ذو الشری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۷: خط ۷:


==مقدمه==
==مقدمه==
ذو الشری [[بت]] اصلی [[بنی حارث بن یشکر بن مبشر]] از [[قبیله ازد]]<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۳۸.</ref> و به [[نقلی]] [[قبیله]] [[دوس]] بود<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۳۸۴؛ ابن سعد، لطبقات الکبری، ج۴، ص۱۸۰.</ref> در بلاد [[زهران]]. بت «ذی الشری» را خدای سرسبزی و شراب گفته‌اند<ref>یوسفی غروی، موسوعة التاریخ الاسلامی، ج۱، ص۱۱۸.</ref> و در توصیف محل نگهداری‌اش، به جوی کوچکی اشاره کرده‌اند که از [[کوه]] روان بود.<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۳۸۴؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۳، ص۳۳۰.</ref>.<ref>[[عاتق بن غيث بلادی|بلادی، عاتق بن غيث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص ۱۶۸.</ref>
«ذو الشری» [[بت]] اصلی [[بنی حارث بن یشکر بن مبشر]] از [[قبیله ازد]]<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۳۸.</ref> و به [[نقلی]] [[قبیله]] [[دوس]] بود<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۳۸۴؛ ابن سعد، لطبقات الکبری، ج۴، ص۱۸۰.</ref> در بلاد [[زهران]]. بت «ذی الشری» را خدای سرسبزی و شراب گفته‌اند<ref>یوسفی غروی، موسوعة التاریخ الاسلامی، ج۱، ص۱۱۸.</ref> و در توصیف محل نگهداری‌اش، به جوی کوچکی اشاره کرده‌اند که از [[کوه]] روان بود.<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۳۸۴؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۳، ص۳۳۰.</ref>.<ref>[[عاتق بن غيث بلادی|بلادی، عاتق بن غيث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص ۱۶۸.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۲۹ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۱

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

«ذو الشری» بت اصلی بنی حارث بن یشکر بن مبشر از قبیله ازد[۱] و به نقلی قبیله دوس بود[۲] در بلاد زهران. بت «ذی الشری» را خدای سرسبزی و شراب گفته‌اند[۳] و در توصیف محل نگهداری‌اش، به جوی کوچکی اشاره کرده‌اند که از کوه روان بود.[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. ابن کلبی، الاصنام، ص۳۸.
  2. ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۳۸۴؛ ابن سعد، لطبقات الکبری، ج۴، ص۱۸۰.
  3. یوسفی غروی، موسوعة التاریخ الاسلامی، ج۱، ص۱۱۸.
  4. ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۳۸۴؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۳، ص۳۳۰.
  5. بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص ۱۶۸.