حنش بن ربیعه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'اصحاب امیرالمؤمنین علی' به 'اصحاب امیرالمؤمنین علی') |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
در اسم [[پدر]] حنش [[اختلاف]] است، برخی او را [[ربیعه]] و برخی معتمر نامیده‌اند کنیه‌اش "[[ابو المعتمر]]"<ref>أعیان الشیعة، ج۶، ص۲۵۷.</ref> و از [[اهل کوفه]] و در زمره [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} بود<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۵۵.</ref>. اما [[ابن حجر]] او را جزو [[تابعین]] ذکر کرده است<ref>الاصابه، ج۲، ص۲۱۶.</ref>. | در اسم [[پدر]] حنش [[اختلاف]] است، برخی او را [[ربیعه]] و برخی معتمر نامیده‌اند کنیه‌اش "[[ابو المعتمر]]"<ref>أعیان الشیعة، ج۶، ص۲۵۷.</ref> و از [[اهل کوفه]] و در زمره [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} بود<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۵۵.</ref>. اما [[ابن حجر]] او را جزو [[تابعین]] ذکر کرده است<ref>الاصابه، ج۲، ص۲۱۶.</ref>. | ||
به [[نقل]] [[شیخ طوسی]]، وی از [[شیعیان]] و [[اصحاب | به [[نقل]] [[شیخ طوسی]]، وی از [[شیعیان]] و [[اصحاب امیرالمؤمنین علی]] {{ع}} بود<ref>رجال طوسی، ص۴۰، ش۳۷ و اعیان الشیعه، ج۶، ص۲۵۷.</ref>. | ||
اما متأسفانه او در [[واقعه کربلا]] و [[حمایت]] از [[حضرت]] [[ابا عبدالله الحسین]] {{ع}} کوتاهی کرد، لذا پس از [[شهادت]] آن [[امام]] [[مظلوم]] و یارانش سخت پشیمان و نادم گردید و در [[تأیید]] [[خالد بن سعد بن نفیل]] که در [[مقام]] [[پشیمانی]] از عدم [[یاری امام]] [[حسین]] {{ع}} گفته بود: [[آگاه]] باشید، به [[خدا]] [[سوگند]] اگر می‌دانستم [[رضایت خدا]] و [[نجات]] من از [[گناه]]، کشتن خودم است، خودم را می‌کشتم<ref>{{متن حدیث|اما انا والله لو اعلم ان قتلي نفسي يخرجني من ذنبي ويرضى ربي لقتلها}}</ref> | اما متأسفانه او در [[واقعه کربلا]] و [[حمایت]] از [[حضرت]] [[ابا عبدالله الحسین]] {{ع}} کوتاهی کرد، لذا پس از [[شهادت]] آن [[امام]] [[مظلوم]] و یارانش سخت پشیمان و نادم گردید و در [[تأیید]] [[خالد بن سعد بن نفیل]] که در [[مقام]] [[پشیمانی]] از عدم [[یاری امام]] [[حسین]] {{ع}} گفته بود: [[آگاه]] باشید، به [[خدا]] [[سوگند]] اگر می‌دانستم [[رضایت خدا]] و [[نجات]] من از [[گناه]]، کشتن خودم است، خودم را می‌کشتم<ref>{{متن حدیث|اما انا والله لو اعلم ان قتلي نفسي يخرجني من ذنبي ويرضى ربي لقتلها}}</ref> | ||
پس از سخن خالد، بلافاصله حنش بن ربیعه برخاست و همان سخن را [[تأیید]] کرد و حاضرین را [[شاهد]] گرفت و گفت: "من شما را به مثل آن‌چه خالد گفت [[شاهد]] می‌گیرم". و حنش عملاً هم این [[حقیقت]] را به [[اثبات]] رسانید و هنگامی که [[سلیمان بن صرد خزاعی]] به [[خون خواهی]] [[سیدالشهدا]] {{ع}} و [[یاران]] باوفایش [[قیام]] کرد، او نیز در زمره [[توابین]]، [[سلیمان]] را در این [[هدف]] [[مقدس]] [[یاری]] نمود<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۵ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۶۲۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹.</ref> | پس از سخن خالد، بلافاصله حنش بن ربیعه برخاست و همان سخن را [[تأیید]] کرد و حاضرین را [[شاهد]] گرفت و گفت: "من شما را به مثل آن‌چه خالد گفت [[شاهد]] می‌گیرم". و حنش عملاً هم این [[حقیقت]] را به [[اثبات]] رسانید و هنگامی که [[سلیمان بن صرد خزاعی]] به [[خون خواهی]] [[سیدالشهدا]] {{ع}} و [[یاران]] باوفایش [[قیام]] کرد، او نیز در زمره [[توابین]]، [[سلیمان]] را در این [[هدف]] [[مقدس]] [[یاری]] نمود<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۵ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۶۲۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۴۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام علی است. حنش بن ربیعه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حنش بن ربیعه در تاریخ اسلامی - حنش بن ربیعه در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد| حنش بن ربیعه | |
|---|---|
 تصویر قدیمی از مسجد کوفه | |
| نام کامل | حنش بن ربیعه |
| جنسیت | مرد |
| کنیه | ابو المعتمر |
| محل زندگی | کوفه |
| از اصحاب | |
مقدمه
در اسم پدر حنش اختلاف است، برخی او را ربیعه و برخی معتمر نامیده‌اند کنیه‌اش "ابو المعتمر"[۱] و از اهل کوفه و در زمره اصحاب رسول خدا (ص) بود[۲]. اما ابن حجر او را جزو تابعین ذکر کرده است[۳]. به نقل شیخ طوسی، وی از شیعیان و اصحاب امیرالمؤمنین علی (ع) بود[۴]. اما متأسفانه او در واقعه کربلا و حمایت از حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) کوتاهی کرد، لذا پس از شهادت آن امام مظلوم و یارانش سخت پشیمان و نادم گردید و در تأیید خالد بن سعد بن نفیل که در مقام پشیمانی از عدم یاری امام حسین (ع) گفته بود: آگاه باشید، به خدا سوگند اگر می‌دانستم رضایت خدا و نجات من از گناه، کشتن خودم است، خودم را می‌کشتم[۵] پس از سخن خالد، بلافاصله حنش بن ربیعه برخاست و همان سخن را تأیید کرد و حاضرین را شاهد گرفت و گفت: "من شما را به مثل آن‌چه خالد گفت شاهد می‌گیرم". و حنش عملاً هم این حقیقت را به اثبات رسانید و هنگامی که سلیمان بن صرد خزاعی به خون خواهی سیدالشهدا (ع) و یاران باوفایش قیام کرد، او نیز در زمره توابین، سلیمان را در این هدف مقدس یاری نمود[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ أعیان الشیعة، ج۶، ص۲۵۷.
- ↑ اسد الغابه، ج۲، ص۵۵.
- ↑ الاصابه، ج۲، ص۲۱۶.
- ↑ رجال طوسی، ص۴۰، ش۳۷ و اعیان الشیعه، ج۶، ص۲۵۷.
- ↑ «اما انا والله لو اعلم ان قتلي نفسي يخرجني من ذنبي ويرضى ربي لقتلها»
- ↑ ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۵ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۶۲۶.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹.