رابطه عدالت با عبودیت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

در اینجا پرسشی اساسی مطرح می‌گردد که مگر نه این است که فرستادن پیامبران برای [[راه]] نمودن [[آدمیان]] به مقصد آفرینششان یعنی [[عبودیت]] [[الله]] است؟<ref>{{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ}} «و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref> و مگر نه این است که [[هدف پیامبران]] به کمال رهنمون شدن آدمیان یعنی [[هدایت]] آنان به [[حقیقت]] [[معرفت]] است؟<ref>افتخار آزادگان، حسین {{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِكْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلَّا لِيَعْرِفُوهُ فَإِذَا عَرَفُوهُ‏ عَبَدُوهُ‏}} (مردم، همانا خداوند که با شکوه باد یاد او بندگان را نیافرید جز برای آنکه بدو معرفت یابند که چون به او معرفت یابند او را پرستش نمایند). علل الشرایع، ص۹؛ تفسیر الصافی، ج۲، ص۶۱۰-۶۱۱؛ تفسیر نورالثقلین، ج۶، ص۱۳۲.</ref> پس چگونه است که [[هدف رسالت]] [[پیامبران]] [[برپایی عدالت]] معرفی می‌شود؟ آیا میان این دو امر تزاحمی نیست؟ با توجه به این که خداوند در جای دیگر به صراحت [[هدف]] از [[فرستادن پیامبر]] اکرم {{صل}} را [[دعوت به خدا]] عنوان کرده و فرموده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا * وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِيرًا}}<ref>«ای پیامبر! ما تو را گواه و نویدبخش و بیم‌دهنده فرستاده‌ایم؛ * و فراخواننده به خداوند به اذن وی، و چراغی فروزان» سوره احزاب، آیه ۴۵-۴۶.</ref>.

دعوت [[حضرت هود]] {{ع}} نیز همین بود: {{متن قرآن|وَإِلَى عَادٍ أَخَاهُمْ هُودًا قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُمْ مِنْ إِلَهٍ غَيْرُهُ}}<ref>«و به سوی قوم عاد، برادرشان هود را (فرستادیم) گفت: ای قوم من! خداوند را بپرستید که خدایی جز او ندارید؛ آیا پرهیزگاری نمی‌ورزید؟» سوره اعراف، آیه ۶۵.</ref>.

[[حضرت صالح]] {{ع}} نیز همین [[رسالت]] را داشت: {{متن قرآن|وَإِلَى ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُمْ مِنْ إِلَهٍ غَيْرُهُ}}<ref>«و به سوی (قوم) ثمود برادرشان صالح را (فرستادیم)؛ گفت: ای قوم من! خداوند را بپرستید که خدایی جز او ندارید؛ بی‌گمان برهانی از سوی پروردگارتان نزد شما آمده است، این شتر خداوند است که برای شما نشانه‌ای است؛ او را رها کنید تا بر زمین خداوند بچرد و به او آسی» سوره اعراف، آیه ۷۳.</ref>.

و [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} برای همین [[هدف]] به‌پا خاست: {{متن قرآن|وَإِبْرَاهِيمَ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ}}<ref>«و ابراهیم را (یاد کن) هنگامی که به قوم خود گفت: خداوند را بپرستید و از او پروا کنید» سوره عنکبوت، آیه ۱۶.</ref>.

[[حضرت شعیب]] {{ع}} نیز برای همین مقصد برانگیخته شد: {{متن قرآن|وَإِلَى مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْبًا قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُمْ مِنْ إِلَهٍ غَيْرُهُ}}<ref>«و به سوی مدین، برادرشان شعیب را فرستادیم، گفت: ای قوم من! خداوند را بپرستید که جز او خدایی ندارید» سوره اعراف، آیه ۸۵.</ref>.

[[رسالت]] [[حضرت مسیح]] {{ع}} نیز همین بود: {{متن قرآن|وَقَالَ الْمَسِيحُ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ}}<ref>«به راستی آنان که گفتند: خداوند همان مسیح پسر مریم است کافر شدند در حالی که مسیح (می) گفت: ای بنی اسرائیل! خداوند را که پروردگار من و پروردگار شماست بپرستید» سوره مائده، آیه ۷۲.</ref>. ملاحظه می‌شود که سخن و [[دعوت]] همه [[پیام‌آوران الهی]] یکی است. همه به [[عبودیت]] [[الله]] و [[پرستش]] [[خدا]] فرا خوانده‌اند.