محمد بن احمد بن یحیی اشعری قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
[[ابوجعفر محمد بن احمد بن یحیی اشعری قمی]] از [[سعد بن عبدالله]]، [[محمد بن عبدالجبار]] و [[محمد بن علی ماجیلویه]] [[حدیث]] آموخت.<ref>طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۲۴۶.</ref> [[شیخ طوسی]] او را در ردیف کسانی آورده که از [[ائمه]] روایتی ندارند.<ref>رجال الطوسی،ص ۴۹۳.</ref> برخی از [[علمای رجال شیعه]] همانند [[نجاشی]] او را محدثی [[ثقه]] دانسته‌اند، در حالی که بیشتر [[علمای شیعه]] ابوجعفر را محدثی [[ضعیف]] دانسته و گفته‌اند که او هیچ اهمیتی به ناقل [[احادیث]] نمی‌داده و حتی توجه به [[صحت]] و سقم احادیث نیز نداشته است، بنابراین او شخصاً فردی موجه و [[موثق]] بوده، اما احادیث وی مورد [[اطمینان]] نیست.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۲۴۲.</ref> | [[ابوجعفر محمد بن احمد بن یحیی اشعری قمی]] از [[سعد بن عبدالله]]، [[محمد بن عبدالجبار]] و [[محمد بن علی ماجیلویه]] [[حدیث]] آموخت.<ref>طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۲۴۶.</ref> [[شیخ طوسی]] او را در ردیف کسانی آورده که از [[ائمه]] روایتی ندارند.<ref>رجال الطوسی،ص ۴۹۳.</ref> برخی از [[علمای رجال شیعه]] همانند [[نجاشی]] او را محدثی [[ثقه]] دانسته‌اند، در حالی که بیشتر [[علمای شیعه]] ابوجعفر را محدثی [[ضعیف]] دانسته و گفته‌اند که او هیچ اهمیتی به ناقل [[احادیث]] نمی‌داده و حتی توجه به [[صحت]] و سقم احادیث نیز نداشته است، بنابراین او شخصاً فردی موجه و [[موثق]] بوده، اما احادیث وی مورد [[اطمینان]] نیست.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۲۴۲.</ref> | ||
[[محمد بن جعفر رزّاز ]]، [[ابن بطه]]، [[احمد بن ادریس]] و دیگران از او حدیث شنیده‌اند.<ref>طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۲۴۶.</ref> وی دارای آثاری چون الملاحم، الطب، [[مقتل الحسین]]، الامامه، المزار و نوادر الحکمه بوده است. کتاب النوادر او بسیار بزرگ و نیکوست. [[اهل قم]] آن کتاب را «دبّه [[شبیب]]» می‌‌خوانده‌اند، چون در [[شهر قم]] شبیب مردی سیر فروش و دارای دبّه‌ای بود که هر کس، هرگونه روغنی می‌‌خواسته از آن دبّه که خانه‌های متعددی داشته، برمی‌داشته است و این کتاب نوادر نیز مشتمل بر فواید گوناگون و جامع [[علوم]] و [[فنون]] بوده که همه طالبان [[علم]] از آن [[مستفیض]] و بهره‌مند می‌‌شدند، بدین جهت به دبّه شبیب نام گرفته بود.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۲۴۲.</ref> | [[محمد بن جعفر رزّاز ]]، [[ابن بطه]]، [[احمد بن ادریس]] و دیگران از او حدیث شنیده‌اند.<ref>طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۲۴۶.</ref> وی دارای آثاری چون الملاحم، الطب، [[مقتل الحسین]]، الامامه، المزار و نوادر الحکمه بوده است. | ||
کتاب النوادر او بسیار بزرگ و نیکوست. [[اهل قم]] آن کتاب را «دبّه [[شبیب]]» می‌‌خوانده‌اند، چون در [[شهر قم]] شبیب مردی سیر فروش و دارای دبّه‌ای بود که هر کس، هرگونه روغنی می‌‌خواسته از آن دبّه که خانه‌های متعددی داشته، برمی‌داشته است و این کتاب نوادر نیز مشتمل بر فواید گوناگون و جامع [[علوم]] و [[فنون]] بوده که همه طالبان [[علم]] از آن [[مستفیض]] و بهره‌مند می‌‌شدند، بدین جهت به دبّه شبیب نام گرفته بود.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۲۴۲.</ref> | |||
کتاب نوادر الحکمه خود شامل کتاب‌های التوحید، الوضوء، الصلاة، الزکاة، الصوم، الحج، النکاح، الطلاق، الانبیاء، [[مناقب]] الرجال، فضل العرب، الوصایا، الصدقه، السکنی، الاوقات، [[الفرائض]]، الایمان، النذور، العتق، التدبیر، المکاتب، الحدود و الدیات، الشهادات، القضایا و الاحکام بوده است.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۱۴۴.</ref> این [[فقیه]] و [[محدث]] [[شیعه]] در حدود ۲۸۰هـ از [[دنیا]] رفت.<ref>معجم المؤلفین، ج۹، ص۲۸.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۶۶۰ - ۶۶۱.</ref> | کتاب نوادر الحکمه خود شامل کتاب‌های التوحید، الوضوء، الصلاة، الزکاة، الصوم، الحج، النکاح، الطلاق، الانبیاء، [[مناقب]] الرجال، فضل العرب، الوصایا، الصدقه، السکنی، الاوقات، [[الفرائض]]، الایمان، النذور، العتق، التدبیر، المکاتب، الحدود و الدیات، الشهادات، القضایا و الاحکام بوده است.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۱۴۴.</ref> این [[فقیه]] و [[محدث]] [[شیعه]] در حدود ۲۸۰هـ از [[دنیا]] رفت.<ref>معجم المؤلفین، ج۹، ص۲۸.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۶۶۰ - ۶۶۱.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۲۸
محمد بن احمد بن یحیی اشعری قمی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: محمد بن احمد بن یحیی اشعری قمی در علوم قرآنی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابوجعفر محمد بن احمد بن یحیی اشعری قمی از سعد بن عبدالله، محمد بن عبدالجبار و محمد بن علی ماجیلویه حدیث آموخت.[۱] شیخ طوسی او را در ردیف کسانی آورده که از ائمه روایتی ندارند.[۲] برخی از علمای رجال شیعه همانند نجاشی او را محدثی ثقه دانسته‌اند، در حالی که بیشتر علمای شیعه ابوجعفر را محدثی ضعیف دانسته و گفته‌اند که او هیچ اهمیتی به ناقل احادیث نمی‌داده و حتی توجه به صحت و سقم احادیث نیز نداشته است، بنابراین او شخصاً فردی موجه و موثق بوده، اما احادیث وی مورد اطمینان نیست.[۳]
محمد بن جعفر رزّاز ، ابن بطه، احمد بن ادریس و دیگران از او حدیث شنیده‌اند.[۴] وی دارای آثاری چون الملاحم، الطب، مقتل الحسین، الامامه، المزار و نوادر الحکمه بوده است.
کتاب النوادر او بسیار بزرگ و نیکوست. اهل قم آن کتاب را «دبّه شبیب» می‌‌خوانده‌اند، چون در شهر قم شبیب مردی سیر فروش و دارای دبّه‌ای بود که هر کس، هرگونه روغنی می‌‌خواسته از آن دبّه که خانه‌های متعددی داشته، برمی‌داشته است و این کتاب نوادر نیز مشتمل بر فواید گوناگون و جامع علوم و فنون بوده که همه طالبان علم از آن مستفیض و بهره‌مند می‌‌شدند، بدین جهت به دبّه شبیب نام گرفته بود.[۵]
کتاب نوادر الحکمه خود شامل کتاب‌های التوحید، الوضوء، الصلاة، الزکاة، الصوم، الحج، النکاح، الطلاق، الانبیاء، مناقب الرجال، فضل العرب، الوصایا، الصدقه، السکنی، الاوقات، الفرائض، الایمان، النذور، العتق، التدبیر، المکاتب، الحدود و الدیات، الشهادات، القضایا و الاحکام بوده است.[۶] این فقیه و محدث شیعه در حدود ۲۸۰هـ از دنیا رفت.[۷].[۸]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
