اسحاق بن اسماعیل نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{مهدویت}}
{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[اسحاق بن اسماعیل نیشابوری در معارف مهدوی]] - [[اسحاق بن اسماعیل نیشابوری در تراجم و رجال]] - [[اسحاق بن اسماعیل نیشابوری در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط
== آشنایی اجمالی ==
| موضوع مرتبط =  
| عنوان مدخل  =  
| مداخل مرتبط = [[اسحاق بن اسماعیل نیشابوری در معارف مهدوی]] - [[اسحاق بن اسماعیل نیشابوری در تراجم و رجال]]
| پرسش مرتبط  =  
}}
 
== مقدمه ==
اسحاق بن اسماعیل نیشابوری، طبق گفته [[شیخ طوسی]] در رجال، از اصحاب [[امام عسکری|امام حسن عسکری]] {{ع}} و ثقه است. او پس از وفات [[امام عسکری]] {{ع}} با سفرای امام دوازدهم ([[نواب اربعه]]) مکاتبه داشته است. نامه‌ای از [[امام عسکری|امام حسن عسکری]] {{ع}} خطاب به وی در کتب رجال ثبت است که در آن نامه، حضرت وی را با [[ابراهیم بن عبده نیشابوری]]، وکیل خود تعیین کرده و به مردم نیشابور سلام رسانده است<ref>معارف و معاریف، ج ۲، ص ۱۶۸. </ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۰.</ref>.
اسحاق بن اسماعیل نیشابوری، طبق گفته [[شیخ طوسی]] در رجال، از اصحاب [[امام عسکری|امام حسن عسکری]] {{ع}} و ثقه است. او پس از وفات [[امام عسکری]] {{ع}} با سفرای امام دوازدهم ([[نواب اربعه]]) مکاتبه داشته است. نامه‌ای از [[امام عسکری|امام حسن عسکری]] {{ع}} خطاب به وی در کتب رجال ثبت است که در آن نامه، حضرت وی را با [[ابراهیم بن عبده نیشابوری]]، وکیل خود تعیین کرده و به مردم نیشابور سلام رسانده است<ref>معارف و معاریف، ج ۲، ص ۱۶۸. </ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۰.</ref>.



نسخهٔ ‏۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۲

آشنایی اجمالی

اسحاق بن اسماعیل نیشابوری، طبق گفته شیخ طوسی در رجال، از اصحاب امام حسن عسکری (ع) و ثقه است. او پس از وفات امام عسکری (ع) با سفرای امام دوازدهم (نواب اربعه) مکاتبه داشته است. نامه‌ای از امام حسن عسکری (ع) خطاب به وی در کتب رجال ثبت است که در آن نامه، حضرت وی را با ابراهیم بن عبده نیشابوری، وکیل خود تعیین کرده و به مردم نیشابور سلام رسانده است[۱][۲].

منابع

پانویس

  1. معارف و معاریف، ج ۲، ص ۱۶۸.
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۰.