توحید عبادی در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

توحید عبادی در اخلاق اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۶

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۴ نوامبر ۲۰۲۲

جز

جایگزینی متن - '-،' به '-'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۴۳۸

ویرایش

@@ خط ۲۲: / خط ۲۲: @@
 === [[توحید]] در [[نیّت]] ===
-به این معنی که، [[هدف]] قلبی [[انسان]] از انجام امور که به آن "[[نیّت]]" گفته می‌‌شود-، فقط و فقط تحصیل [[رضایت]] [[حضرت]] او باشد. از این منظر، اگر غیر او در [[نیّت]] آید، [[کفر]]؛ و اگر دیگری به همراه او آید، [[شرک]]؛ و تنها و تنها اگر او در [[نیّت]] [[انسان]] راه یابد، [[توحید عبادی]] حاصل شده است.
+به این معنی که، [[هدف]] قلبی [[انسان]] از انجام امور که به آن "[[نیّت]]" گفته می‌‌شود- فقط و فقط تحصیل [[رضایت]] [[حضرت]] او باشد. از این منظر، اگر غیر او در [[نیّت]] آید، [[کفر]]؛ و اگر دیگری به همراه او آید، [[شرک]]؛ و تنها و تنها اگر او در [[نیّت]] [[انسان]] راه یابد، [[توحید عبادی]] حاصل شده است.
 [[حضرت حق]] خود در این زمینه می‌‌فرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَالْأَذَى كَالَّذِي يُنْفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَلَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ}}<ref>«ای مؤمنان! صدقه‌های خود را با منّت نهادن و آزردن تباه نسازید، همچون کسی که از سر نمایش دادن به مردم، دارایی خود را می‌بخشد و به خداوند و روز واپسین ایمان ندارد» سوره بقره، آیه ۲۶۴.</ref>.
-به‌دست آوردن این مرتبه، سخت دشوار است و جانکاه؛ از همین روست که آن [[اهل دل]] برآنند که اگر [[آدمی]] [[نیّت]] خود را تنها و تنها برای [[حضرت حق]] نهد، امّا در کنار آن داعیِ دیگری را نیز در ذهن آورد- همچون آنکه [[نماز]] را برای او، امّا با این [[داعی]] که به [[بهشت]] راه یابد-، عمل او از شوب [[شرک]] [[خالص]] نشده بوئی از [[شرک]] از آن به مشام می‌‌رسد.
+به‌دست آوردن این مرتبه، سخت دشوار است و جانکاه؛ از همین روست که آن [[اهل دل]] برآنند که اگر [[آدمی]] [[نیّت]] خود را تنها و تنها برای [[حضرت حق]] نهد، امّا در کنار آن داعیِ دیگری را نیز در ذهن آورد- همچون آنکه [[نماز]] را برای او، امّا با این [[داعی]] که به [[بهشت]] راه یابد- عمل او از شوب [[شرک]] [[خالص]] نشده بوئی از [[شرک]] از آن به مشام می‌‌رسد.
 از همین روست که آنگونه که از دو [[فقیه]] عارف "ابن‌طاوس" و "[[شهید]] دوّم" [[نقل]] شده است، این دو بزرگوار این عمل را از بُن [[باطل]] دانسته‌اند: {{متن قرآن|إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ}}<ref>«به راستی، این رستگاری سترگ است پس برای این (دستاورد)، اهل کردار باید کار کنند» سوره صافات، آیه ۶۰-۶۱.</ref>. پر واضح است که منظور این دو، آن نیست که عمل عبادی‌ای که اینگونه انجام شده، صحیح نبوده [[نیاز]] به تکرار آن است؛ بلکه مراد آنان آن بوده که هرچند [[تکلیف]] از عهده [[انسان]] برآمده، امّا این عمل در بارگاه ربوبی پذیرفته نیست<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۳۲۸-۳۲۹.</ref>.