ]] او دوران [[غیبت صغرا]] پایان گرفت. [[نایبان خاص]] همگی توسط [[امام عکسری]]{{ع}} و [[امام مهدی]]{{ع}} [[انتخاب]] گردیده، به [[مردم]] معرفی میشدند. [[شیخ طوسی]] در [[کتاب الغیبه]] خود [[روایت]] کرده است که روزی چهل نفر از [[شیعیان]] همراه [[عثمان بن سعید]] ([[نایب اول]]) به حضور [[امام عسکری]]{{ع}} رسیدند. [[امام]]{{ع}}، [[فرزند]] خود را به آنها نشان داد و فرمود: "پس از من، این [[فرزند]] [[امام]] شماست. از او [[اطاعت]] کنید... بدانید که پس از امروز او را نخواهید دید، تا [[عمر]] او به کمال برسد. پس در [[غیبت]] او آنچه [[عثمان بن سعید]] میگوید، بپذیرید و از او [[فرمان]] برید که او [[جانشین]] [[امام]] شماست و کارها به دست اوست.<ref>غیبت طوسی، ح ۳۱۹، ص ۳۵۷.</ref> در روایتی دیگر [[امام عسکری]]{{ع}} به [[نیابت]] [[محمد بن عثمان]] ([[نایب دوم]]) از [[امام مهدی]]{{ع}} نیز تصریح فرموده است.<ref>غیبت طوسی، فصل ۶، ح ۳۱۷، ص ۳۵۵.</ref> اینها مربوط به دوران [[غیبت امام مهدی]]{{ع}} بود و در طول [[غیبت صغرا]] نیز هر یک از [[نایبان]]، پیش از [[مرگ]] خود، [[نائب]] بعدی را که از سوی [[امام مهدی]]{{ع}} [[انتخاب]] شده بود، به [[مردم]] معرفی میکردند. این مردان بزرگ به سبب برخورداری از صفات و ویژگیهایی، برای [[نیابت خاص]] [[امام مهدی|ولی عصر]]{{ع}} [[شایستگی]] یافتند. [[امانتداری]]، [[پاکدامنی]]، [[عدالت]] در گفتار، [[رازداری]] و پنهان کاری و پوشاندنِ [[اسرار]] [[اهل بیت]] در شرایط ویژه [[غیبت]] از خصوصیات مهم آنها بود. ایشان مورد اعتماد و [[اطمینان]] [[امام]] و پرورش یافتگان [[مکتب]] [[خاندان]] [[پاک]] [[پیامبر]] بودند. در کنار همه این صفات زیبا، آنان از توان [[مدیریت]] و [[رهبری]] [[شیعیان]] برخوردار بودند و با [[فهم]] و [[آگاهی]] کامل و [[درک]] حسّاسیت زمان و بهرهگیری از امکانات موجود، [[جامعه]] [[شیعه]] را در [[صراط مستقیم]] الهی [[هدایت]] کردند و آنان را از گذرگاه [[غیبت صغرا]] به [[سلامت]] عبور دادند. [[مطالعه]] دقیق دروه [[غیبت صغرا]] و نقش مهم نوّاب اربعه در ایجاد ارتباط بین [[امت]] و [[امام]] به خوبی اهمیت این دوره از حیات [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} را نشان میدهد. وجود این ارتباطهاو نیز راه یافتن برخی از [[شیعیان]] به محضر [[امام]] خویش در طول دوران [[غیبت صغرا]] تأثیر فراوانی در اثبات ولادت [[امام مهدی|امام دوازدهم]] و آخرین [[حجّت]] [[پروردگار]] داشت. این دستاورد مهم، درست در زمانی بود که [[دشمنان]] میکوشیدند تا [[شیعیان]] را در برابر تولّد فرزندی برای [[امام عسکری]]{{ع}} دچار [[شک]] و [[تردید]] کنند. | ## [[علی بن محمد سمری]]؛ وی در سال ۳۲۹ ق از [[دنیا]] رفت و با [[مرگ]] او دوران [[غیبت صغرا]] پایان گرفت. [[نایبان خاص]] همگی توسط [[امام عکسری]] {{ع}} و [[امام مهدی]] {{ع}} [[انتخاب]] گردیده، به [[مردم]] معرفی میشدند. [[شیخ طوسی]] در [[کتاب الغیبه]] خود [[روایت]] کرده است که روزی چهل نفر از [[شیعیان]] همراه [[عثمان بن سعید]] ([[نایب اول]]) به حضور [[امام عسکری]] {{ع}} رسیدند. [[امام]] {{ع}}، [[فرزند]] خود را به آنها نشان داد و فرمود: "پس از من، این [[فرزند]] [[امام]] شماست. از او [[اطاعت]] کنید... بدانید که پس از امروز او را نخواهید دید، تا [[عمر]] او به کمال برسد. پس در [[غیبت]] او آنچه [[عثمان بن سعید]] میگوید، بپذیرید و از او [[فرمان]] برید که او [[جانشین]] [[امام]] شماست و کارها به دست اوست.<ref>غیبت طوسی، ح ۳۱۹، ص ۳۵۷.</ref> در روایتی دیگر [[امام عسکری]] {{ع}} به [[نیابت]] [[محمد بن عثمان]] ([[نایب دوم]]) از [[امام مهدی]] {{ع}} نیز تصریح فرموده است.<ref>غیبت طوسی، فصل ۶، ح ۳۱۷، ص ۳۵۵.</ref> اینها مربوط به دوران [[غیبت امام مهدی]] {{ع}} بود و در طول [[غیبت صغرا]] نیز هر یک از [[نایبان]]، پیش از [[مرگ]] خود، [[نائب]] بعدی را که از سوی [[امام مهدی]] {{ع}} [[انتخاب]] شده بود، به [[مردم]] معرفی میکردند. این مردان بزرگ به سبب برخورداری از صفات و ویژگیهایی، برای [[نیابت خاص]] [[امام مهدی|ولی عصر]] {{ع}} [[شایستگی]] یافتند. [[امانتداری]]، [[پاکدامنی]]، [[عدالت]] در گفتار، [[رازداری]] و پنهان کاری و پوشاندنِ [[اسرار]] [[اهل بیت]] در شرایط ویژه [[غیبت]] از خصوصیات مهم آنها بود. ایشان مورد اعتماد و [[اطمینان]] [[امام]] و پرورش یافتگان [[مکتب]] [[خاندان]] [[پاک]] [[پیامبر]] بودند. در کنار همه این صفات زیبا، آنان از توان [[مدیریت]] و [[رهبری]] [[شیعیان]] برخوردار بودند و با [[فهم]] و [[آگاهی]] کامل و [[درک]] حسّاسیت زمان و بهرهگیری از امکانات موجود، [[جامعه]] [[شیعه]] را در [[صراط مستقیم]] الهی [[هدایت]] کردند و آنان را از گذرگاه [[غیبت صغرا]] به [[سلامت]] عبور دادند. [[مطالعه]] دقیق دروه [[غیبت صغرا]] و نقش مهم نوّاب اربعه در ایجاد ارتباط بین [[امت]] و [[امام]] به خوبی اهمیت این دوره از حیات [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} را نشان میدهد. وجود این ارتباطهاو نیز راه یافتن برخی از [[شیعیان]] به محضر [[امام]] خویش در طول دوران [[غیبت صغرا]] تأثیر فراوانی در اثبات ولادت [[امام مهدی|امام دوازدهم]] و آخرین [[حجّت]] [[پروردگار]] داشت. این دستاورد مهم، درست در زمانی بود که [[دشمنان]] میکوشیدند تا [[شیعیان]] را در برابر تولّد فرزندی برای [[امام عسکری]] {{ع}} دچار [[شک]] و [[تردید]] کنند. | ||
#'''[[غیبت]] بلند مدّت:''' در آخرین روزهای [[عمر]] [[نایب چهارم]] [[امام مهدی]]{{ع}} در نامهای خطاب به او چنین نگاشت: "بسم [[الله]] الرحمن الرحیم. ای [[علی بن محمد سمری]]! [[خداوند]] در [[مصیبت]] [[وفات]] تو، به برادران دینیات، [[پاداش]] بزرگ و [[کرامت]] فرماید؛ چرا که تو تا شش روز دیگر به سرای باقی خواهی رفت. به کارهایت رسیدگی کن و درباره [[جانشین]] پس از خود به کسی [[وصیت]] مکن؛ زیرا دوره [[غیبت]] کامل و طولانی فرا رسیده است. از این پس ظهوری برای من نخواهد بود، مگر پس از [[فرمان]] الهی و آن پس از گذشت مدتی دراز خواهد بود که دلها را [[سختی]] و قساوت فراگیرد و [[زمین]] از [[ظلم و ستم]] پر شود...".<ref>یبت طوسی، فصل ۶، ح ۳۶۵، ص ۳۹۵.</ref> بنابراین با [[وفات]] [[آخرین نایب]] خاص [[امام مهدی|امام دوازدهم]] در سال ۳۲۹ ق دوره [[غیبت]] طولانی که به "[[غیبت کبرا]]" معروف است، آغاز شد. این دوران، همچنان ادامه دارد تا روزی که به خواست [[خداوند]]، ابرهای [[غیبت]]، کنار رود و [[جهان]] از پرتو مستقیم [[خورشید]] فروزان [[ولایت]]، بهره مند شود. | # '''[[غیبت]] بلند مدّت:''' در آخرین روزهای [[عمر]] [[نایب چهارم]] [[امام مهدی]] {{ع}} در نامهای خطاب به او چنین نگاشت: "بسم [[الله]] الرحمن الرحیم. ای [[علی بن محمد سمری]]! [[خداوند]] در [[مصیبت]] [[وفات]] تو، به برادران دینیات، [[پاداش]] بزرگ و [[کرامت]] فرماید؛ چرا که تو تا شش روز دیگر به سرای باقی خواهی رفت. به کارهایت رسیدگی کن و درباره [[جانشین]] پس از خود به کسی [[وصیت]] مکن؛ زیرا دوره [[غیبت]] کامل و طولانی فرا رسیده است. از این پس ظهوری برای من نخواهد بود، مگر پس از [[فرمان]] الهی و آن پس از گذشت مدتی دراز خواهد بود که دلها را [[سختی]] و قساوت فراگیرد و [[زمین]] از [[ظلم و ستم]] پر شود...".<ref>یبت طوسی، فصل ۶، ح ۳۶۵، ص ۳۹۵.</ref> بنابراین با [[وفات]] [[آخرین نایب]] خاص [[امام مهدی|امام دوازدهم]] در سال ۳۲۹ ق دوره [[غیبت]] طولانی که به "[[غیبت کبرا]]" معروف است، آغاز شد. این دوران، همچنان ادامه دارد تا روزی که به خواست [[خداوند]]، ابرهای [[غیبت]]، کنار رود و [[جهان]] از پرتو مستقیم [[خورشید]] فروزان [[ولایت]]، بهره مند شود. | ||
*همان گونه که گذشت، در دوره [[غیبت صغرا]]، [[شیعیان]] به وسیله [[نایبان خاص]] با [[امام]] خود رابطه داشتند و با [[تکالیف الهی]] خود آشنا میشدند؛ ولی در دوران [[غیبت کبرا]] این نوع ارتباط قطع شده، [[مردم]] [[مؤمن]] برای [[شناخت]] [[وظایف]] دینی خود تنها به [[نایبان عام]] آن [[حضرت]] که همان [[عالمان دینی]] وارسته و [[مراجع]] بزرگ [[تقلید]] هستند، مراجعه میکنند. این جریان، مسیر روشنی است که [[امام مهدی]]{{ع}} خود در نامهای به یکی از چهرههای مورد اعتماد [[شیعه]]، ترسیم فرمود. در فرازی از این [[نامه]] که توسّط [[دومین نایب خاص]] [[امام]] [[ابلاغ]] شد، چنین آمده است: "و اما در مورد رویدادهایی که در آینده رخ خواهد داد به [[راویان حدیث]] ما [[فقها]] [[رجوع]] کنید؛ زیرا آنها [[حجّت]] من بر شما هستند و من [[حجّت]] [[خدا]] بر آنان هستم...".<ref>{{عربی|" وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِيهَا إِلَى رُوَاةِ حَدِيثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَيْهِم"}}؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۵، ح ۳، ص۲۳۶.</ref> [[امام هادی]]{{ع}} در بیان نقش [[علمای دینی]] در زمان [[غیبت]] فرمود: "اگر نبودند عالمانی که پس از [[غیبت امام مهدی]] {{ع}} [[مردم]] را به سوی آن [[حضرت]] بخوانند و آنها را به سوی امامشان [[هدایت]] کنند و با [[حجتها]] و [[دلیل]] های محکم الهی از [[دین]] او که [[دین]] خداست [[حمایت]] کنند و اگر نبودند آن [[عالمان]] هوشیار که [[بندگان خدا]] را از [[دامهای شیطان]] و [[شیطان]] صفتان و از دشمنیهای [[دشمنان]] [[اهل بیت]] [[نجات]] دهند، هیچ کس نمیداند، مگر اینکه از [[دین خدا]] بیرون میرفت؛ ولی ایشان هستند که سررشته دلها و افکار و [[عقاید]] [[شیعیان]] را با [[استواری]] در دست دارند؛ آنچنان که کشتی بان، سکّان کِشتی را به دست میگیرد. آن [[عالمان]]، [[برترین]] [[بندگان]] نزد [[خداوند متعال]] هستند <ref>احتجاج، ج ۱، ح ۱۱، ص ۱۵.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائریپور|حائریپور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۱، ص ۱۰۱ - ۱۰۵.</ref>. | * همان گونه که گذشت، در دوره [[غیبت صغرا]]، [[شیعیان]] به وسیله [[نایبان خاص]] با [[امام]] خود رابطه داشتند و با [[تکالیف الهی]] خود آشنا میشدند؛ ولی در دوران [[غیبت کبرا]] این نوع ارتباط قطع شده، [[مردم]] [[مؤمن]] برای [[شناخت]] [[وظایف]] دینی خود تنها به [[نایبان عام]] آن [[حضرت]] که همان [[عالمان دینی]] وارسته و [[مراجع]] بزرگ [[تقلید]] هستند، مراجعه میکنند. این جریان، مسیر روشنی است که [[امام مهدی]] {{ع}} خود در نامهای به یکی از چهرههای مورد اعتماد [[شیعه]]، ترسیم فرمود. در فرازی از این [[نامه]] که توسّط [[دومین نایب خاص]] [[امام]] [[ابلاغ]] شد، چنین آمده است: "و اما در مورد رویدادهایی که در آینده رخ خواهد داد به [[راویان حدیث]] ما [[فقها]] [[رجوع]] کنید؛ زیرا آنها [[حجّت]] من بر شما هستند و من [[حجّت]] [[خدا]] بر آنان هستم...".<ref>{{عربی|" وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِيهَا إِلَى رُوَاةِ حَدِيثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَيْهِم"}}؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۵، ح ۳، ص۲۳۶.</ref> [[امام هادی]] {{ع}} در بیان نقش [[علمای دینی]] در زمان [[غیبت]] فرمود: "اگر نبودند عالمانی که پس از [[غیبت امام مهدی]] {{ع}} [[مردم]] را به سوی آن [[حضرت]] بخوانند و آنها را به سوی امامشان [[هدایت]] کنند و با [[حجتها]] و [[دلیل]] های محکم الهی از [[دین]] او که [[دین]] خداست [[حمایت]] کنند و اگر نبودند آن [[عالمان]] هوشیار که [[بندگان خدا]] را از [[دامهای شیطان]] و [[شیطان]] صفتان و از دشمنیهای [[دشمنان]] [[اهل بیت]] [[نجات]] دهند، هیچ کس نمیداند، مگر اینکه از [[دین خدا]] بیرون میرفت؛ ولی ایشان هستند که سررشته دلها و افکار و [[عقاید]] [[شیعیان]] را با [[استواری]] در دست دارند؛ آنچنان که کشتی بان، سکّان کِشتی را به دست میگیرد. آن [[عالمان]]، [[برترین]] [[بندگان]] نزد [[خداوند متعال]] هستند <ref>احتجاج، ج ۱، ح ۱۱، ص ۱۵.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائریپور|حائریپور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۱، ص ۱۰۱ - ۱۰۵.</ref>. | ||
}} | }} | ||
== پرسشهای وابسته == | |||
{{پرسمان کلیات غیبت امام مهدی}} | {{پرسمان کلیات غیبت امام مهدی}} | ||
== پانویس == | == پانویس == |